Hopelijk zit het nu goed

Na de helse avond van maandag lijkt het of het goed zit met zijn krampjes, niet dat ze ineens verdwenen zijn integendeel. Ik heb nog van alles geprobeerd om het mijn ventje zo aangenaam mogelijk te maken.

Zo zijn we dinsdag even langst Jo (osteopaat) mogen gaan, hij zei dat het allemaal wel oké zat en ik me echt geen zorgen moest maken als hij 's avonds wat meer last heeft. Oef weer wat gerustgesteld. Jo raadde me aan om wel van pap te veranderen en zo standaard mogelijk te gaan, dus zo gezegd zo gedaan en terug naar nutrilon 1 overgeschakeld.

Het teruggeven kwam helaas dan ook wel weer terug maar zolang Baz er zelf geen last van had zag Jo er ook geen erg in. De dag erna moesten we naar het verjaardagsfeestje van mijn meetkindje Louke, al 3 jaar is ze geworden wat gaat de tijd toch snel! Heel de dag was Baz wat onrustig, mijn zus had het reisbedje uitgehaald zodat hij hierin wat kon slapen maar ineens zie ik hem met zijn armpjes slaan en merk ik dat hij weer veel terug had gegeven en doordat hij op zijn rug lag dit niet weg kreeg. Dit was weer even verschieten maar toen ik hem draaide weende hij direct en was het over. Ik dacht pff nee dat is het toch ook niet en het mannetje ziet wel af van het terug geven want is na zijn fles zo onrustig. Wat nu? Wat moet ik doen? Ik ben dan maar terug naar novalac overgeschakeld, maar daar kreeg hij natuurlijk waar krampen van.

Ik had toen besloten dat ik nog één pap ging proberen, we waren dinsdagavond nog snel naar de dokter geweest omdat Baz een ontstoken oogje had, niet erg maar ik dacht kan beter gaan voor het erger wordt. Camps zei me dat ik misschien nutrilon omneo eens moet proberen voor de krampjes en deze pap is ook wat dikker dan de gewone nutrilon. Mijn zus had dit ook al gezegd omdat haar kindjes deze ook hebben gehad en heel goed hielp tegen de krampjes.

Dus donderdag ben ik terug andere pap gaan halen nutrilon omneo in de hoop dat deze pap de ideale pap zou zijn! Momenteel denk ik dat de pap goed zit, we moeten het natuurlijk een weekje aanzien. Hij heeft nog wel krampjes maar na een glycerine stopte is het zo weer door, het teruggeven is ook minder. Enkel na zijn boertje komt er wat terug, hij heeft wel wat last na zijn pap en dan geef ik nog geen ml gaviscone om te verzachten. Omdat gaviscone blijkbaar ook weer krampen kan geven probeer ik dit te beperken, maar zonder heeft hij pijn na zijn flesje en ik wil dat hij even wat rust krijgt. Ik weet dat elk baby'tje wel wat sukkelt met krampen en teruggeven maar er is een verschil tussen even ambetant zijn of brullen van de pijn.

Vandaag is hij echt terug Baz van twee weken geleden, hij slaapt terug goed en eet zijn flesje rustig op. Als de speentjes open zijn hihihi, ik had nieuwe speentjes gebruikt en zag de pap maar niet zakken dus maar een ander speentje gepakt, bleek dat het gaatje nog toe zat natuurlijk zakt de pap dan niet en Baz maar zuigen aan zijn flesje.

Baz is een zalig ventje en ik geniet elke dag meer en meer van hem!

Dat was verschieten

Vandaag heeft mijn klein ventje me echt laten schrikken, ik bibber nog na. Zoals elke avond sinds enkele dagen begint hij te huilen. Vandaag was het weer heel erg en bleef hij maar schreeuwen en schreeuwen. Ik probeerde echt alles maar kreeg hem niet rustig. Op een gegeven moment verslikte hij zich in zijn slijmpjes (denk ik) door het geween en krijgt geen lucht meer en begint zo hard te schudden met zijn hoofdje en armpjes dat ik in paniek sla. 

Mijn papa zit in de andere zetel en springt recht en ik roep PAPA HELP!! Waarop hij Baz van me overneemt en hem onderste boven op zijn arm vasthoud en ik op zijn rugje klop. Hierna was hij er direct door en begon terug hard te schreeuwen, wat was ik blij dat hij terug weende. Teken dat hij terug adem kreeg. Papa had hem nog steeds vast want ik stond te trillen op mijn benen en werd er even niet goed van.

Baz bleef maar brullen en ik dacht, ik moet iemand bellen!!! Eerste waar ik aandacht was Jo (osteopaat), deze nam na enkele rinkelen niet op en ik kon niet wachten tot de voicemail dus ik ging direct over na de volgende waar ik aan dacht Hanne mijn vroedvrouw. Ze nam op en ik legde haar al wenend aan de andere kant van de lijn uit wat er gebeurd was, Hanne vroeg of ik graag had dat ze even kwam kijken. Opgelucht zei ik ja, ik dacht even iemand die hem zo kan zien. Hanne was er binnen de 5min maar ondertussen was meneertje gekalmeerd. We zijn dan even in de zetel gaan zitten en toen begon hij opnieuw te huilen. Hanne nam hem van me over en voelde aan zijn buikje, ze merkte ook dat hij pijn had en weende van de pijn. Ze stelde voor om hem flesje te geven, ondertussen was het ook bijna tijd voor zijn flesje. Ik maakte zijn flesje klaar terwijl Hanne hem troosten. Zijn flesje dronk hij in snel tempo leeg en ondertussen werkte zijn lijfje ook hard mee. Na zijn flesje was hij getroost en viel Baz inslaap.

Hanne gaf me de tip om hem wat eten te geven als hij zo schreeuwt zodat het zuur misschien wat weg gaat als hij hier last van zou hebben en al is het maar om hem wat te kalmeren. Ze zei ook dat de osteopaat wel hierin kan helpen en het beter kan maken. Dus we zullen zien wat hij kan doen voor mijn klein mannetje. 

Na zijn flesje had hij natuurlijk nog gekakt en moest ik hem andere luier aandoen, tuurlijk begon hij hierdoor opnieuw te wenen. Normaal zou ik hem hierna boven leggen maar dat durfde ik nu niet hem daar zo alleen te laten liggen. Ik heb hem dan nog even bij mij gehouden en opnieuw deed hij zijn broek vol, dus opnieuw Baz wakker en schreeuwen. Ik heb toen zijn slaapzak ook maar ineens aangedaan en daarna samen met hem naar boven getrokken. Hij is zalig inslaap gevallen op mijn arm en nu slaapt hij verder in zijn bedje met zijn armpjes zalig in de lucht. 

Ik zal deze nacht misschien wat minder goed slapen want het beeld blijft nog even hangen en ik ben er nog steeds niet gerust in ook al huilt hij niet meer de ongerustheid is blijven hangen. 

Ik ben mijn papa zo dankbaar dat hij op die moment wist wat hij moest doen en het van mij overnam. Wat was ik blij dat hij thuis was! Ook al wist hij ook niet wat hij deed, hij bleef rustig in mijn ogen en deed wat hij dacht dat het beste was op dat moment en het heeft geholpen. Dank je wel papa!!! 

Ook Hanne ben ik zo dankbaar dat ze na mijn telefoontje even langst kwam. Vooral om mijn gerust te stellen en even naar Baz te kijken. Dank je wel Hanne dat je er voor ons bent!!! 

Arme kleine Baz

Wat een dagje!!! Baz heeft al enkele dagen erg veel last van krampjes, gisteren zijn we dan ook even langst de kinderarts geweest zodat we wisten of het allemaal nog goed zat. De kinderarts zei dat zijn darmpjes nog goed soepel zijn dus dat is goed en is het niet nodig om echt medicatie te geven. Ze stelde voor om protectis druppeltjes te geven. Die ben ik dan ook direct na ons bezoekje aan de kinderarts gaan halen.

'S avonds zijn we naar de tractor run gaan kijken en heeft hij zalig liggen slapen in de draagzak dicht bij me, toen we naar huis gingen heeft hij weer hevig gehuild in de auto. Ik ben zelf in het midden van de weg snel uitgestapt om zijn dutje te geven. Ik stond aan te schuiven omdat de tractors voor ons reden dus ik had wel tijd maar toch een veilig actie was dit niet als ik eraan terug denk. Maar hij was stil, toch voor even want ik stond nog stil op de baan en ik wist als ik nog lang stil sta gaat hij terug wenen en ja hoor dat was ook zo. Ik heb mijn auto dan maar gedraaid en helemaal rond gereden via Hulst naar Tessenderlo. Waarom ik niet gewoon door het baalstraat ben gereden weet ik ook niet, ach ja we zijn er geraakt en Baz was ondertussen rustig geworden. Ik weet het wel elke baby heeft zijn moeilijke momenten maar ik ken Baz zijn huiltjes ondertussen en dit is een huiltje dat aangeeft ‘mama ik heb pijn!’ En dan breekt mijn hart! 

Eenmaal thuis heb ik zijn flesje gegeven en deed hij ondertussen flink kakka, yes dacht ik alles eruit en kunnen we sewwes goed slapen. Dat was ook zo, hij heeft zalig geslapen tot 6u30 en daarna nog tot 11u00 na zijn tweede flesje van de dag. Hierna ging het echter wat mis, hij werd onrustig en begon te wenen, harder en harder. Maar ik kreeg hem nog gesust met zijn tutje en druppeltjes die hij nog moest krijgen. Na eventjes te huilen is hij dan inslaap gevallen en heb ik hem in zijn parkje gelegd. Iets voor hij terug moest eten werd hij wakker.

Om 15u00 ben ik met An naar Diest getrokken om wat winkeltjes te doen en iets te gaan drinken. Baz weende in zijn reiswiegje toen ik hem van de auto naar daar had verplaatst. Normaal valt hij hierin snel inslaap maar dat was vandaag anders. An dacht dat hij een boertje moest laten en ja hoor toen ik hem eruit nam kwam er een grote boer uit. Hij was erna wel rustig en weende niet meer maar toch was hij nog actief en dat was ik van hem niet gewoon. Maar hij huilde niet dat was het voornaamste en ja hij mag door de dag al wat meer wakker zijn denk ik dan. 

Toen ik rond 18u00 thuis was moest hij eten en Baz die honger heeft die hoor je. Na zijn flesje werd hij wel stil maar hij sliep niet, ik heb hem dan in zijn relax gelegd en even wat mee bezig geweest tot hij begon te huilen. Toen zijn we samen wat gaan knuffelen in de zetel tot hij bijna inslaap viel. Ik denk dat hij nog geen 10min. In zijn park lag te slapen of hij werd schreeuwend wakker. Ik probeerde hem te troosten met zijn tutje maar dat hielp niet, het enige wat een beetje hielp was hem vastnemen en op zijn buikje op mijn arm leggen. 

Ik wist niet wat ik moest doen of waar hij eigenlijk last van had, krampen? Melk die terug omhoog komt? Het zuur? Ergens anders pijn? HELP!!! Waar is die handleiding???? De tranen stoomde over mijn wangen en Baz zijn traantjes bleven ook maar komen. Ik wist het even niet!!! 

Om 21u30 heb ik zijn volgende flesje gegeven, moeke nam hem even over maar tijdens zijn eten begon hij ook ineens heel luid te wenen. Ik heb hem dan terug over gepakt van moeke. Ik weet dat moeke hem ook wel had kunnen troosten en verder had kunnen eten geven, maar mijn moederhart brak en ik wilde hem graag zelf kunnen troosten. Zijn flesje at hij niet leeg maar hij had wel goed gegeten maar 20ml had hij over. Moeke heeft hem daarna nog even getroost want na zijn boertje begon hij opnieuw te huilen. Echt normaal doet hij dit nooit!!! Zoveel heb ik hem nog nooit weten wenen. Moeke had hem stil gekregen dus ik dacht tijd voor zijn bedje. Hij was de eerste 20min wel stil in zijn bedje maar ik hoorde door de babyfoon dat hij nog wakker was na 20min hoorde ik dat hij begon te jammeren dus ben ik zijn tutje gaan geven. Even was hij terug stil maar na nog geen 5min begon hij te huilen en kreeg ik hem niet getroost in zijn bedje. Dan maar even terug naar boenenden tot ik klaar was en we samen konden gaan slapen. 

Maar Baz bleef huilen en huilen en echt schreeuwen! Mama zei als ik graag nu na de dokter met hem ging ze wel mee wilde rijden, ik heb toen even naar mijn zus gebeld. Ze zei ook als je nu na de dokter rijd gaat hij stil zijn want hij gaat in de auto waarschijnlijk inslaap vallen. Dus ga misschien even wat rijden met hem stelde ze voor, kom desnoods naar hier gereden. Ik ging met Baz naar bekenden om met hem te vertrekken, toen ik de trappen af was was hij ineens stil. Boenk gedaan mee wenen, dan ben ik maar terug naar boven gegaan en is hij in mijn armen inslaap gevallen.

Ik durfde hem niet goed in zijn bedje leggen dus heb een goei half uurtje gewacht tot hij echt vast sliep. Tot nu dus en nu ligt hij zalig te slapen in zijn bedje. Ik hoop dat hij eventjes wat rust vind en dat het morgen een beter dagje wordt voor hem want amai wat doet dit pijn om je kind zo te zien afzien en niets te kunnen doen. Mijn arm ventje sorry dat ik je niet kan helpen en dat ik zelf verdrietig word als ik je zo zie. Mijn arm klein ding wat zie ik je toch zo graag!!! 

Het laatste spuitje

Eindelijk!!! De laatste spuit is gezet vandaag, ik werd het toch een beetje beuh en mijn buik lijkt nu echt wel een speldenkussen. Sinds vorig jaar ben ik begonnen met de eerste spuit te zetten in mijn buik, pregnyl om mijn eisprong op te wekken, ik weet nog goed dat ik tot 3 moest tellen alvorens ik ze in mijn buik kon prikken, de eerste van de zovele werd toen gezet.

Vanaf dan moest ik elke maand eentje zetten, vanaf februari werd het een dagelijkse dosis hormonen tot aan mijn eerste punctie. Wat was ik blij dat ik dit maar één maandje moest doen om daarna het goede nieuws te horen dat ik zwanger was!!! De spuiten waren dus zeker niet voor niks.

Dan was ik even prik vrij tot ik 28 weken zwanger was en zwangerschapsdiabetes had, eerst moest ik dagelijks maar één spuitje insuline zetten in mijn buik om na een week over te gaan naar twee per dag, dit tot aan mijn bevalling. Toen ik bevallen was geen spuitjes meer dacht ik tot de vroedvrouw afkwam met een spuit om trombose te voorkomen. Ze vertelde me dat ik deze thuis ook nog moest zetten en vroeg of ik ze zelf ging zetten of een verpleegster liet langsgekomen hiervoor. Ik zei haar dat ik het wel gewend was en het zelf kon, na zoveel prikjes wist ik wel hoe het moest ook al is het weer een ander spuitje de handeling blijft hetzelfde.

Vandaag was de laatste spuit!! Je zult denken waarom is ze nu zo blij het is toch maar een spuitje en hop, maar elke dag moet je eraan denken, elke dag moet je er tijd voor nemen en het deed som ook gewoon pijn als ik ze zette. Mijn buik ziet ook blauw van die vervelende prikjes dus het ziet er even niet uit, ik zei het al het is net een speldenkussen. Maar al de spuitjes waren het zeker waard om te zetten want ik heb iets van onschatbare waarde in de plaats gekregen, mijn klein heerlijk mooi groot wonder!!!

Met Baz gaat alles ook heel goed!!! En weet je wat? Hij slaapt al twee nachten door, niet dat hij anders slecht sliep 's nachts maar dan kreeg hij nog een flesje rond 00u00 a 01u00 en werd hij rond 6u00 wakker voor zijn volgende flesje. Nu krijgt hij zijn laatste flesje rond 22u00 a 23u00 en slaapt tot 7u00. Super toch? Ik verschoot zelf de eerste nacht toen ik zag dat het al 7u00 was toen hij de eerste keer wakker werd. Door de dag slaapt hij ook nog veel en dan geniet ik van de momentjes dat hij wakker is. Ik ben trots op mijn klein bazeke, hij is echt een super klein kereltje.

                                                                                                    

  

Voor altijd 'Wij'

Wat voel ik me soms zo machteloos, zoals alle baby'tjes heeft ook Baz zijn huil momentjes. Meestal zijn deze 's avonds rond 20u00, ik kan er best wel tegen als hij even huilt maar er is huilen en huilen. Enkele dagen geleden schreeuwde hij zo hard en daar zat ik dan mee te huilen omdat ik het erg vond dat ik als mama hem niet kon troosten, wat was er aan de hand? krampjes, last van zijn pap, honger, ...

Blijkbaar gewoon een hongertje ook al was er maar twee uurtjes tussen zijn voeding. Ik heb hem toen maar een extra voeding gegeven wat alles in de war bracht. Nog meer schuldgevoel omdat ik hem extra had gegeven en nu helemaal in de war was mer zijn voeding. Ik vroeg wat raad aan Kendra en Hanne ze zeiden me om de hoeveelheid van pap te verhogen maar meer dan 6 voedingen per dag was geen goed idee, wat ik ook wel wist maar ja als hij zo weent van de honger wat doe je dan hé.

Die nacht heeft hij goed doorgeslapen en zoals altijd maar één flesje gevraagd rond 5u30, ik dacht toen yes we zitten terug goed maar dat was nog niet het geval door de dag. Hij kreeg precies maar niet genoeg eten, soms dronk hij zijn flesje ineens helemaal leeg en dan liet hij er weer wat in.
Het waren even twee k.tdagen maar we zijn ze voorbij en hebben terug ons ritme gevonden.

Woensdag had ik een afspraak gemaakt met mijn nichtje voor mijn haartjes te knippen en wat krul in te zetten. Ze wilde eerst tot bij mij thuis komen maar door omstandigheden was het makkelijker dat ik tot bij haar ging. Baz was sinds vandaag terug op zijn ritme kwa voeding en wat rustiger dan de voorbije dagen dus ik zei tegen mijn nicht dat ik tot bij haar kwam en moeke op Baz ging passen. Ik wist dat het even ging duren eer ik terug thuis was dus het afscheid nemen van mijn ventje was even moeilijk. Moeke kreeg zoveel opdrachten en uitleg terwijl ze wel goed weet wat ze moet doen want Baz is niet haar eerste kleinkind en ze heeft zelf twee dochters groot gebracht. Maar toch ik wilde zoveel mogelijk informatie geven zodat ik zelf geruster was dat ze wist hoe en wat. Ook omdat Baz de vorige dagen het wat moeilijker had had ik wat bang voor hem juist op het moeilijkste momentje van de dag hem achter te laten.

Toen ik bij mijn nicht was kreeg ik regelmatig een fotootje van Baz doorgestuurd van moeke en vake. Moeke had hem een zalig badje gegeven en daarna lag hij heerlijk te slapen. Rond 21u00 moest Baz terug eten, wat was ik blij dat ik rond dat uur juist terug thuis was en mijn ventje zijn pap kon geven. Ik was maar een drie uurtje weg nog niet denk ik maar ik heb toch veel aan mijn ventje gedacht toen mijn nicht met mijn haar bezig was. Goed dat Maaike en Louke voor een beetje afleiding zorgde met hun zotte kuren.

Sinds dat Baz er is merk ik ook dat ik altijd over wij of ons spreek het is niet meer enkel en alleen ik, Baz hoort vanaf nu ook bij mij en het zal nu voor altijd 'wij' zijn.

Ik geniet van elk klein momentje

Ja ik geniet, elke sec. elke min. elk uur elke dag. Ik geniet van elk klein momentje samen met mijn klein groot wondertje. Mijn facebook is misschien wat overspoelt met foto’s van mijn Bazeke maar dit is nu eenmaal mijn grootste trots en het belangrijkste in mijn leven. Misschien denken er vele alé weer een foto van haar zoontje maar het is nu eenmaal mijn leven. Sinds de geboorte van Baz is hij het belangrijkste in mijn leven en ik denk dat dit normaal en gezond is. Je kan ook altijd gewoon verder scrollen of mijn profiel ontvolgen dan word je niet overspoelt met dat schattig gezichtje van mijn zoontje. Ach ik voel me gewoon trots en wil dit ook delen met iedereen.

We zijn ondertussen al een maandje verder, ja mijn klein wondertje is al een maandje oud en het lijkt of hij gisteren nog maar geboren was. Ondanks dat we even aan het sukkelen zijn met zijn voeding doet hij het super goed!!! Baz bleef maar terug geven en zijn we op aanraden van de kinderarts van pap veranderd, het teruggeven is enorm verbeterd. Hij geeft nog wel terug, vooral als er te veel gefriemeld wordt na zijn pap met kleedjes aan of uit te doen maar hij moet niet heel de dag meer rondlopen alé liggen met een slabbetje om. Nu heeft hij echter wat meer last van zijn stoelgang, ‘s avonds heeft hij last van krampen en zijn stoelgang is ook heel plat. Nu zeggen ze wel dat zijn darmpjes de pap even gewoon moet worden en ik het twee weken de tijd moet geven voor ik opnieuw iets anders moet proberen, dus nog even doorbijten en hopen dat het binnen enkele dagen wat beter gaat. 

We zijn ook al twee keer bij kind & gezin langst geweest. De eerste keer voor zijn gehoortest, Baz koos ervoor om het spannend te maken. Doordat hij wakker was en geprikkeld was door dingen rond hem was de eerste test niet gelukt dus mocht hij het nog eens doen. Bij de tweede test was hij geslaagd! Whiii Baz zijn gehoor is goedgekeurd. Tijdens ons tweede bezoek werd hij gemeten en gewogen, ondertussen is hij 54cm en weegt hij 4.130kg. De dokter liet zien dat hij goed op de curve zat kwa groei, dat stelde me weer wat gerust. Voor de rest was hij ook helemaal goedgekeurd! 

Baz is echt een flink Bazeke, eten, slapen, luier vol doen en dan terug opnieuw beginnen. ‘S Nachts slaapt hij ook al goed door, s avonds krijgt hij rond 22u30 a 23u00 zijn flesje en slaapt meestal tot 5u00 a 6u00 door om dan na zijn flesje terug in slaap te vallen tot 9u30 dan moet ik hem meestal nog wakker maken. Door de dag zijn er momentje dat hij wakker is en geniet ik er ten volle van! Lekker samen knuffelen of wat spelen met schaduwen want hierna kijken en deze volgen doet hij al goed. Ik geniet van dat klein ventje en kan hem soms wel opeten zo schattig is hij. 

Hoe het met mij gaat? Goed, mijn mooiste wens is uitgekomen en ik geniet van elk klein momentje. Ook al voelde ik me enkele dagen wat schuldig, Baz had een moeilijke nacht en was wakker van 3u00 tot 6u30 ik was zo moe dat ik zo kort was tegen mijn ventje. Alé kort, hoe moet ik het uitleggen, het enige wat ik kon denken was ik ben zo moe!!! Wat moet ik doen? Wat is er aan de hand? Ik was even radeloos. Ik voelde me even niet zo een goeie mama, deze momenten vallen nog voor hoor en dan voel ik me zo schuldig. Ook als hij weent en echt boos weent dat hij krampen heeft of er iets niet juist is wil ik mijn ventje het liefst helpen maar vaak kan ik hem enkel en alleen maar troosten en erdoor helpen. Hij heeft niet veel van die momentjes al maar goed want soms vloeit er dan bij mij ook een traantje. Ach mama zijn, zo mooi maar ook zo emotioneel omdat je enkel en alleen het beste wilt voor dat klein wondertje en niet altijd weet wat hij heeft of nodig heeft. Ze komen jammer genoeg niet ter wereld met een handleiding bij. Ik begin hem wel al goed te kennen en weet wat hij wanneer nodig heeft en welk weentje wat betekent. Waar ik ook wel stiekem van geniet is als hij weent als moeke, vake of iemand anders hem vast heeft en ik hem overpak hij direct rustig is bij mij, dan denk ik ooh ja ik kan hem de troost geven die hij nodig heeft. 

Ik ben ook al goed hersteld na mijn keizersnede, enkel als ik heel de dag actief ben geweest heb ik s avonds pijn. Dit zal ook nog wel in orde komen zeker, volgende week start ik met kine zodat mijn spieren ook weer wat sterker worden.

Dus kort samengevat mama zijn is geweldig en zeker van mijn prachtig wondertje!!! Het is niet te omschrijven wat ik voor dat klein Bazeke voel maar het voelt geweldig! 

We mogen naar huis

Na 4 dagen in het ziekenhuis is het tijd om naar huis te gaan, tijd om Baz de wereld in te sturen en ik kan bij die gedachten alleen maar wenen. Gisteren is dat begonnen, toen drong het me door dat we morgen naar huis zouden gaan en wat dan? Geen belletje meer om te bellen als er iets is en dat mensen je komen helpen die weten met wat ze bezig zijn. Geen veilig warm knus kamertje meer dat je voor niks moet verlaten en alles bij de hand hebt wat je nodig hebt om dat klein ventje te verzorgen. 

Bij de gedachten werd ik gewoon bang en onzeker, wat als er iets gebeurd wat als het thuis niet loopt zoals het moet? Mijn gynaecoloog kwam op woensdag langst en ik stortte in tranen bij haar uit, ze heeft me dan ook gerustgesteld dat ik wanneer dan ook elk moment terecht kan op de afdeling als er iets moest zijn. Ze zei ook dat deze gevoelens en gedachten heel normaal zijn nu en dat ik me best onzeker mag voelen, maar dat ik ook ten volle mag genieten van mijn klein ventje. Ik was zo blij dat ik dokter St. had gezien en dat ze me toch een beetje heeft gerustgesteld. 

Door de dag heb ik woensdag nog wat bezoek gehad en dan kan ik mijn gedachten goed verzetten en nog niet denken aan morgen. Als het bezoek weg is komen dan de vragen weer en vooral de tranen, als ik naar dat ventje kijk in zijn bedje stromen de tranen volop en blijven ze maar stromen. Ik heb hem dan uit zijn bedje genomen en samen goed geknuffeld en ik beloofde hem om mijn best te doen om een goede mama voor hem te zijn. 

Ik wist nog niet hoe laat ik juist naar huis mocht, enkel als de kinderarts geweest was dan mocht ik vertrekken maar wanneer deze juist kwam wisten ze niet. Ik was al vroeg wakker Baz lag nog wel lekker te slapen toen de vroedvrouw al binnen kwam om te vragen of we zijn badje gingen geven zodat hij erna kon eten. Dat vond ik goed, zo kon ik mij ook nog douche voor ik naar huis ging. Tijdens het geven van zijn badje kwam de gynaecoloog binnen, ik weet niet hoe ze juist noemde maar ze vroeg me of alles goed was en ik al wist welk anticonceptie ik ging nemen nu. Ik vertelde haar dat ik dat niet weet omdat ik rekening moet houden met mijn endometriose. Ze zei me dat ik dit dan best met dokter St. kon bespreken. 

Nadat ik mezelf gedoucht had kwam de kinderarts al aan, ze controleerde Baz nog eens van kop tot teen en gaf me nog wat uitleg. Over een maandje moeten we terug op controle komen. Toen ze vertrok drong het tot me door, ik mag nu naar huis, Baz zijn avontuur begint nu! De tranen kwamen en bleven maar komen. Ik belde voor zijn flesje en de vroedvrouw zag natuurlijk dat ik het moeilijk had. Ze kwam binnen en zei oei wat last van de babyblues? Ik zei ik denk het wel en nog geen beetje want kan niet meer stoppen. Ze zei me ook dat dit heel normaal is en ik de tranen mocht laten gaan en dat dit thuis ook nog wel enkele dagen kon duren. Ze stelde me net zoals dokter St. gerust dat alles wel goed komt en ik altijd mag bellen. Ik mocht nog middageten in het ziekenhuis dat was met tranen tussen de patatjes door. Mijn papa kwam ons halen, hij kwam binnen en we deden gewoon. Tot ik klaar was en ik Baz pakte om hem klaar te maken kreeg ik het enorm moeilijk. Papa pakte me vast en zei waarom ween je nu eigenlijk, geen idee zei ik. Ik wist langst ene kant wel waarom ik verdriet had maar langst de andere kant ook niet omdat ik ook blij was om naar huis te gaan maar toch is dit een hele emotionele stap. 

Ik heb hierom gevochten, ik heb alles gegeven om dit mooi prachtig ventje op de wereld te mogen zetten en nu hij er is ben ik enorm bang, bang om iets verkeerd te doen, bang om hem niet juist aan te voelen, bang om hem de wereld in te sturen, bang dat hem iets overkomt. Baz is nu mijn leven, ik leef nu voor Baz, ja er is nog een wereld buiten Baz maar hij is nu het belangrijkste in mijn leven. Hij is het mooiste in mijn leven en de liefde die ik voor hem voel is met geen woord te omschrijven. Hij is mijn alles! 

Maar het was tijd tijd om te vertrekken, goed ingepakt zijn we dan vertrokken. De vroedvrouwen zwaaide ons uit en jep daar gingen die tranen weer. Eenmaal in de auto was het gedaan en kon ik terug lachen met Baz zijn gezichtje dat weer snuitjes trok. 

Toen ik thuis aankwam kwamen de tranen natuurlijk weer terug, maar niet zomaar. Er hing een enorm spandoek met daarop de naam van mijn zoon Baz en het mannetje van zijn doopsuiker en kaartjes en daar nog een tekst bij ‘A wish came true…’ prachtig toch? Ik bedankte mama en papa en stuurde mijn zus een berichtje dat ik het echt heel mooi vind. 

Eenmaal binnen zijn we eerst even alles op orde aan het zetten geweest, dat was wel even heel vermoeiend en de pijn begon te komen. Terug wat gas terug nemen en even wat rusten. Baz moest ondertussen ook een flesje dus zo gezegd zo gedaan. Hij gaf wel ineens weer heel veel terug maar hierna is hij inslaap gevallen. Tussendoor kwamen de tranen soms uit het niks en dan stopte ze weer. Raar toch al die hormonen, maar ik hield het niet tegen dat ging ook niet hahahaha. Na het avondeten was het weer tijd voor Baz zijn flesje, hij gaf weer heel veel terug. Niet normaal en ik dacht en wist dat er iets niet goed was. Ik dacht dat het misschien aan het water lag, de poeder was hetzelfde dus daar kon het niet aanliggen. Het was het water of de flesje, dus ik dacht de volgende keer gebruik ik spa water dat is hij gewoon van in het ziekenhuis. Na zijn flesje en terug geven, was hij heel onrustig en ik merkte dat hij telkens weer zocht naar eten. Ik heb hem dan een flesje gegeven met spa water, dit ging al veel beter en ja hoor zijn pap bleef erin hij had maar 40ml gedronken maar die 40ml is er wel ingebleven. Na een uurtje begon hij echter weer wat onrustig te worden. Ik heb hem zijn tutje gegeven en daar kon hij even mee verder. Het was 21u het uur dat hij normaal at maar nu was dit door het teruggeven even helemaal in de war. Hij bleef echt wat onrustig en toen ik hem op mijn borstkast legde merkte ik dat hij gewoon nog honger had. Ik maakte een flesje en ja hij heeft nog een goei 50ml gedronken. Ik voelde me langst ene kant schuldig omdat hij zo in de war was nu door dat water maar langst de andere kant dacht ik ook van ik voel gewoon wat mijn ventje nodig heeft. Na zijn flesje van 21u is hij zalig in slaap gevallen en was ik weer een heel stuk geruster. Nu slaapt hij nog altijd zalig in zijn parkje, sewwes maak ik hem wakker voor zijn laatste flesje voor vandaag en gaan we onze eerste nacht thuis te gemoed. 

Terwijl ik dit schreef zijn natuurlijk de tranen blijven stromen, ach ja babyblues zo leuk toch. Ik kijk er naar uit om sewwes nog eventje te knuffel met mijn heerlijk klein ventje en hopelijk gaat hij een goeie nacht hebben en anders dan neem ik hem graag bij mij om hem gerust te stellen. 

Zondag 3 november 2019 een dag om nooit meer te vergeten

Zondag 3 november een dag dat ik nooit meer ga vergeten. 

Ik stond op rond 7u om zoals altijd weer maar eens naar het toilet te gaan. Maar toen ik op het toilet zat voelde ik een enorme druk die ineens weg was, ik kan niet echt omschrijven hoe het voelde maar ik wist dat dit geen gewoon toiletbezoek was. Ik keek in het toilet en het was enkel en alleen maar bloed. 

Wat nu? Dacht ik, ik belde onmiddellijk mijn zus. Die nam op en ik vroeg, ben jij wakker? Ja zei ze anders neem ik niet op. Ja wat een vraag eigenlijk. Ik vertelde haar wat er was en vroeg of ik moest bellen naar het ziekenhuis of wat ik moest doen. Ze zei me dat ik best belde en dat zei haar dan klaar ging maken voor als we moesten vertrekken. 

Ik belde naar het ziekenhuis en vertelde aan hen wat er was en ook dat mijn keizersnede normaal gepland was voor 6 november. Ze zei me om naar het ziekenhuis te komen, oké dan maar snel mij klaar maken dacht ik. Ik stuurde naar mijn zus dat ik moest langst gaan. Ze belde me en zei me dat ze haar ging klaar maken en stuurde als ze vertrok. Ik vroeg haar of ik mama en papa niet zou verwittigen. Ik wilde hen ook niet ongerust maken door zonder iets te vertrekken want iedereen weet dat ze geen keizersnede plannen op een zondag. 

Dus ik naar boven naar die twee mooie slapers die niet wakker te krijgen waren, dan ben ik maar terug naar beneden gegaan en dacht eerst me klaar maken en dan sewwes nog maar eens gaan kijken. Maar niet veel later kwam mijn mama al de trap af en vroeg had jij geroepen? Ja zei ik en ik vertelde haar dat ik binnen moest omdat ik bloedverlies had. 

Ik had met mijn zus afgesproken om mij op te pikken bij Dennis, daar zouden onze wegen kruisen en dat was handig konden we mijn auto laten staan en zo samen naar Diest rijden. Ik had Dennis niet gebeld omdat ik wel dacht dat ze al wakker waren met Helena, ik ging aan het raam zwaaien en Kendra schoot al recht in de zetel. Ze wist al hoe laat het was. Dennis wilde nog snel wat foto’s van ons samen met mijn dikke buik. Niet veel later was mijn zus er, Kendra en Dennis wenste me veel succes en daar gingen we dan richting ziekenhuis. 

Ik wist niet waar we juist moesten zijn, ook al had ik de rondleiding gehad ik was even alles vergeten. Dus mijn zus zei we gaan naar het derde en daar zullen ze ons wel helpen. Aan de balie zat een vrouw die ons vertelde dat we naar het tweede mochten gaan. Toen wist ik het weer, daar moesten we dan bellen aan de deur en kwam er iemand openen doen. Ze onthaalde ons heel vriendelijke en stelde mij op een manier ook gerust. Ze nam ons mee naar een kamer waar ik plaats mocht nemen op een bed. Ze overliep alles wat ze juist gingen doen. Ik werd onmiddellijke aan de monitor gehangen om te kijken hoe mijn bazeke het deed in mijn buik. Ze vroegen nog eens wat er deze morgen was gebeurd en of ik iets voelde. 

Buiten het bloedverlies voel ik eigenlijk niks, op de monitor was echter wel te zien dat ik harde buiken had, ik voelde deze niet. De stagiaire die meeliep vandaag zei me wanneer ik een harde buik had. Toen ze me dit zei dacht ik ooh is het dat dat heb ik nog al gevoeld en niet enkel vandaag, ik dacht echter dat het mijn ventje was die met zijn voetjes aan het duwen was ofzo want pijn deed het echt niet enkel wat vervelend gevoel. Ach ja dus ik wist nu ook hoe harde buiken aanvoelen. 

Hierna kwam een vroedvrouw binnen die vertelde dat ze dokter St. hadden opgebeld en dat ze de keizersnede vandaag lieten doorgaan omwille van het bloedverlies en harde buiken. Dokter St. was van wacht dit weekend, ze had me dat tijdens mijn laatste controle gezegd dus ik was eigenlijk opgelucht dat zei toch de keizersnede ging uitvoeren. 

Tijdens het wachten tot dokter St. er was werd ik in alle tempo klaar gemaakt. Het ging ineens heel snel, tijdens het klaar maken werd er tussen door uitgelegd wat ze gingen doen en hoe het ging verlopen. Ze hebben echt allemaal zo hun best gedaan om me gerust te stellen en me alles duidelijk mee te geven. Er werd een infuus geprikt en een blaassonde gestoken. Ooh wat was die blaassonde vervelend! De stagiaire kreeg de eer om dit vervelend karwei te doen. Maar ze vond echt niet waar het juist moet en werd geholpen door de vroedvrouw. Ik dacht eens dat erin zat ik constant het gevoel zou hebben dat ik moet plassen maar dat was niet. Toen het goed zat was ik zo goed als klaar om aan de keizersnede te beginnen. 

Dokter St. kwam niet veel later mijn kamer nog even binnen om te kijken hoe het met me ging. Goeiemorgen zei ze, dit hadden we niet verwacht, ik sliep nog voegde ze eraan toe. Zo was het ijs direct weer gebroken en vroeg ze of ik er klaar voor was. Ze zei me dat ze nog twijfelde om het te laten doorgaan vandaag maar waarom zouden we nog wachten zei ze toen. Ze vroeg me of alles duidelijk was en of ik nog vragen had, deze had ik momenteel niet. Daarna ging ze haar klaar maken en zei ze ik zie je dadelijk terug. 

Niet veel later mocht ik naar de operatiezaal waar de keizersnede zou plaats vinden. Mijn zus moest nog even wachten tot ik klaar was gemaakt. Ik mocht plaats nemen op de tafel en kreeg al snel de bibber, het was er koud maar nu ook niet zo koud. Maar van de spanning was ik echt aan het beven. Ik kon mezelf niet stilhouden. De vroedvrouw die boven op het derde zat was ineens ook beneden, iedereen stelde zich voor. De anesthesist, elke vroedvrouw en assistente die er waren. Ik denk dat ze met een stuk of 8 in de kamer waren voor mij en mijn ventje. 

De vroedvrouw probeerde me wat te kalmeren en uit te leggen dat ze de ruggenprik gingen zetten en ik gewoon goed gebogen moest gaan zitten en niet moest verschieten omdat het even koud kon aanvoelen. Ze nam mijn schouders vast om me te begeleiden en me te ontspannen. Ik voelde niet veel van die prik voor ik het wist was het gebeurd. Ik moest dan ook snel gaan liggen nu ik zelf nog mijn benen kon bewegen. Na enkele minuten kreeg ik een lekker warm gevoel in mijn benen. Zalig zo warm en het beven was dan ook gestopt, omdat ik geen gevoel meer had. De anesthesist was ook super vriendelijk en vroeg me telkens of alles oké was en begeleide me tijdens het klaar maken wat ze aan de andere kant nu allemaal aan het doen waren want ondertussen hadden ze een deken opgetrokken zodat ik niets meer kon zien. Enkele minuten later kwam mijn zus binnen en bij mij kwamen de spanningen los en begon te huilen. 

Toen mijn zus binnen kwam was dokter St. al begonnen met de keizersnede en bij mij begonnen de tranen te stromen. Ik heb heel de operatie gehuild, van opluchting en vreugde denk ik. Enkele minuten later zei de anesthesist ooh we moeten snel zijn en deden het doek naar beneden zodat we konden meekijken hoe mijn klein ventje geboren werd. Ik zag direct niks maar mijn zus wel, ze vroeg me ook zie je hem en toen ze hem hoger hielden zag ik hem. Ze namen hem snel even mee om te meten en te wegen, voor mij leek het wel even te duren voor hij terug was maar dit duurde maar enkele minuten. Ik hoorde ze bezig en hoorde mijn ventje goed huilen. Mijn zus wist ook niet hoe hij ging noemen, dus dit kwamen ze even vragen. Baz zei ik met een Z, ze zijn dan even nog komen navragen om zijn naam te spellen zodat ze zeker juist zaten. 

Daarna stopte ze hem bij mij in de ‘hug me’, die had ik voor de ingreep aangekregen zodat ik mijn ventje direct bij me kon hebben. Terwijl mijn ventje bij mij lag werd ik opnieuw dicht gemaakt. Ik was blij dat mijn ventje bij mij lag maar ik voelde me niet goed. Hij lag op mijn borst en ik voelde me enorm benauwd, ik zei tegen mijn zus dat ik me niet goed voelde. Ze gaf dit even door aan de anesthesist die vervolgens aan me vroeg of ze hem moesten wegnemen. Ik zei dat dat denk ik het beste was, ook al wil je dat niet terug geven het ging me echt niet. De anesthesist gaf me medicatie bij omdat mijn bloeddruk ook wat laag was en daarna ging het beetje bij beetje terug beter. 

Toen hij bij me weg was hoorde ik hem huilen, mijn zus ging met hem mee. De vroedvrouw kwam enkele minuten later terug om te vragen of mijn zus hem zijn eerste flesje mocht geven omdat hij blijkbaar zoveel honger had. Ze zei me als je dit niet wilt is dat geen probleem en wachten we tot jij klaar bent. Maar ik dacht ook ocharme dat ventje laten wachten is nu ook niks. Dus mijn zus kreeg de eer om zijn eerste flesje te geven. 

Met mij was er toch nog wat werk, ik werd helemaal klaar gemaakt om terug te gaan naar dat ene kamertje. ze duwde nog wat op mijn buik om het bloed eruit te laten en daarna verplaatste ze mij op een ander bed. Heel raar gevoel omdat je wilt helpen maar ik voelde nog niks. Ik zag mijn benen wel maar voelde ze niet, best wel raar gevoel. De vroedvrouwen waren super lief en vroegen me telkens of alles goed was en ik me al beter voelde. Toen ik klaar was brachten ze me tot bij mijn zus en mijn klein ventje.

Eindelijk kon ik hem eens goed bekijken, hij was prachtig!!! Echt een wolkje van een baby, zo mooi ventje. Ik nam hem bij mij en wilde hem nimmer loslaten. Zijn flesje had hij goed gedronken, zelfs twee flesjes want met eentje kwam meneertje niet toe zoveel honger had hij. We zijn nog even op dat kamertje moeten blijven tot we naar het derde mochten gaan naar onze kamer voor de volgende 

dagen. 

 

Ik had nooit verwacht dat ik zoveel liefde voor iemand kon voelen dan dat ik nu voel voor mijn zoontje, nooit had ik verwacht hoe graag je iemand kan zien en hoe bang je ook bent om dit kwijt te geraken. Ik ga genieten van elke seconde elk klein momentje elk klein dingetje. Vanaf nu ben ik mama hoe gek ik dit ook vind klinken ik ben zo blij dat Baz mijn klein ventje is. Ik ga hem overstelpen met zoveel liefde!!! 

Toch een keizersnede

Even geleden dat ik nog iets gepost heb op mijn blog, maar zoals ze zeggen geen nieuws is goed nieuws.
Ondertussen heb ik ook al wat meer vat op mijn zwangerschapsdiabetes, ook al ben ik soms wat te streng volgens de diëtiste. Na de vorige afspraak mocht ik vanaf nu mijn waardes en eetdagboek via mail doorsturen zodat ze op afstand kunnen volgen hoe het gaat. Vorige week heb ik mijn eerste mailtje gestuurd en daarop kreeg ik het antwoord dat ik heel goed bezig was en mijn waardes heel goed waren maar dat ik 's middags wel wat meer dan enkel griekse yoghurt moest eten. Zo gezegd zo gedaan en dus af en toe eens brood geprobeerd en mijn waardes bleven nog goed oef.
Af en toe gaan ze nog eens tegen de 120 aan en ja dit mag maar ook niet te veel dus ik ben blij met hoe het nu allemaal loopt.

Gisteren moest ik terug op controle bij dokter St. hier keek ik al enkele dagen henen uit omdat ik wist dat ze mij een datum kon geven wanneer ik mijn wondertje op de wereld mocht zetten en op welke manier. Zou het toch keizersnede zijn of ingeleid? Langst de ene kant hoopte ik ergens nog op een gewone bevalling omdat ik wel wil weten wat dit inhoud. Niet dat ik naar de pijn uitkijk maar het is natuurlijk nog anders dan een keizersnede. Heel erg zou ik het ook niet vinden als het toch een keizersnede zou zijn, want ik ben hier wel al op voorbereid dat dit erin zit.

Ik moest om 16u30 in het ziekenhuis zijn, de vorige afspraken waren wat uitgelopen maar dat vond ik niet erg want in de wachtzaal had ik een leuke babbel met een oudere dame, ze vertelde in geuren en kleuren over haar bevallingen. Ze had ook een keizersnede gehad en verkoos deze toch boven een natuurlijke bevalling ook al had ze achteraf natuurlijk een iets langer herstel. Midden in ons gesprek werd ik geroepen door dokter St. dus ik nam vriendelijk afscheid.

Er liep een stagiaire mee vandaag bij dokter St. ze vroeg mijn toestemming of het oké was dat ze even mee volgde, natuurlijk had ik daar geen problemen mee. Ze vroeg me hoe het ging en met de suikers, ik zei dat het wel goed ging en ik blij ben dat ik mijn suikers onder controle heb. Daarna nam
Dokter St. even plaats aan haar computer en vertelde me wat we vandaag gingen bekijken. Zoals we de vorige keer hebben besproken gaan we vandaag kijken of het een keizersnede wordt of niet, indien dit niet het geval is plannen we wel een datum dat je wordt ingeleid ging dokter St. verder. Hierna mocht ik mij klaar maken voor een inwendig onderzoek, dokter St. legde me uit via de echo wat er te zien was, ik kon er zelf weinig uit maken. Ze toonde me tot waar de placenta nog kwam en daaruit kon ik ook opmaken dat het toch een keizersnede zou worden.

Daarna ging ze ook nog eventje naar mijn wondertje kijken hoe hij het deed en vooral hoe hij gegroeid is. Ze keek en zag dat het goed was, het is geen te grote baby meer zei ze u ventje heeft ons goed gealarmeerd en je doet het super zei ze. Ik was zo blij toen ze zei dat hij niet meer te groot was en goed binnen de curve zit, 2kg700 is hij ondertussen.

Na de controle nam de stagiaire nog even mijn bloeddruk en mocht ik mijn kleren terug aandoen en plaats nemen aan haar bureau. Dokter St. ging ondertussen al eens kijken wanneer ze mij kon inplannen voor de keizersnede uit te voeren. Toen ik plaats nam zei ze me dat het wat druk was maar dat ik toch absoluut de voorrang krijg. Ze plande een voorlopige datum, maar moest dit eerst maandag even bespreken om andere te verzetten. Ik dacht ooh nee ik krijg nu nog geen datum mee vandaag en daar keek ik nu net naar uit om te weten wanneer het zou zijn. Maar ze gaf me toch een datum, deze staat nog niet vast maar eigenlijk wel zo goed als zei ze me maar ze mag hierover niet alleen beslissen daarom nog even met een vraagteken. Ze plande ook een volgende onderzoek op 31/10 dan ging ze nog eens alles nakijken en kon ze mij de datum bevestigen. Ik kreeg ook al heel wat informatie mee over de keizersnede en een invulformulier dat ik terug moet opsturen voor de ingreep.

Hierna vroeg ze hoe ik naar de keizersnede keek, ik zei haar dat ik dit al even wist dat het erin zat en dat ik blij ben dat ik dit altijd in mijn achterhoofd heb kunnen houden en niet zo ineens van het wordt keizersnede. Ze begreep me volledig en stelde me ook gerust dat het allemaal goed komt. Ik ging opgelucht naar buiten met een zo goed als geplande datum. Nog heel eventjes en heel de wereld mag hem zien, tot zolang ga ik nog van elk klein momentje genieten dat ik hem voel en nog even voor mij alleen mag hebben.

Ik blijf mijn best doen.

Sinds maandagavond moest ik dus beginnen met insuline te spuiten. Maandag waren mijn resultaten dan ook heel goed en ik dacht yes het helpt en ik moet me wat minder zorgen maken nu. Niets was minder waar want dinsdagavond schoten mijn waardes weer de hoogte in, zelfs na het spuiten van de insuline. Ik had zelf pudding gemaakt met stevia en magere melk en dacht dat het misschien toch daar aan zou liggen. Geen pudding meer dus ik bracht de volgende dag de overige potjes naar mijn zus. 

De volgende dag was het frietjes dag, maar ik dacht ooh nee dat ga ik niet doen ik haal wat wraps voor me en dan kan ik nog enkele frietjes meepikken. Ik had twee wraps op met groenten en nog geen 10 frietjes. Na 2uur waren mijn waardes weer te hoog, de moed zonk in mijn schoenen en daar zat ik weer met tranen in mijn ogen van frustratie. Wat doe ik toch verkeerd!!!! Ik heb onmiddellijk een mailtje naar het ziekenhuis gestuurd met de waardes van de voorbije twee avonden en met de vraag help wat doe ik verkeerd. 

Op de middag had ik nog geen reactie gehad op mijn mailtje dus ik dacht ik bel eventjes. De dame aan de andere kant van de lijn was super vriendelijk en zei me dat ze haar mails nog niet had bekeken en dus goed was dat ik even belde. Ze vroeg me even wat het probleem was en zocht naar mijn mail. Ze vertelde me dat ik eigenlijk niets verkeerd deed en mijn lichaam zich moest aanpassen aan de insuline en dat deze elke week weer moet worden bekeken. Ze zei me dat ik nu de insuline al mocht verhogen naar 6E zodat ik zelf wat geruster was. Ze vroeg me wanneer ik terug een afspraak had zodat het terug kon worden bekeken. Maandag heb ik opnieuw een afspraak, dat is goed zei ze kan je nu al verder met 6E en dan bekijken we het maandag opnieuw. 

Nog zei ze mij als er nog iets was mocht ik altijd terug bellen. Dat stelde me wel gerust dat ik mocht bellen indien ik de avond weer mijn waardes niet onder controle had. 

Ik was weer even gerustgesteld, tot ik na het middageten moest prikken. 121? Hoe kan dat nu weer? Gaan we nu ook al op de middag moeilijk doen? Ik had 4 sneden volkoren brood gegeten met soep. Ik had wel ander brood dan anders omdat het brood dat ik normaal eet op was in de winkel. Maar ik dacht volkoren is volkoren. Blijkbaar niet dus. Ooh wat is dit frustrerend zeg!!!! Maar helaas niks aan te doen, morgen weer ander brood en dan proberen we het opnieuw en maar 2 snede eten inplaats van 4. 

‘S avonds at ik gewoon mee van tafel, 2 aardappeltjes met snijboontjes en worst. Na het eten ben ik weer wat gaan zwemmen, na het avondeten probeer ik altijd wel iets te doen. Ik wissel af tussen wandelen en zwemmen. Om mijn waardes onder controle te krijgen moeten we maar even afzien. Na het zwemmen was het zo ver weer prikken om mijn waardes te weten. Telkens toch weer een zenuwslopende moment geworden van de dag. YES 85 whoop whoop!!!! 

Vandaag is het zaterdag, gisteren had ik mijn waardes heel de dag goed onder controle. Hoogste meting was natuurlijk na het avondeten maar deze was maar 101. Mijn dag was goed!!! Vandaag was dit weer wat anders na het avondeten, want mijn waarde schoot weer wat omhoog na 118. Ik had amper 3 klein sneetjes brood met soep gegeten. Ik hoor jullie al denken, het ligt aan het brood! Ja dat denk ik ook maar ik kan toch niet altijd aardappelen, yoghurt of Kelloggs eten? Ik probeer ook telkens opnieuw een ander volkoren broodje, ik hoop dat het broodje dat ik ervoor at en niet zo fel op reageer terug komt in de winkel. Tot dan zal het zoeken zijn welk brood ik goed kan verdragen. Als ik maandag terug naar het ziekenhuis moet ga ik eens navragen hoe dit komt telkens als ik brood heb gegeten, ik ga er wel vanuit dat de insuline nog verhoogd zal worden. Ik vind het niet erg zolang het maar geen invloed heeft op mijn ventje. 

Op Facebook is er ook een groep zoet zwanger, hier heb ik enkele dagen al wat vragen gesteld en krijg ik heel wat informatie over wat kan en wat niet. Het is wel voor iedereen heel anders, sommige kunnen de ene dag zoveel brood eten als ze willen en andere maar 2 sneetjes. Het blijft zelf een beetje zoeken hoe je lichaam reageert op het eten. Hopelijk krijg ik er snel wat meer controle over.  

Dan toch aan de insuline

Vandaag werd ik terug bij de verpleegster van de afdeling diabetes verwacht, ik vroeg me af waarom ik eigenlijk bij haar nog moest gaan omdat ik ook naar de dokter zelf al was geweest. Ach ja misschien nog wat meer informatie of kijken of wel alles vlot verloopt met het prikken.

Om 11u00 had ik bij haar een afspraak, het was redelijk druk in het ziekenhuis. De parking stond vol dus heb even moeten wachten tot er iemand vertrok, ook al stond er 'vrij' op de inrit van de parking. Na 5min. kwam er al iemand die vertrok en kon ik plaats nemen met mijn auto. Zoals altijd moest ik me eerst ook aanmelden aan de balie, dit duurde ook wat langer dan anders omdat het wat drukker was. Eenmaal daar gepasseerd heb ik niet lang in de wachtzaal moeten wachten tot de verpleegster me kwam roepen.

Ze vroeg hoe het met me ging en met het prikken, ik zei dat het prikken wel goed ging maar dat mijn waardes toch nog schommelde vooral 's avonds en ik eigenlijk niet goed weet wat ik verkeerd doe kwa eten. Ze vroeg me wat ik gisteren gegeten had toen waren mijn waardes na het avondeten 134 dus te hoog. Het was gisteren verjaardagsfeestje van Ferris dus ik had twee speltbroodjes gegeten met wat eiersalade en tussendoor wat blokjes kaas. De taart heb ik aan mij voorbij laten gaan, omdat ik wist dat dit niet goed voor me was en ik het eigenlijk ook niet zo graag eet. De verpleegster bekeek de resultaten van deze week en was toch beetje ongerust over de waardes na het avondeten. Ze zei me dat ze even de dokter om wat raad ging vragen, deze was even bezig dus ondertussen mocht ik op de weegschaal gaan staan en werd mijn bloeddruk gemeten. In totaal ben ik een 8kg bijgekomen tot nu toe dat was goed volgens haar en zeker niet te veel. Ze ging even terug naar de dokter en enkele minuten later kwamen ze beide terug binnen.

De dokter had mijn boekje met waardes vast en legde me uit dat die na het avondeten te hoog waren ook al zitten ze onder de 120 heel de dag loopt het goed rond de 90 maar 's avonds niet. Ik had ook al verteld dat ik tot nu toe elke avond na het eten ook was gaan wandelen om mijn waardes te doen laten zakken maar dit niet echt hielp. De dokter vertelde me ook dat ik mijn best doe en dat zien ze maar het helpt jammer genoeg niet. Dus het verdict insuline spuiten voor het avondeten om mijn waardes na het avondeten te laten zakken. Dit had ik niet zien aankomen, waarom niet? Omdat ik echt mijn best doe om niet boven die 120 te komen, niet te veel eten, gezond eten, actief bezig blijven na het eten, noem maar op ik heb alles geprobeerd om mijn waardes naar beneden te krijgen. De dokter zei dat dat het beste was ook omdat mijn kindje nu al zo groot zou zijn. Ik begrijp best dat dit het beste is en het is maar een spuitje zetten maar toch.

Toen de dokter weg was vroeg de verpleegster of ik het zag zitten, ja zei ik het is maar een spuitje maar ik vind het wel erg en toen kwamen de tranen. Tranen van frustratie, tranen van ooh nee wat doet dit met mijn klein wondertje, tranen van onmacht, de verpleegster leefde enorm mee en begreep me volledig. Ze zei me ook als je bevallen bent valt alles terug weg hé. Dat weet ik wel maar toch het is nu iets belangrijk voor mijn klein ventje en ik heb al wat moeite gedaan om dit ventje te mogen krijgen dus ik wil alleen maar het beste voor dat ventje en ik kan het nu zelf niet geven. Het is gewoon zo frustrerend! Ik zei ook nog tegen de verpleegster dat ik eigenlijk boos ben dat ik er zo laat achter ben gekomen omdat ik anders misschien al vroeger er iets kon aandoen, maar hierin stelde ze me gerust dat dit niets uitmaakte omdat mijn waardes bij de eerste test wel goed waren maar door de groei en de hormonen dit soms later op de zwangerschap verergerd en dat is dus het geval bij mij. Niks aan te doen, het nemen zoals het komt.

De verpleegster legde me nog uit hoe ik de insuline spuit juist moest gebruiken, dit was voor mij vrij simpel omdat deze bijna hetzelfde is als de spuiten voor de IVF pogingen. Ik moet 4E spuiten voor het avondeten, dit doe ik door gewoon te draaien tot de pen op nummer 4 staat en prik in de buik. Dat gaat me vast wel lukken en het is maar één keer per dag. De verpleegster vroeg of ik nog vragen had en maakte een volgende afspraak.

Op weg naar huis heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten, efkes alles eruit! Eenmaal thuis en wat met mijn zus, mama en papa gepraat te hebben kon ik het al meer plaatsen. Iedereen zegt ook wel het is nog maar voor enkele weken en ja dat klopt wel en ik vind het helemaal niet erg om op mijn eten te letten, ik ben bezorgt om mijn wondertje en welk effect het allemaal op hem heeft. Wat ik moet doen om hem gezond te houden maakt mij niet uit maar ik hoop dat hij gezond en wel mag geboren worden binnen enkele weken.

Geen zorgeloze zwangerschap meer

We zijn een weekje na de uitslag van de uitgebreide suikertest, het is een drukke en toch niet al te makkelijke week geweest. Ik ben vorige week vrijdag bij de verpleegster geweest die me al een beetje uitleg gaf over hoe en wat nu en ik kreeg een prikker mee om mijn waardes van mijn suiker thuis te controleren. Ik verschoot even dat ik moest prikken, ik dacht dat ik gewoon wat op mijn eten moest gaan letten en that's it maar toch niet. Ik moest echt prikken, elke dag vier keer. De verpleegster was heel vriendelijk en nam de tijd om alles zo goed mogelijk uit te leggen en me mijn verhaal ook te laten doen. Ze nam hierna ook nog even bloed af en nam mijn bloeddruk. Hierna maakte ze samen met mij een afspraak bij de dietiste van het ziekenhuis. Zij zou me dan juist uitleggen wat ik wel of niet mag eten en op wat ik allemaal moet letten. Woensdag werd ik bij haar verwacht.

Ik wilde natuurlijk direct aan de slag gaan om zo goed, gezond mogelijk te eten. Alles voor mijn ventje zijn gezondheid. Maar daar sta je dan rond te draaien in de winkel tussen elke rek kijken wat mag ik nu eigenljik eten en wat niet? Ik heb er totaal geen besef van er is zoveel!!! De moed zonk even in mijn schoenen, omdat ik totaal niet wist wat ik moest nemen. Ik heb dan maar wat standaard dingen meegenomen, fruit, yoghurt, groenten,...

Door van eetpatroon te veranderen heb ik de voorbije dagen ook enorm veel last gehad van hoofdpijn, mijn lichaam is zo weinig suikers niet gewend, ik moet dan ook toegeven dat ik de laatste weken echt wel veel gesnoept heb en naar niks heb gezien ook niet. Omdat ik dacht dat het ook niet nodig was en het kon! Ik ben uiteindelijk ook zwanger en in vanalles lekkers gewoon goesting. Tijd voor verandering dus.

Ik heb dan maar even gegeten wat ik dacht dat wel oké was en dan ook elke 2uur na de maaltijd mijn bloed geprikt om te kijken of mijn waardes goed waren. Ook smorgens bij het opstaan moet ik prikken om mijn begin waarde van de dag te weten, deze mochten niet hoger dan 95 zijn na elke maaltijd mochten mijn waardes niet hoger dan 120 zijn. De eerste dag waren mijn waardes al goed, oef geen enkele waarde boven de limieten. De derde dag had ik als middagmaal rijstwafels met confituur gegeten na 2uur was mijn waarde 126, lichtelijk paniek in mijn hoofd van oei wat nu. Het was nu eenmaal zo en het was nog niet zoveel boven de waarde dat kon. Na het avondeten was mijn suiker dan ook terug oké. Het is de confituur geweest dacht ik toen, dus geen confituur meer. Nogthans had ik speciale confituur gehaald met lage suikergehalte. Ik had een aantal dingen omgeschreven die ik woensdag moest vragen of ik dit kon eten of niet dus deze confituur zette ik ook even bij op het lijstje. Dinsdagavond ging ik puree met vissticks eten, ik had er zo een zin in en vis is wel gezond oké ik wist wel dat vissticks nu niet de gezondste vis was maar ik wist niet dat dit zoveel deed aan mijn waardes, eums wel dus 174 was mijn waarde 174!!! Hier was ik echt niet goed van, maar ik kon er niks aan doen het was nu eenmaal zo en ik kon er alleen maar uit leren dat mijn lichaam dus niet goed reageerd op gepaneerde dingen.

Gisteren had ik dan een afspraak bij de dietiste zelf die me meer uitleg ging geven over wat ik wel of niet mocht eten. Het was nogal een jonge dame die me naar binnen riep, het gesprek kwam moeiljk op gang. Ze zei niet veel en was even enkel met haar computer bezig, hierna begon ze wel met vragenstellen en eens we opgang waren verliep het gesprek wel vlot. Eerst hadden we even overlopen wat ik nu zoal eet op een dag. Dit noteerde ze op haar computer en zocht dan ook gelijk naar of deze producten goed waren voor mij. Zo was de griekse yoghurt die ik at niet zo goed en liet ze andere merken zien die wel konden. Ik kreeg een hele lijst mee van producten die ik kon eten en waar deze te verkrijgen zijn in de winkel, dat was wel handig want je vind niet alles in de carrefour.

Ze zei me ook dat ik af en toe wel eens mocht zondigen maar niet hierin moest overdrijven, zoals bevoorbeeld zondag is het verjaardagsfeestje van Ferris dan mag ik best een stukje taart, maar ze zei kijk dan ook welke taart en niet eentje met cremebure maar eentje met fruit en geen groot stuk maar eerder een kleintje. Ik vond wel leuk te horen dat het wel eens kon, maar of ik me erbij goed ga voelen weet ik niet. Maar geloof me als er taart voor je neus staat als je 7 maanden zwanger bent kan je ook wijgeren ook niet. Ach we zullen zondag zien hoe ik me erbij voel, als ik me slecht voel door stukje taart laat ik ze liever staan als ik dat kan.

Het is niet gemakkelijk maar het is nog maar enkele weken dat ik dit moet volhouden. Ongerust maak ik me nog elke dag om mijn wondertje, de zorgenloze zwangerschap is voorbij. Niet dat ik me elke dag echt zorgen maak maar door nu zoveel te moeten controleren kwa eten denk ik er wel hele dag aan. Wat gaat deze waarde doen met mijn wondertje? Wat als het te hoog is? Is mijn ventje nog gegroeid? Is hij nu wel binnen de curves? Of groeit hij nog zo snel? Al deze vragen blijven door mijn hoofd spoken, daarom heb ik ook wel een extra afspraak gemaakt bij dokter St. om te kijken hoe mijn ventje gegroeit is tot nu want er zijn toch weer enkele weken voorbij als ik opnieuw kan gaan. Normaal had ik een afspraak op 36 weken nu heb ik er tussendoor ook nog eentje op 33 weken gepland. Om mezelf hopelijk wat geruster te kunnen stellen ook al zit het in mijn achterhoofd wat als het anders is en hij is nog meer gegroeit is en meer buiten de curves zit? Ik probeer het los te laten en soms lukt me dat en soms lig ik er wel van wakker. Ik denk dat het wel normaal is het gaat ten slotte over het belangrijkste in mijn leven.

Volgende week heb ik opnieuw aan afspraak voor mijn waardes te controleren en dan zien we wel of ik goed bezig ben of niet. Ik doe alvast mijn uiterste best om mijn wondertje het beste te geven.
En nu nu ga ik even genieten van de kindjes van mijn zus die komen logeren.