Hoe kan ik in godsnaam het even allemaal loslaten en van mij afzetten als er elke week wel iemand me verteld dat ze in blijde verwachting zijn? December is precies de maand waarin iedereen aankondigt dat ze zwanger zijn. Ouders op mijn werk verwachten hun tweede kindje, ik denk dat ze ondertussen al met een stuk of acht zijn. Vrienden die me sturen dat het bij hen wel gelukt is.
Gisteren stuurde mijn beste maatje Dennis, hij vroeg me of ik kon afkomen die avond. Ik had echter al plannen om met mijn mama naar het kerstconcert van Dana Winner te gaan. Dus ik stuurde hem terug dat ik graag kwam maar helaas niet kon en vroeg of alles oké was. Ik kreeg een berichtje terug met daarin; cava wel hier maar een beetje moeilijk met Kendra daarmee dat ik mijn hartje eens wilde luchten bij jou. Hij stuurde de sms"jes met veel smileys met een kus hartje, dat vond ik al raar omdat hij dit anders niet doet alé toch niet zoveel. Als mijn mateke stuurt dat er iets is wil ik dan ook graag zo snel mogelijk voor hem tijd maken en stelde voor om na het concert langst te komen. Hij belde me en zei anders morgen af te spreken omdat het anders te laat werd. Hij vroeg aan Kendra of dat paste dat vond ik wel raar want het ging een beetje moeilijk met haar en hij wilde zijn hart luchten bij mij en toch is Kendra zijn vriendin btw er dan bij? Ik kreeg al het vermoeden dat er meer aan de hand was en dat ze mij eigenlijk iets moesten vertellen. Ik heb heel de dag aan hen gedacht, gedacht oké bereid je voor ze gaan vertellen dat ze zwanger zijn, hoe ga ik erop reageren? My god zouden ze echt al zwanger zijn? Ze hadden mij iets na dat ik begonnen ben aan mijn traject verteld dat ze ook graag een kindje willen en hoopte dat ik eerst zwanger zou zijn. Ik heb hen toen gezegd dat hun leven niet moet stilstaan voor dat van mij en dat ik zeker voor hen blij zal zijn als het ooit zo ver is. Ik had nooit gedacht dat die ooit zo snel zou komen...
Het concert was rond 22u00 gedaan, ik stuurde naar Dennis of het oké was dat ik nog kwam. Ik kon zelf niet wachten om te horen wat er was omdat ik diep vanbinnen wist wat er was. In de auto heb ik de rit naar hen zitten denken en hopen dat ik fout zat. hoe gemeen kan ik zijn in mijn denken, maar het is helemaal niet gemeen bedoelt maar nu niet zo vlak voor kerst, een ander keertje maar niet nu? Volgend jaar in februari of zo? Hoe moet ik reageren?
Ik had mijn kerstcadeautje meegenomen zodat we deze al konden uitdelen. Elk jaar met kerst koop ik iets voor Dennis omdat ik elk jaar ook zoveel vriendschap van hem terug krijg verdient dit wel een cadeautje. Ik kwam bij hen binnen en ik wilde het gewoon weten en voor ik mijn jas goed en wel had uitgedaan kwam de vraag eruit. Is ze zwanger vroeg ik aan Dennis, als ik er nu aan terug denk heeft hij eigenlijk niet echt op mijn vraag geantwoord maar enkel tegen vriendin gezegd weet je wat die nu vraag. Het werd met een lach afgewimpeld, toen kwamen de cadeautjes. Ze hadden twee pakjes en één envelopje, ik dacht ik begin met het kleinste dus de envelop en ja hoor daar stond het op. Ze verwachten hun eerste kindje in augustus. Tranen sprongen in mijn ogen en ik zei tegen hen dat ik echt blij was voor hen en gaf elk van hen een knuffel. Ze kregen beide ook tranen in hun ogen wat te begrijpen is want ze zijn natuurlijk ook blij. Ik heb hen niet gezegd dat dit wel pijn doet, ik denk dat ze dat ergens wel weten. (ze gaan mijn blog lezen dus ja bij deze) Ik vind niet dat ik dat moet zeggen, hey ben blij voor jullie maar wat doet dit verdomd veel pijn. Nee Jana slikken en doorbijten en gelukkig zijn voor hen. Toen ik in mijn auto stapte begon het eerste traantje van verdriet te komen, ik heb de rit naar huis geweend en alles er even uitgelaten, thuis aangekomen was mijn papa nog wakker ik vertelde hem dat mijn mateke en zijn vriendin een kindje verwachte. Papa begreep mijn verdriet heel goed maar veel woorden kon hij niet zeggen, ik zou ook niet weten wat te zeggen hoor. Ik ben mijn bedje in gekropen en heb eigenlijk heel goed geslapen. Toen ik opstond wist mijn mama het nieuws ook, ze pinkte ook een traantje weg en gaf me een knuffel. Niet meer niet minder en dan zijn we aan de dag begonnen, kerstavond een mooie avond en ja ik heb genoten van mijn avondje. Cadeautjes opgedaan lekker zot gedaan met mijn metekindje Louke en geknuffeld met kleine Ferris. Genieten van die kleine mooie dingen...
Ik moet er mee leren omgaan, elke zwangerschapsaankondiging gaat pijn doen elke keer weer en dan moet ik dit doorslikken totdat het aan mij is om dit nieuws te mogen brengen. Het is nu eenmaal zo en echt ik ben oprecht blij voor hen voor iedereen die een kinderwens heeft en die uitkomt echt wel! Want ik weet dat het niet vanzelfsprekend is om een kindje op de wereld te zetten en dat het verdomme veel pijn met zich meebrengt.
Ik wens iedereen nog hele fijne feestdagen toe
en dat al je dromen hoe groot of klein ze ook zijn
ze in 2019 mogen uitkomen...