Jongetje of meisje?

Het geslacht, wat gaat het worden een jongetje of een meisje? Ik was hier heel benieuwd naar ook al had ik van in begin al het gevoel van wat het was. Hoe dit komt weet ik niet maar mijn gedachten stonden er gewoon op dat mijn gevoel juist zat.

Ik moest wachten tot de resultaten van de nip test, dokter St. had al wel een gokje gewaagd maar kon er natuurlijk ook naast zitten. Dus moest ik nog een tweetal weken geduldig afwachten. Ik wist ongeveer wanneer de resultaten binnen gingen komen en die dag ben ik wel om het uur gaan kijken of ze er waren. Nog voor ik een mailtje had ontvangen had ik ze via de app al gezien.

Een jongetje!!!! Dokter St. had het juist geraden en mijn gevoel zat dus juist. Het geslacht verzwijgen kon ik niet lang. Naar mijn zus had ik al gebeld toen ik bij dokter St. buiten kwam en ze zei ik wist het. Ze dacht ook dat het een jongetje ging zijn. Mijn ouders wisten het ook direct maar eigenlijk maakte het niet uit wat het was. Zoals het cliché zegt ‘als het maar gezond is’.

Ik had kaartjes besteld zodat familie en vrienden konden raden wat het zou worden, ze moesten een bolletje krassen dat zij dachten dat het ging zijn. Ik vond het zelf wel leuk om af te geven en heb te zien nadenken.

Iedereen was op de hoogte dus was het tijd om mijn zus als meter te vragen, ik wilde iets origineel geven maar wist niet zo goed wat. Dus ik maakte een doosje met verschillende dingen in. Ik vond het ook leuk om een conffeti kanon erin te stoppen zodat ik het kon filmen. Ook al wist mijn zus het geslacht al het was gewoon voor de fun.

De kindjes van mijn zus bleven van zaterdag op zondag logeren, dus zondag zou ze het krijgen als ze haar kindjes zou komen ophalen. Ik had het op de tafel klaag gezet en toen ze binnen kwam gezegd dat we iets gemaakt hadden voor haar en ze haar ogen moest sluiten. Toen ze het zag was ze zo blij dat ze niet anders kon dan wenen van geluk. Alé dat hoop ik toch. Natuurlijk zei ze ja. Samen met haar dochter hebben we het confetti kanon in de living laten afgaan, wat een enorme knal gaf en Louke ervan moest wenen ocharme ze was echt verschoten. De traantjes waren snel verdwenen toen ze de confetti mocht oprapen. Maar van het kanon zelf moest ze niks meer weten.

Ik ben heel blij met mijn klein mannetje dat in me mag groeien maar wat vind ik het moeilijk om een naam te zoeken. Ik heb een hele mooie naam maar de twijfel slaagt telkens toe. Is het wel de juiste naam voor mijn kind? Gaan de andere het mooi vinden? Ik denk dat ik bij welke naam ook altijd zal twijfelen. Maar het staat vast ik vind de naam zo mooi dat er geen andere mooie naam meer mooi genoeg is voor mijn mannetje.

Elke dag hoop ik dat ik hem eindelijk eens ga voelen, ik weet dat het nog vroeg is maar ik mag toch al dromen. Mijn buikje groeit ook al goed, te goed vind ik maar ja het hoort er nu eenmaal bij zeker. Ik heb enkel een hekel aan mensen die telkens aan mijn buik willen komen, wat is dat toch? Ik zit toch ook niet aan hun buik te voelen of ik hun darmen of zo voel. Ik hou zelf niet van lichamelijk contact dus Don’t touch the belly!!! Het is mijn buikje, ik ga hiervan genieten en ik mag hier wel 100x per dag aan voelen. Als je het misschien lief vraagt mag je wel eens voelen, als je hem uiteraard al kan voelen want nu zit je gewoon over mijn bewegelijke darmen te wrijven en dat is alles behalve aangenaam.

Kinderwens op de planken

Gisteren was het de voorstelling van kinderwens op de planken. Shanti had me gevraagd of ik het zag zitten om mee in het panel te zitten van wensouders om mijn verhaal te doen als alleenstaande aan dit traject te beginnen. Ik heb even getwijfeld omdat ik niet goed wist wat ik er van moest verwachten maar dan dacht ik ook waarom niet. Wat ik wel wat vervelend vond was dat mijn wens eigenlijk vervuld is en andere die in het panel zitten hier nog volop mee bezig zijn of zelf niet kunnen vervullen. Maar Shanti zag dit echter niet als een probleem maar als een verrijking dus ik heb toegezegd.

Ik had maandagavond nog een berichtje gestuurd naar Shanti of ze nog hulp kon gebruiken met de voorbereiding, gisteren stuurde ze me dan een berichtje met een beetje aarzel dat het wel goed van pas zou komen als ik kon helpen. Dus ik ging de catering ophalen en we vertrokken op de middag al samen na Leuven om alles daar en klaar te krijgen. We moesten wel nog terug naar huis om ons op te frissen voor we aan de avond konden starten. Shanti vertelde me in de auto dat dokter S. ook aanwezig ging zijn deze avond, ik zei tegen haar ooh dat is leuk om te weten dan kan ik haar deze avond in de bloemetjes zetten en hoef ik niet speciaal een afspraak bij haar te maken. Ik was eigenlijk blij dat ik haar nog eens zou zien. Rond 15u00 waren we terug thuis en konden we ons klaar maken om tegen 17u30 terug in Leuven te zijn. Ik ging dan ook nog voor bloemen kijken dus ik was maar nipt op tijd terug in Leuven. Eerst volgende er een eetmoment met genodigde en werden er nog diploma's uitgereikt aan afstuderende van het kinderwenshuis. Het was erg gezellig en lekker eten, ik had me naast iemand gezet die haar zoontje bij had en we hebben heel leuk gesprek gehad over van alles en niks.

Na het eten werden de panelleden apart geroepen om even te bespreken hoe en wat juist, natuurlijk had ik dit niet gehoord en was dus nog volop in gesprek. Na een tijdje ging iedereen rechtstaan om naar de zaal te vertrekken, Shanti zei me dan ook waar ik juist moest zijn. Nog niet iedereen van het panel was aanwezig dus het was niet zo erg dat ik het even gemist had. Virgini Claes was er ook zei is meter van het kinderwens expertise netwerk.

Toen iedereen had plaats genomen in de zaal en wij samen enkele foto's hadden getrokken kon de avond van start gaan. We gingen als laatste de zaal binnen en namen achteraan in de zaal plaats, Virgini Claes verwelkomde iedereen en zo begon een avond vol met emoties en (h)erkenning. Als eerste werd Professor Godderis in de bloemetjes gezet of moet ik zeggen op de fiets. Hij kreeg een fiets cadeau en hierna ook een erkenning als Prof die vruchtbaarheidsproblemen uit de taboesfeer haalt. Na enkele woorden van hem en de burgemeester was het tijd voor het panelgesprek. We werden één voor één bij naam geroepen en mochten op het podium plaats nemen. Ik vond het eerlijk gezegd maar niks zo op het podium overzicht op de 80 mensen die naar je zitten te kijken. Virgini Claes vertelde eerste haar verhaal over vruchtbaarheid en dan was het aan ons, we gingen het rijtje af. Ik zat als vierde persoon en geloof me als de man naast me begon met spreken begon mijn hart alleen maar sneller te slaan, want sewwes is het aan mij.

Dan was het zover, ik moest mijn verhaal doen. Het ging eigenlijk vrij vlot, ik heb het eigenlijk ook zo kort mogelijk gehouden door de zenuwen. Ik vond het persoonlijk ook moeilijk om mijn verhaal echt te vertellen hoe ik me gevoeld heb omdat andere in het panel zoveel meer verdriet hebben gekend en nog steeds dat verdriet voelen. Ik vond het dus zeker niet gepast om te zeggen hey ik heb het ook zwaar gehad, ook al is dat zo en weten ze het door mijn verhaal ook wel een beetje toch zij hebben het zwaarder te verduren gekregen. Zo was er een dame die als ik het niet mis heb bijna 17 pogingen heeft gedaan en 2 adoptieprocedures achter de rug heeft en haar wens heeft moeten loslaten. Hoe hard is dit? Ik bewonderde eigenlijk iedereen in het panel omdat ze hier toch maar zitten met zo een enorme emotionele weg die ze hebben afgelegd en hier dan ook open willen over praten. Ze willen natuurlijk allemaal het zelfde het taboe rond vruchtbaarheidsproblemen verbreken. Er werden nog enkele vragen gesteld en hierop werd wat dieper om ingegaan, ik had geen problemen met de vragen en vond dit zelfs leuker dan mijn verhaal te moeten doen. Het liep allemaal los en af en toe kon er ook een lachje af ook al is dit onderwerp niet altijd om mee te lachen.

Na het panelgesprek mochten we terug plaats nemen in de zaal en werd er nog een theater gespeeld, het verhaal ging over een vraag die vruchtbaarheidsproblemen had en toch na enkele pogingen en operaties verder een dochtertje heeft gekregen. Het was prachtig voorgesteld en ik denk dat er heel veel mensen zich hierin kunnen terug vinden die in het traject zitten.

Na het theater was er nog een receptie, ik ging al even snel naar daar omdat ik dokter S. niet wilde mislopen en ik ook niet wist of ze nog na de receptie zou gaan. Ze kwam zelf naar me toe toen ze me zag binnen komen en zei me dat heb je goed gedaan. Ik ben dan mijn bloemen gaan zoeken die ik voor haar had meegebracht, deze had ik in de keuken geplaatst maar waren her legde oké even zoeken waar deze zijn gebleven maar al snel had ik ze gevonden en kon ik ze aan dokter S. overhandigen. Ze was er erg blij mee en zei me dat dit niet nodig was en dat ze haar job enkel en alleen maar deed. Ja ze deed haar job maar je kan enkel u job doen en mensen als een nummer behandelen en je kan u job met liefde doen en dat laatste deed ze zeker. Daarom dat ik haar persoonlijk wilde bedanken.

Hierna ging ik me wat te drinken halen maar ik werd langst verschillende kanten aangesproken, mensen die ik eerder bij Shanti had gezien die nu ook wisten dat ik zwanger was en me proficiat wenste en vroegen hoe het met me ging. Ik vond het eigenlijk leuk omdat ik eerst dacht ooh nee ik ga daar maar wat alleen staan maar dat was dus niet waar. Toen ik mijn glas had ben ik bij een andere BAM mama in spé gaan staan en hebben we nog even wat gepraat. Rond 22u00 ben ik Shanti nog gedag gaan zeggen en stilaan naar huis gereden.

Ik voelde me top na deze avond, omdat ik toch mijn verhaal kon delen met andere en misschien enkelen hiermee help maar ook omdat ik het nu het fertiliteit gedeelte achter me kan laten. Ik heb mijn ding verteld, iedereen die ik wilde bedanken bedankt, een mooiere afsluiting dan dit is er niet.
Toch ga ik nog vaak terug denken aan deze avond en het heel traject maar op een positieve manier, en nu ga ik genieten!!! Genieten van mijn wondertje, genieten van wat er nog gaat komen en genieten van de kleine mooie dingen.

12 weken echo

Vandaag was mijn 12 weken echo, telkens opnieuw weer zo spannend omdat ik buiten het misselijk zijn niks voel veranderen. Om 14u werd ik verwacht bij dokter St. ik zat te wachten op de rode stoeltjes toen ze iets voor 14u binnen kwam en zich rustig klaar maakte om aan haar namiddag te beginnen.

Even vriendelijk als daarvoor riep ze me binnen, ze doet me af en toe denken aan dokter S. raar maar ik voel me bij haar ook zo op mijn gemak. Zo een leuk gevoel dat dit ook goed zit. Ze vroeg me hoe het ging en of ik ergens last van had. Ik zei dat ik wist als het 15u was omdat ik dan meestal misselijk begin te worden. Ze vroeg me of ik er erg vanaf zag, ik zei haar dat als ik dan op tijd iets eet het wel verder gaat. Oké zei ze eet dan altijd maar iets tussendoor zodat je niet te misselijk wordt.

Ze vroeg me ook naar de niptest of ik deze nu zou laten doen, ik zei haar dat ik de papieren bij had en dit wel graag zou willen weten als er iets mis is met mijn wondertje, daarom zou ik het nog niet laten weghalen maar dan kan ik me er wel op voorbereiden en de juiste stappen te ondernemen waarbij ik mij dan goed zou bij voelen. Natuurlijk hoop ik en ga ik er vanuit dat alles goed zit en ik een gezond babytjes op de wereld mag zetten.

Daarna was het tijd voor de echo, toch een moment waar ik steeds opnieuw weer naar uitkijk. Deze keer geen vaginale echo meer maar via de buik. Ik vond dit wel raar omdat het nog zo klein is en je het zo al kan zien. Pluisje (zo noem ik het baby'tje voor het geboren is) is weer zeer actief. Dokter St. ging even alles goed onderzoeken en de nekplooi kon ze nu ook al goed meten. Deze was super goed. Ze zei me dat ik bij de niptest het geslacht kon laten weten en of ik dit zou willen, natuurlijk ben ik heel benieuwd wat er in mijn buik groeit en zou ik het zo snel mogelijk ook graag weten. Dokter St. ze me dat ze nu wel al een gokje kon wagen en dat deed ze ook, ze zei me dat dit natuurlijk geen 100% zekerheid geeft en zij er ook naast kan zitten, maar toch ik denk wel dat gynaecologen het niet snel mis hebben op dat vlak ze zien toch heel veel echo's van meisjes en jongens verschijnen. Ze ging verder met haar onderzoek en bekeek ook de navelstreng, de schedel, hersenen en maag na. Daarna waren de armen en de benen aan de beurt deze liet Pluisje mooi één voor één zien. Het stak zelf zijn ene been uit om daarna mooi het ander beentje te laten zien. GEWELDIG was dat!!! Ik heb gevraagd aan dokter St. of ik het mocht filmen en daar had ze geen enkel bezwaar tegen dus ik heb bijna de hele tijd mijn wondertje kunnen vastleggen hoe het beweegt in mijn buik en wat ging het tekeer. Het bleef zelf niet mooi stil liggen om de hartslag goed te kunnen horen. Na een derde poging lukte het toch en hoorde ik een mooie hartslag. Dokter St. was onder de indruk hoeveel mijn baby'tje liet zien en zei me dat is toch mooi om te zien hé.

Na de afspraak bij dokter St. mocht ik verder naar het ziekenhuis dat aan de overkant van de praktijk lag om mijn bloed te laten nemen voor de niptest. Wat was het een doolhof in het ziekenhuis, dokter St. had me wel gezegd dat ik op de vierde verdieping moest zijn en dan de blauwe pijlen moest volgen maar toen ik op de vierde verdiep aankwam waren er geen blauwe pijlen te vinden. Ik ben dan even aan de verpleging op de afdeling waar ik beland was gaan vragen waar ik juist moest zijn. Ze zei me dat ik naar de andere kant van het ziekenhuis moest gaan en daar de lift moest nemen en zo op de juiste plaats terecht zou komen. Oké zo gezegd zo gedaan en wat staat er dan op de deur? Gelieve voor bloedafname u eerste aan te melden aan het onthaal. Ja lap terug naar beneden en het onthaal zoeken. Ik was eerst naar de infostand geweest daar legde ze me uit waar het onthaal was en aan het onthaal werd ik direct verder geholpen. Zo nu is hopelijk alles in orde en kan ik eindelijk bloed laten prikken. Op de afdeling waar ik moest zijn voor de bloedafname werd ik direct verder geholpen en op 10min was het geklaard. Nu is het nog 10 dagen afwachten tot ik het resultaat krijg.

Ik ben niet bang voor het resultaat, ben er zelfs vrij gerust in. Ben vooral benieuwd of de gynaecoloog het geslacht juist heeft geraden of niet. Ik hoop van wel want ik heb mijn gedachten er nu op gezet. Moest het nu toch anders zijn dan is het zo en ga ik natuurlijk even blij zijn. Zoals ze zeggen als het maar gezond is. Nu is het even wachten op een volgende echo, mijn volgende afspraak is bij mijn vroedvrouw Hanne en in juli word ik terug verwacht in het doolhof van een ziekenhuis voor de 20 weken echo. Spannend!!!