Zwangerschapsaankondigingen

Hoe kan ik in godsnaam het even allemaal loslaten en van mij afzetten als er elke week wel iemand me verteld dat ze in blijde verwachting zijn? December is precies de maand waarin iedereen aankondigt dat ze zwanger zijn. Ouders op mijn werk verwachten hun tweede kindje, ik denk dat ze ondertussen al met een stuk of acht zijn. Vrienden die me sturen dat het bij hen wel gelukt is.

`

Gisteren stuurde mijn beste maatje Dennis, hij vroeg me of ik kon afkomen die avond. Ik had echter al plannen om met mijn mama naar het kerstconcert van Dana Winner te gaan. Dus ik stuurde hem terug dat ik graag kwam maar helaas niet kon en vroeg of alles oké was. Ik kreeg een berichtje terug met daarin; cava wel hier maar een beetje moeilijk met Kendra daarmee dat ik mijn hartje eens wilde luchten bij jou. Hij stuurde de sms"jes met veel smileys met een kus hartje, dat vond ik al raar omdat hij dit anders niet doet alé toch niet zoveel. Als mijn mateke stuurt dat er iets is wil ik dan ook graag zo snel mogelijk voor hem tijd maken en stelde voor om na het concert langst te komen. Hij belde me en zei anders morgen af te spreken omdat het anders te laat werd. Hij vroeg aan Kendra of dat paste dat vond ik wel raar want het ging een beetje moeilijk met haar en hij wilde zijn hart luchten bij mij en toch is Kendra zijn vriendin btw er dan bij? Ik kreeg al het vermoeden dat er meer aan de hand was en dat ze mij eigenlijk iets moesten vertellen. Ik heb heel de dag aan hen gedacht, gedacht oké bereid je voor ze gaan vertellen dat ze zwanger zijn, hoe ga ik erop reageren? My god zouden ze echt al zwanger zijn? Ze hadden mij iets na dat ik begonnen ben aan mijn traject verteld dat ze ook graag een kindje willen en hoopte dat ik eerst zwanger zou zijn. Ik heb hen toen gezegd dat hun leven niet moet stilstaan voor dat van mij en dat ik zeker voor hen blij zal zijn als het ooit zo ver is. Ik had nooit gedacht dat die ooit zo snel zou komen...

Het concert was rond 22u00 gedaan, ik stuurde naar Dennis of het oké was dat ik nog kwam. Ik kon zelf niet wachten om te horen wat er was omdat ik diep vanbinnen wist wat er was. In de auto heb ik de rit naar hen zitten denken en hopen dat ik fout zat. hoe gemeen kan ik zijn in mijn denken, maar het is helemaal niet gemeen bedoelt maar nu niet zo vlak voor kerst, een ander keertje maar niet nu? Volgend jaar in februari of zo? Hoe moet ik reageren? 

Ik had mijn kerstcadeautje meegenomen zodat we deze al konden uitdelen. Elk jaar met kerst koop ik iets voor Dennis omdat ik elk jaar ook zoveel vriendschap van hem terug krijg verdient dit wel een cadeautje. Ik kwam bij hen binnen en ik wilde het gewoon weten en voor ik mijn jas goed en wel had uitgedaan kwam de vraag eruit. Is ze zwanger vroeg ik aan Dennis, als ik er nu aan terug denk heeft hij eigenlijk niet echt op mijn vraag geantwoord maar enkel tegen vriendin gezegd weet je wat die nu vraag. Het werd met een lach afgewimpeld, toen kwamen de cadeautjes. Ze hadden twee pakjes en één envelopje, ik dacht ik begin met het kleinste dus de envelop en ja hoor daar stond het op. Ze verwachten hun eerste kindje in augustus. Tranen sprongen in mijn ogen en ik zei tegen hen dat ik echt blij was voor hen en gaf elk van hen een knuffel. Ze kregen beide ook tranen in hun ogen wat te begrijpen is want ze zijn natuurlijk ook blij. Ik heb hen niet gezegd dat dit wel pijn doet, ik denk dat ze dat ergens wel weten. (ze gaan mijn blog lezen dus ja bij deze) Ik vind niet dat ik dat moet zeggen, hey ben blij voor jullie maar wat doet dit verdomd veel pijn. Nee Jana slikken en doorbijten en gelukkig zijn voor hen. Toen ik in mijn auto stapte begon het eerste traantje van verdriet te komen, ik heb de rit naar huis geweend en alles er even uitgelaten, thuis aangekomen was mijn papa nog wakker ik vertelde hem dat mijn mateke en zijn vriendin een kindje verwachte. Papa begreep mijn verdriet heel goed maar veel woorden kon hij niet zeggen, ik zou ook niet weten wat te zeggen hoor. Ik ben mijn bedje in gekropen en heb eigenlijk heel goed geslapen. Toen ik opstond wist mijn mama het nieuws ook, ze pinkte ook een traantje weg en gaf me een knuffel. Niet meer niet minder en dan zijn we aan de dag begonnen, kerstavond een mooie avond en ja ik heb genoten van mijn avondje. Cadeautjes opgedaan lekker zot gedaan met mijn metekindje Louke en geknuffeld met kleine Ferris. Genieten van die kleine mooie dingen...

Ik moet er mee leren omgaan, elke zwangerschapsaankondiging gaat pijn doen elke keer weer en dan moet ik dit doorslikken totdat het aan mij is om dit nieuws te mogen brengen. Het is nu eenmaal zo en echt ik ben oprecht blij voor hen voor iedereen die een kinderwens heeft en die uitkomt echt wel! Want ik weet dat het niet vanzelfsprekend is om een kindje op de wereld te zetten en dat het verdomme veel pijn met zich meebrengt. 

Ik wens iedereen nog hele fijne feestdagen toe 

en dat al je dromen hoe groot of klein ze ook zijn

 ze in 2019 mogen uitkomen... 

Wat ik wil voor kerst

Een weekje verder, ik heb al de informatie kunnen verwerken. Alé nee verwerken pff nee eigenlijk niet, ik weet wat me te wachten staat. Alé nee eigenlijk totaal niet, ik weet niet wat me te wachten staat. Ik kan alleen maar verder gaan op de informatie die ik gekregen heb van dokter S. en jep Google. Natuurlijk heb ik naar informatie gezocht via Google en op verschillende forums. Om wat beter voorbereid te zijn, maar of ik voorbereid kan zijn op wat gaat komen dat denk ik eerlijk gezegd niet.

Ondertussen heb ik ook de papieren aangekregen voor de MRI scan en de operatie. Bij de kijkoperatie heb ik de papieren via mail ontvangen nu kwamen ze echter met de post. Het waren er dan ook een heel deel meer dan de vorige. Weer toelatingen voor van alles en nog wat en uitleg over wat ze gaan doen. Er zat ook een dieet bij dat ik vijf dagen voor de operatie moet volgen, alé dieet ik mag bijna niks eten zal ik zeggen nog juist een geroosterde boterham en rijst. Ik ga mijn best doen om me er die vijf dagen toch aan te houden het is voor mijn eigen bestwil. Momenteel heb ik de papieren aan het prikbord gehangen, dit weekend maak ik alles in orde zodat ik hier van af ben. 

Ik dacht dat ik het even kon loslaten en laten rusten maar dat gaat dus blijkbaar niet zo gemakkelijk, er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk en niet afvraag wat er gaat komen. Hoeveel endometriose gaan ze zien bij de MRI scan, wat als er endometriose in mijn spieren zitten? Wat als? wat als? Stomme vragen waar ik nu toch geen antwoord op heb. Wat zou ik graag zo een knopje hebben om dit allemaal af te zetten, heel even maar een maandje dat is alles. Met de feestdagen in het zicht dacht ik me daar te kunnen aan optrekken maar nope dat is dus ook niet het geval. Al die pakjes onder de kerstboom en ik had zo gehoopt in juli dat er deze kerst pakjes voor mijn toekomstig kindje gingen liggen. Zijn/haar eerste kleertjes, spulletjes die ik nog nodig zou hebben, van alles om me voor te bereiden op de komst van mijn klein mirakeltje. 

Het is een kut maand, ik val ineens in een leegte. Geen bezoeken aan Leuven, geen controles, geen echo's, geen bloedafnames, geen inseminatie, geen hormonen, geen wachtweken, geen zwangerschapstest, ... Ik probeer me op te trekken aan de 'leuke' dagen die eraan komen, maar ik heb er ook wat bang voor omdat het desondanks het de mooiste maand van het jaar is met feest en familie ik een hele grote leegte voel. Het gaan mooie dagen worden maar ook dagen met een traantje...

Het verdict...

En dan nu het verdict

Donderdag had ik pas een afspraak met mijn gynaecoloog dokter S., ik kon zolang niet wachten en dacht ik ga haar een mailtje sturen met de vraag of ik misschien al eerder deze week bij haar terecht kon. Helaas kreeg ik het antwoord dat dit niet mogelijk was maar indien er een plaats vrij kwam ging ze het mij laten weten. Die avond maandag had ik vergadering van Make A Wish, na de vergadering heb ik mijn mails even gecheckt en ja er zat eentje tussen van dokter S. met een nieuwe afspraak morgen om 13u10. Ik wilde het eerst annuleren omdat het zo last-minuut was en ik dan nog alles moest regelen op het werk. Ook omdat mijn coördinator ziek is en ik ze niet wil belasten nu. Maar ik wilde het gewoon weten en niet langer meer over moeten wakker liggen met al die onbeantwoorde vragen. Dus ik heb alles in gang gezet om mijn collega's te bereiken en te melden dat ik morgen niet kwam werken. Het was weer vrij snel allemaal opgelost en ik kon met een gerust gevoel morgen na mijn gynaecoloog gaan.

Mijn ouders hadden voorgesteld om mee te gaan zowel mijn papa en mama gaan mee als ik dat graag zou willen. Deze keer wilde ik echt alleen gaan, waarom? Als ik slecht nieuws zou krijgen kon ik het even laten bezinken en dit eerst even zelf een plaats geven alvorens ik het iemand vertel. Soms moet je nu eenmaal eerst zelf de dingen kunnen plaatsen om ze dan te kunnen vertellen.

Dokter S. gaf me zoals altijd een hand en vroeg me, kon je niet langer meer wachten? Waarop ik zei nee omdat ik niet wist hoe of wat. Ze begreep me volledig omdat ik niet echt veel uitleg had gekregen na mijn kijkoperatie. Ze begon het uit te leggen aan de hand van een tekening, elke maand als je u menstruaties krijgt bloed je langst je vagina maar er gaat ook telkens een deel naar je lichaam. Bij vrouwen zonder endometriose lost dat vanzelf op in het lichaam maar bij u dus niet. U lichaam breekt dit niet af en dit komt dan vast te zitten en maakt cystes aan in je lichaam. Het kan overal zitten zelfs in je spier van je baarmoeder. Om te zien waar en hoeveel er zitten moeten we een MRI scan doen. Ze heeft ook nog een paar medische namen uitgesproken maar ik weet ze al niet meer. Waar het op neerkomt is dus dat die operatie er komt om ze weg te halen. Ze zei ook dat dokter G. niet verder heeft kunnen kijken omdat ze met de naald niet verder kon doordat er direct waar ze door moest gaan een cyste zat. Dokter S. heeft me uitgelegd aan de hand van een model waar het juist zat. Het was veel om op te nemen maar ik begreep wel wat ze bedoelde met alles. 

Tijdens mijn eerste onderzoeken in het Life centrum hebben ze toen een onderzoek gedaan om te kijken of alles goed zat. Toen was er nog niks te zien van endometriose. Dokter S. liet me de foto's van toen en nu zien om een vergelijking te maken. Ze zij als je de foto's niet zelf ziet zou je het niet kunnen geloven hoe snel het gegaan is en dat er toen nog niks te zien was en nu al zoveel. Dokter S. vond zelf dat het erg snel was gegaan op 6 maanden tijd en beteren doet het niet. 

De operatie is dus gewoon een feit, die dingen die er zitten moeten worden weggehaald. Daar ben ik wel blij om dat ze dat kunnen doen. Ze vertelde me meer over de operatie, alvorens ze beginnen aan de operatie moet ik eerst een darmreiniging ondergaan. Ze legde me uit dat ik dan een smerig drankje krijg en dat dat mijn darmen zal leegmaken. Het is echt geen pretje zei ze maar je wordt dan al opgenomen in het ziekenhuis dit moet de dag voor de operatie gebeuren. De operatie zelf gebeurd door de navel, er worden drie sneetjes in je buik gemaakt waardoor ze de endometriose gaan wegbranden indien er spraken is van endometriose in de spieren is het iets anders want ze kunnen niet ineens het hele deel wegnemen omdat je die spieren nodig hebt. Het hang er van af hoeveel endometriose word gezien tijdens de MRI hoelang ik in het ziekenhuis zal moeten blijven. Dus nu is het gewoon wachten tot de MRI en hopen dat het al bij al nog meevalt.

De vraag ging al een hele tijd door mijn hoofd wat na de operatie? maar al voor ik ze kon stellen kwam er de uitleg van dokter S. Na de operatie zou ik dan aanraden om toch met ivf te starten zei ze. Waar ik voor vreesde werd dus waar ivf iets waar je niet aan denkt als je wilt zwanger geraken. Ook al heeft ze me dit de vorige keer uitgelegd en hoeveel meer slaagkansen het heeft ik had hier niet op gehoopt. Na de kijkoperatie dacht ik van oké ze gaan het weghalen en dan kan ik terug van start met de inseminaties niet dus. Omdat de endometriose zo snel gaat bij mij is het aangewezen om binnen het jaar zwanger te worden na de operatie omdat die dingen weer terug komen en als er te veel zijn er opnieuw een operatie moet gebeuren. 

Na haar uitleg vroeg ze me of ik dit verwacht had, nee ik had dit niet verwacht. Ik dacht, ze gaan het verwijderen en dan komt het wel goed. Er kwamen een paar traantje te voorschijn, dokter S. begreep me en had dit ook niet verwacht dat het zo ernstig was. Ze vroeg me of ik er graag nog over nadenk om hiermee van start te gaan. Maar had ik een andere optie? Nee die was er niet. Ze zei me ook je mag ivf weigeren maar de slaagkansen met inseminatie zijn al niet groot en met endometriose worden deze nog eens gehalveerd. Ik heb niet getwijfeld over het wel of niet doen, maar het wil niet zeggen dat ik het niet anders had gehoopt. 

Dokter S. vroeg of ik nog vragen had maar die had ik niet direct. Ik vroeg haar of ik de tekening mocht meenemen zodat ik het indien nodig hiermee kan uitleggen aan mijn ouders. Natuurlijk zei ze ik probeer het altijd zo duidelijk mogelijk uit te leggen en hoop altijd dat dit ook duidelijk is. Ze heeft inderdaad echt haar best gedaan en ik heb alles goed verstaan. Ze zei me ook als ik nog vragen heb eender wat ik altijd contact met haar mocht opnemen. Het geeft me een goed gevoel dat ik met wat dan ook even kan mailen na haar. Ik bedankte haar nogmaals om tijd voor me te maken en ging dan richting mijn auto.

De rit naar huis heb ik geweend geweend en nog eens geweend een deels van de spanningen van de voorbije dagen maar ook van waarom en ik ivf en de operatie. Het gaat niet gemakkelijk zijn maar ik ga alle kansen die ik kan grijpen om toch mijn droom te laten uitkomen.