Vandaag heeft mijn klein ventje me echt laten schrikken, ik bibber nog na. Zoals elke avond sinds enkele dagen begint hij te huilen. Vandaag was het weer heel erg en bleef hij maar schreeuwen en schreeuwen. Ik probeerde echt alles maar kreeg hem niet rustig. Op een gegeven moment verslikte hij zich in zijn slijmpjes (denk ik) door het geween en krijgt geen lucht meer en begint zo hard te schudden met zijn hoofdje en armpjes dat ik in paniek sla.
Mijn papa zit in de andere zetel en springt recht en ik roep PAPA HELP!! Waarop hij Baz van me overneemt en hem onderste boven op zijn arm vasthoud en ik op zijn rugje klop. Hierna was hij er direct door en begon terug hard te schreeuwen, wat was ik blij dat hij terug weende. Teken dat hij terug adem kreeg. Papa had hem nog steeds vast want ik stond te trillen op mijn benen en werd er even niet goed van.
Baz bleef maar brullen en ik dacht, ik moet iemand bellen!!! Eerste waar ik aandacht was Jo (osteopaat), deze nam na enkele rinkelen niet op en ik kon niet wachten tot de voicemail dus ik ging direct over na de volgende waar ik aan dacht Hanne mijn vroedvrouw. Ze nam op en ik legde haar al wenend aan de andere kant van de lijn uit wat er gebeurd was, Hanne vroeg of ik graag had dat ze even kwam kijken. Opgelucht zei ik ja, ik dacht even iemand die hem zo kan zien. Hanne was er binnen de 5min maar ondertussen was meneertje gekalmeerd. We zijn dan even in de zetel gaan zitten en toen begon hij opnieuw te huilen. Hanne nam hem van me over en voelde aan zijn buikje, ze merkte ook dat hij pijn had en weende van de pijn. Ze stelde voor om hem flesje te geven, ondertussen was het ook bijna tijd voor zijn flesje. Ik maakte zijn flesje klaar terwijl Hanne hem troosten. Zijn flesje dronk hij in snel tempo leeg en ondertussen werkte zijn lijfje ook hard mee. Na zijn flesje was hij getroost en viel Baz inslaap.
Hanne gaf me de tip om hem wat eten te geven als hij zo schreeuwt zodat het zuur misschien wat weg gaat als hij hier last van zou hebben en al is het maar om hem wat te kalmeren. Ze zei ook dat de osteopaat wel hierin kan helpen en het beter kan maken. Dus we zullen zien wat hij kan doen voor mijn klein mannetje.
Na zijn flesje had hij natuurlijk nog gekakt en moest ik hem andere luier aandoen, tuurlijk begon hij hierdoor opnieuw te wenen. Normaal zou ik hem hierna boven leggen maar dat durfde ik nu niet hem daar zo alleen te laten liggen. Ik heb hem dan nog even bij mij gehouden en opnieuw deed hij zijn broek vol, dus opnieuw Baz wakker en schreeuwen. Ik heb toen zijn slaapzak ook maar ineens aangedaan en daarna samen met hem naar boven getrokken. Hij is zalig inslaap gevallen op mijn arm en nu slaapt hij verder in zijn bedje met zijn armpjes zalig in de lucht.
Ik zal deze nacht misschien wat minder goed slapen want het beeld blijft nog even hangen en ik ben er nog steeds niet gerust in ook al huilt hij niet meer de ongerustheid is blijven hangen.
Ik ben mijn papa zo dankbaar dat hij op die moment wist wat hij moest doen en het van mij overnam. Wat was ik blij dat hij thuis was! Ook al wist hij ook niet wat hij deed, hij bleef rustig in mijn ogen en deed wat hij dacht dat het beste was op dat moment en het heeft geholpen. Dank je wel papa!!!
Ook Hanne ben ik zo dankbaar dat ze na mijn telefoontje even langst kwam. Vooral om mijn gerust te stellen en even naar Baz te kijken. Dank je wel Hanne dat je er voor ons bent!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten