We mogen naar huis

Na 4 dagen in het ziekenhuis is het tijd om naar huis te gaan, tijd om Baz de wereld in te sturen en ik kan bij die gedachten alleen maar wenen. Gisteren is dat begonnen, toen drong het me door dat we morgen naar huis zouden gaan en wat dan? Geen belletje meer om te bellen als er iets is en dat mensen je komen helpen die weten met wat ze bezig zijn. Geen veilig warm knus kamertje meer dat je voor niks moet verlaten en alles bij de hand hebt wat je nodig hebt om dat klein ventje te verzorgen. 

Bij de gedachten werd ik gewoon bang en onzeker, wat als er iets gebeurd wat als het thuis niet loopt zoals het moet? Mijn gynaecoloog kwam op woensdag langst en ik stortte in tranen bij haar uit, ze heeft me dan ook gerustgesteld dat ik wanneer dan ook elk moment terecht kan op de afdeling als er iets moest zijn. Ze zei ook dat deze gevoelens en gedachten heel normaal zijn nu en dat ik me best onzeker mag voelen, maar dat ik ook ten volle mag genieten van mijn klein ventje. Ik was zo blij dat ik dokter St. had gezien en dat ze me toch een beetje heeft gerustgesteld. 

Door de dag heb ik woensdag nog wat bezoek gehad en dan kan ik mijn gedachten goed verzetten en nog niet denken aan morgen. Als het bezoek weg is komen dan de vragen weer en vooral de tranen, als ik naar dat ventje kijk in zijn bedje stromen de tranen volop en blijven ze maar stromen. Ik heb hem dan uit zijn bedje genomen en samen goed geknuffeld en ik beloofde hem om mijn best te doen om een goede mama voor hem te zijn. 

Ik wist nog niet hoe laat ik juist naar huis mocht, enkel als de kinderarts geweest was dan mocht ik vertrekken maar wanneer deze juist kwam wisten ze niet. Ik was al vroeg wakker Baz lag nog wel lekker te slapen toen de vroedvrouw al binnen kwam om te vragen of we zijn badje gingen geven zodat hij erna kon eten. Dat vond ik goed, zo kon ik mij ook nog douche voor ik naar huis ging. Tijdens het geven van zijn badje kwam de gynaecoloog binnen, ik weet niet hoe ze juist noemde maar ze vroeg me of alles goed was en ik al wist welk anticonceptie ik ging nemen nu. Ik vertelde haar dat ik dat niet weet omdat ik rekening moet houden met mijn endometriose. Ze zei me dat ik dit dan best met dokter St. kon bespreken. 

Nadat ik mezelf gedoucht had kwam de kinderarts al aan, ze controleerde Baz nog eens van kop tot teen en gaf me nog wat uitleg. Over een maandje moeten we terug op controle komen. Toen ze vertrok drong het tot me door, ik mag nu naar huis, Baz zijn avontuur begint nu! De tranen kwamen en bleven maar komen. Ik belde voor zijn flesje en de vroedvrouw zag natuurlijk dat ik het moeilijk had. Ze kwam binnen en zei oei wat last van de babyblues? Ik zei ik denk het wel en nog geen beetje want kan niet meer stoppen. Ze zei me ook dat dit heel normaal is en ik de tranen mocht laten gaan en dat dit thuis ook nog wel enkele dagen kon duren. Ze stelde me net zoals dokter St. gerust dat alles wel goed komt en ik altijd mag bellen. Ik mocht nog middageten in het ziekenhuis dat was met tranen tussen de patatjes door. Mijn papa kwam ons halen, hij kwam binnen en we deden gewoon. Tot ik klaar was en ik Baz pakte om hem klaar te maken kreeg ik het enorm moeilijk. Papa pakte me vast en zei waarom ween je nu eigenlijk, geen idee zei ik. Ik wist langst ene kant wel waarom ik verdriet had maar langst de andere kant ook niet omdat ik ook blij was om naar huis te gaan maar toch is dit een hele emotionele stap. 

Ik heb hierom gevochten, ik heb alles gegeven om dit mooi prachtig ventje op de wereld te mogen zetten en nu hij er is ben ik enorm bang, bang om iets verkeerd te doen, bang om hem niet juist aan te voelen, bang om hem de wereld in te sturen, bang dat hem iets overkomt. Baz is nu mijn leven, ik leef nu voor Baz, ja er is nog een wereld buiten Baz maar hij is nu het belangrijkste in mijn leven. Hij is het mooiste in mijn leven en de liefde die ik voor hem voel is met geen woord te omschrijven. Hij is mijn alles! 

Maar het was tijd tijd om te vertrekken, goed ingepakt zijn we dan vertrokken. De vroedvrouwen zwaaide ons uit en jep daar gingen die tranen weer. Eenmaal in de auto was het gedaan en kon ik terug lachen met Baz zijn gezichtje dat weer snuitjes trok. 

Toen ik thuis aankwam kwamen de tranen natuurlijk weer terug, maar niet zomaar. Er hing een enorm spandoek met daarop de naam van mijn zoon Baz en het mannetje van zijn doopsuiker en kaartjes en daar nog een tekst bij ‘A wish came true…’ prachtig toch? Ik bedankte mama en papa en stuurde mijn zus een berichtje dat ik het echt heel mooi vind. 

Eenmaal binnen zijn we eerst even alles op orde aan het zetten geweest, dat was wel even heel vermoeiend en de pijn begon te komen. Terug wat gas terug nemen en even wat rusten. Baz moest ondertussen ook een flesje dus zo gezegd zo gedaan. Hij gaf wel ineens weer heel veel terug maar hierna is hij inslaap gevallen. Tussendoor kwamen de tranen soms uit het niks en dan stopte ze weer. Raar toch al die hormonen, maar ik hield het niet tegen dat ging ook niet hahahaha. Na het avondeten was het weer tijd voor Baz zijn flesje, hij gaf weer heel veel terug. Niet normaal en ik dacht en wist dat er iets niet goed was. Ik dacht dat het misschien aan het water lag, de poeder was hetzelfde dus daar kon het niet aanliggen. Het was het water of de flesje, dus ik dacht de volgende keer gebruik ik spa water dat is hij gewoon van in het ziekenhuis. Na zijn flesje en terug geven, was hij heel onrustig en ik merkte dat hij telkens weer zocht naar eten. Ik heb hem dan een flesje gegeven met spa water, dit ging al veel beter en ja hoor zijn pap bleef erin hij had maar 40ml gedronken maar die 40ml is er wel ingebleven. Na een uurtje begon hij echter weer wat onrustig te worden. Ik heb hem zijn tutje gegeven en daar kon hij even mee verder. Het was 21u het uur dat hij normaal at maar nu was dit door het teruggeven even helemaal in de war. Hij bleef echt wat onrustig en toen ik hem op mijn borstkast legde merkte ik dat hij gewoon nog honger had. Ik maakte een flesje en ja hij heeft nog een goei 50ml gedronken. Ik voelde me langst ene kant schuldig omdat hij zo in de war was nu door dat water maar langst de andere kant dacht ik ook van ik voel gewoon wat mijn ventje nodig heeft. Na zijn flesje van 21u is hij zalig in slaap gevallen en was ik weer een heel stuk geruster. Nu slaapt hij nog altijd zalig in zijn parkje, sewwes maak ik hem wakker voor zijn laatste flesje voor vandaag en gaan we onze eerste nacht thuis te gemoed. 

Terwijl ik dit schreef zijn natuurlijk de tranen blijven stromen, ach ja babyblues zo leuk toch. Ik kijk er naar uit om sewwes nog eventje te knuffel met mijn heerlijk klein ventje en hopelijk gaat hij een goeie nacht hebben en anders dan neem ik hem graag bij mij om hem gerust te stellen.