Zwangerschapsaankondigingen

Hoe kan ik in godsnaam het even allemaal loslaten en van mij afzetten als er elke week wel iemand me verteld dat ze in blijde verwachting zijn? December is precies de maand waarin iedereen aankondigt dat ze zwanger zijn. Ouders op mijn werk verwachten hun tweede kindje, ik denk dat ze ondertussen al met een stuk of acht zijn. Vrienden die me sturen dat het bij hen wel gelukt is.

`

Gisteren stuurde mijn beste maatje Dennis, hij vroeg me of ik kon afkomen die avond. Ik had echter al plannen om met mijn mama naar het kerstconcert van Dana Winner te gaan. Dus ik stuurde hem terug dat ik graag kwam maar helaas niet kon en vroeg of alles oké was. Ik kreeg een berichtje terug met daarin; cava wel hier maar een beetje moeilijk met Kendra daarmee dat ik mijn hartje eens wilde luchten bij jou. Hij stuurde de sms"jes met veel smileys met een kus hartje, dat vond ik al raar omdat hij dit anders niet doet alé toch niet zoveel. Als mijn mateke stuurt dat er iets is wil ik dan ook graag zo snel mogelijk voor hem tijd maken en stelde voor om na het concert langst te komen. Hij belde me en zei anders morgen af te spreken omdat het anders te laat werd. Hij vroeg aan Kendra of dat paste dat vond ik wel raar want het ging een beetje moeilijk met haar en hij wilde zijn hart luchten bij mij en toch is Kendra zijn vriendin btw er dan bij? Ik kreeg al het vermoeden dat er meer aan de hand was en dat ze mij eigenlijk iets moesten vertellen. Ik heb heel de dag aan hen gedacht, gedacht oké bereid je voor ze gaan vertellen dat ze zwanger zijn, hoe ga ik erop reageren? My god zouden ze echt al zwanger zijn? Ze hadden mij iets na dat ik begonnen ben aan mijn traject verteld dat ze ook graag een kindje willen en hoopte dat ik eerst zwanger zou zijn. Ik heb hen toen gezegd dat hun leven niet moet stilstaan voor dat van mij en dat ik zeker voor hen blij zal zijn als het ooit zo ver is. Ik had nooit gedacht dat die ooit zo snel zou komen...

Het concert was rond 22u00 gedaan, ik stuurde naar Dennis of het oké was dat ik nog kwam. Ik kon zelf niet wachten om te horen wat er was omdat ik diep vanbinnen wist wat er was. In de auto heb ik de rit naar hen zitten denken en hopen dat ik fout zat. hoe gemeen kan ik zijn in mijn denken, maar het is helemaal niet gemeen bedoelt maar nu niet zo vlak voor kerst, een ander keertje maar niet nu? Volgend jaar in februari of zo? Hoe moet ik reageren? 

Ik had mijn kerstcadeautje meegenomen zodat we deze al konden uitdelen. Elk jaar met kerst koop ik iets voor Dennis omdat ik elk jaar ook zoveel vriendschap van hem terug krijg verdient dit wel een cadeautje. Ik kwam bij hen binnen en ik wilde het gewoon weten en voor ik mijn jas goed en wel had uitgedaan kwam de vraag eruit. Is ze zwanger vroeg ik aan Dennis, als ik er nu aan terug denk heeft hij eigenlijk niet echt op mijn vraag geantwoord maar enkel tegen vriendin gezegd weet je wat die nu vraag. Het werd met een lach afgewimpeld, toen kwamen de cadeautjes. Ze hadden twee pakjes en één envelopje, ik dacht ik begin met het kleinste dus de envelop en ja hoor daar stond het op. Ze verwachten hun eerste kindje in augustus. Tranen sprongen in mijn ogen en ik zei tegen hen dat ik echt blij was voor hen en gaf elk van hen een knuffel. Ze kregen beide ook tranen in hun ogen wat te begrijpen is want ze zijn natuurlijk ook blij. Ik heb hen niet gezegd dat dit wel pijn doet, ik denk dat ze dat ergens wel weten. (ze gaan mijn blog lezen dus ja bij deze) Ik vind niet dat ik dat moet zeggen, hey ben blij voor jullie maar wat doet dit verdomd veel pijn. Nee Jana slikken en doorbijten en gelukkig zijn voor hen. Toen ik in mijn auto stapte begon het eerste traantje van verdriet te komen, ik heb de rit naar huis geweend en alles er even uitgelaten, thuis aangekomen was mijn papa nog wakker ik vertelde hem dat mijn mateke en zijn vriendin een kindje verwachte. Papa begreep mijn verdriet heel goed maar veel woorden kon hij niet zeggen, ik zou ook niet weten wat te zeggen hoor. Ik ben mijn bedje in gekropen en heb eigenlijk heel goed geslapen. Toen ik opstond wist mijn mama het nieuws ook, ze pinkte ook een traantje weg en gaf me een knuffel. Niet meer niet minder en dan zijn we aan de dag begonnen, kerstavond een mooie avond en ja ik heb genoten van mijn avondje. Cadeautjes opgedaan lekker zot gedaan met mijn metekindje Louke en geknuffeld met kleine Ferris. Genieten van die kleine mooie dingen...

Ik moet er mee leren omgaan, elke zwangerschapsaankondiging gaat pijn doen elke keer weer en dan moet ik dit doorslikken totdat het aan mij is om dit nieuws te mogen brengen. Het is nu eenmaal zo en echt ik ben oprecht blij voor hen voor iedereen die een kinderwens heeft en die uitkomt echt wel! Want ik weet dat het niet vanzelfsprekend is om een kindje op de wereld te zetten en dat het verdomme veel pijn met zich meebrengt. 

Ik wens iedereen nog hele fijne feestdagen toe 

en dat al je dromen hoe groot of klein ze ook zijn

 ze in 2019 mogen uitkomen... 

Wat ik wil voor kerst

Een weekje verder, ik heb al de informatie kunnen verwerken. Alé nee verwerken pff nee eigenlijk niet, ik weet wat me te wachten staat. Alé nee eigenlijk totaal niet, ik weet niet wat me te wachten staat. Ik kan alleen maar verder gaan op de informatie die ik gekregen heb van dokter S. en jep Google. Natuurlijk heb ik naar informatie gezocht via Google en op verschillende forums. Om wat beter voorbereid te zijn, maar of ik voorbereid kan zijn op wat gaat komen dat denk ik eerlijk gezegd niet.

Ondertussen heb ik ook de papieren aangekregen voor de MRI scan en de operatie. Bij de kijkoperatie heb ik de papieren via mail ontvangen nu kwamen ze echter met de post. Het waren er dan ook een heel deel meer dan de vorige. Weer toelatingen voor van alles en nog wat en uitleg over wat ze gaan doen. Er zat ook een dieet bij dat ik vijf dagen voor de operatie moet volgen, alé dieet ik mag bijna niks eten zal ik zeggen nog juist een geroosterde boterham en rijst. Ik ga mijn best doen om me er die vijf dagen toch aan te houden het is voor mijn eigen bestwil. Momenteel heb ik de papieren aan het prikbord gehangen, dit weekend maak ik alles in orde zodat ik hier van af ben. 

Ik dacht dat ik het even kon loslaten en laten rusten maar dat gaat dus blijkbaar niet zo gemakkelijk, er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk en niet afvraag wat er gaat komen. Hoeveel endometriose gaan ze zien bij de MRI scan, wat als er endometriose in mijn spieren zitten? Wat als? wat als? Stomme vragen waar ik nu toch geen antwoord op heb. Wat zou ik graag zo een knopje hebben om dit allemaal af te zetten, heel even maar een maandje dat is alles. Met de feestdagen in het zicht dacht ik me daar te kunnen aan optrekken maar nope dat is dus ook niet het geval. Al die pakjes onder de kerstboom en ik had zo gehoopt in juli dat er deze kerst pakjes voor mijn toekomstig kindje gingen liggen. Zijn/haar eerste kleertjes, spulletjes die ik nog nodig zou hebben, van alles om me voor te bereiden op de komst van mijn klein mirakeltje. 

Het is een kut maand, ik val ineens in een leegte. Geen bezoeken aan Leuven, geen controles, geen echo's, geen bloedafnames, geen inseminatie, geen hormonen, geen wachtweken, geen zwangerschapstest, ... Ik probeer me op te trekken aan de 'leuke' dagen die eraan komen, maar ik heb er ook wat bang voor omdat het desondanks het de mooiste maand van het jaar is met feest en familie ik een hele grote leegte voel. Het gaan mooie dagen worden maar ook dagen met een traantje...

Het verdict...

En dan nu het verdict

Donderdag had ik pas een afspraak met mijn gynaecoloog dokter S., ik kon zolang niet wachten en dacht ik ga haar een mailtje sturen met de vraag of ik misschien al eerder deze week bij haar terecht kon. Helaas kreeg ik het antwoord dat dit niet mogelijk was maar indien er een plaats vrij kwam ging ze het mij laten weten. Die avond maandag had ik vergadering van Make A Wish, na de vergadering heb ik mijn mails even gecheckt en ja er zat eentje tussen van dokter S. met een nieuwe afspraak morgen om 13u10. Ik wilde het eerst annuleren omdat het zo last-minuut was en ik dan nog alles moest regelen op het werk. Ook omdat mijn coördinator ziek is en ik ze niet wil belasten nu. Maar ik wilde het gewoon weten en niet langer meer over moeten wakker liggen met al die onbeantwoorde vragen. Dus ik heb alles in gang gezet om mijn collega's te bereiken en te melden dat ik morgen niet kwam werken. Het was weer vrij snel allemaal opgelost en ik kon met een gerust gevoel morgen na mijn gynaecoloog gaan.

Mijn ouders hadden voorgesteld om mee te gaan zowel mijn papa en mama gaan mee als ik dat graag zou willen. Deze keer wilde ik echt alleen gaan, waarom? Als ik slecht nieuws zou krijgen kon ik het even laten bezinken en dit eerst even zelf een plaats geven alvorens ik het iemand vertel. Soms moet je nu eenmaal eerst zelf de dingen kunnen plaatsen om ze dan te kunnen vertellen.

Dokter S. gaf me zoals altijd een hand en vroeg me, kon je niet langer meer wachten? Waarop ik zei nee omdat ik niet wist hoe of wat. Ze begreep me volledig omdat ik niet echt veel uitleg had gekregen na mijn kijkoperatie. Ze begon het uit te leggen aan de hand van een tekening, elke maand als je u menstruaties krijgt bloed je langst je vagina maar er gaat ook telkens een deel naar je lichaam. Bij vrouwen zonder endometriose lost dat vanzelf op in het lichaam maar bij u dus niet. U lichaam breekt dit niet af en dit komt dan vast te zitten en maakt cystes aan in je lichaam. Het kan overal zitten zelfs in je spier van je baarmoeder. Om te zien waar en hoeveel er zitten moeten we een MRI scan doen. Ze heeft ook nog een paar medische namen uitgesproken maar ik weet ze al niet meer. Waar het op neerkomt is dus dat die operatie er komt om ze weg te halen. Ze zei ook dat dokter G. niet verder heeft kunnen kijken omdat ze met de naald niet verder kon doordat er direct waar ze door moest gaan een cyste zat. Dokter S. heeft me uitgelegd aan de hand van een model waar het juist zat. Het was veel om op te nemen maar ik begreep wel wat ze bedoelde met alles. 

Tijdens mijn eerste onderzoeken in het Life centrum hebben ze toen een onderzoek gedaan om te kijken of alles goed zat. Toen was er nog niks te zien van endometriose. Dokter S. liet me de foto's van toen en nu zien om een vergelijking te maken. Ze zij als je de foto's niet zelf ziet zou je het niet kunnen geloven hoe snel het gegaan is en dat er toen nog niks te zien was en nu al zoveel. Dokter S. vond zelf dat het erg snel was gegaan op 6 maanden tijd en beteren doet het niet. 

De operatie is dus gewoon een feit, die dingen die er zitten moeten worden weggehaald. Daar ben ik wel blij om dat ze dat kunnen doen. Ze vertelde me meer over de operatie, alvorens ze beginnen aan de operatie moet ik eerst een darmreiniging ondergaan. Ze legde me uit dat ik dan een smerig drankje krijg en dat dat mijn darmen zal leegmaken. Het is echt geen pretje zei ze maar je wordt dan al opgenomen in het ziekenhuis dit moet de dag voor de operatie gebeuren. De operatie zelf gebeurd door de navel, er worden drie sneetjes in je buik gemaakt waardoor ze de endometriose gaan wegbranden indien er spraken is van endometriose in de spieren is het iets anders want ze kunnen niet ineens het hele deel wegnemen omdat je die spieren nodig hebt. Het hang er van af hoeveel endometriose word gezien tijdens de MRI hoelang ik in het ziekenhuis zal moeten blijven. Dus nu is het gewoon wachten tot de MRI en hopen dat het al bij al nog meevalt.

De vraag ging al een hele tijd door mijn hoofd wat na de operatie? maar al voor ik ze kon stellen kwam er de uitleg van dokter S. Na de operatie zou ik dan aanraden om toch met ivf te starten zei ze. Waar ik voor vreesde werd dus waar ivf iets waar je niet aan denkt als je wilt zwanger geraken. Ook al heeft ze me dit de vorige keer uitgelegd en hoeveel meer slaagkansen het heeft ik had hier niet op gehoopt. Na de kijkoperatie dacht ik van oké ze gaan het weghalen en dan kan ik terug van start met de inseminaties niet dus. Omdat de endometriose zo snel gaat bij mij is het aangewezen om binnen het jaar zwanger te worden na de operatie omdat die dingen weer terug komen en als er te veel zijn er opnieuw een operatie moet gebeuren. 

Na haar uitleg vroeg ze me of ik dit verwacht had, nee ik had dit niet verwacht. Ik dacht, ze gaan het verwijderen en dan komt het wel goed. Er kwamen een paar traantje te voorschijn, dokter S. begreep me en had dit ook niet verwacht dat het zo ernstig was. Ze vroeg me of ik er graag nog over nadenk om hiermee van start te gaan. Maar had ik een andere optie? Nee die was er niet. Ze zei me ook je mag ivf weigeren maar de slaagkansen met inseminatie zijn al niet groot en met endometriose worden deze nog eens gehalveerd. Ik heb niet getwijfeld over het wel of niet doen, maar het wil niet zeggen dat ik het niet anders had gehoopt. 

Dokter S. vroeg of ik nog vragen had maar die had ik niet direct. Ik vroeg haar of ik de tekening mocht meenemen zodat ik het indien nodig hiermee kan uitleggen aan mijn ouders. Natuurlijk zei ze ik probeer het altijd zo duidelijk mogelijk uit te leggen en hoop altijd dat dit ook duidelijk is. Ze heeft inderdaad echt haar best gedaan en ik heb alles goed verstaan. Ze zei me ook als ik nog vragen heb eender wat ik altijd contact met haar mocht opnemen. Het geeft me een goed gevoel dat ik met wat dan ook even kan mailen na haar. Ik bedankte haar nogmaals om tijd voor me te maken en ging dan richting mijn auto.

De rit naar huis heb ik geweend geweend en nog eens geweend een deels van de spanningen van de voorbije dagen maar ook van waarom en ik ivf en de operatie. Het gaat niet gemakkelijk zijn maar ik ga alle kansen die ik kan grijpen om toch mijn droom te laten uitkomen. 

De kijkoperatie

Vandaag was het zover de kijkoperatie, eindelijk ging ik te weten komen of er een probleem is of niet. 

Om 8u00 moest ik in Leuven in het Heilig Hart ziekenhuis zijn. ‘S morgens na Leuven rijden is niet zonder file dus we waren goed op tijd vertrokken. Rond 6u30 waren we thuis vertrokken want we moesten ook nog tanken, mijn ouders gingen mee want ik mocht niet alleen gaan en na de kijkoperatie mag je niet met de auto rijden. Mijn papa en ik in de ochtend samen is geen pretje. Beide hebben we een ochtendhumeur en dat mond dan uit in een woordenwisseling. Dus de rit naar Leuven was heel stil. Eenmaal aangekomen waren we allemaal al wat wakkerder en beter gezind. Rond 7u35 waren we er en kon ik me aanmelden. Ik moest deze keer naar het vijfde verdiep voor een dagopname het bordje verpleging volgen zei de dame van de balie. Eenmaal op het vijfde aangekomen vonden we geen bordje en wisten we niet waar we henen moesten. Al snel kwam een verpleegster en die vertelde ons waar we moesten zijn. Ga maar verder naar het rode stuk daar kan je u aanmelden. Zo gezegd zo gedaan, de verpleegsters waren heel vriendelijk en na het aanmelden werden we verzocht om even te wachten op de rode stoeltjes. We hebben er nog geen 10min moeten wachten en toen mocht ik naar mijn kamer voor vandaag. Ik had een tweepersoonskamer maar ik was de eerste. Ze legde me alles uit, bed nummer 1 is vandaag voor u en dus ook kastje nummer 1. Dan mag je even aan tafel bij me komen zitten zodat ik je wat verder kan informeren zei ze. Ze overliep alles wat er vandaag ging gebeuren en de papieren die ik moest ondertekenen. Ze zei ook dat ik er als tweede opstond vandaag en dus niet lang moet wachten. Ik was rond 8u00 op mijn kamer en normaal stond ik er om 8u30 op maar zei ze dat is de planning maar je weet dat die heel anders kan lopen. Je mag om 8u30 je klaar maken en het schortje aantrekken dat hier klaar ligt. Jep typische ziekenhuis schortje vanachter helemaal open en ik moest alles uitdoen. Om 8u30 heb ik me dan ook klaar gemaakt maar mijn onderbroek wilde ik toch nog even aanhouden, het is raar als je nooit gewend bent om zonder rond te lopen. Ik had ook mijn kamerjas bij zodat mijn achterkant niet helemaal open was als ik uit mijn bed ging en dat was lekker warm. Nu maar wachten tot ze me komen halen. 

Rond 10u00 was het eindelijk zo ver en kwamen twee verpleegsters me halen, papa was snel een sigaretje gaan roken dus mama was er alleen toen ik vertrok. Op weg naar de operatiezaal kwam ik papa nog tegen en zwaaide hij nog eens. Ik werd in een ruimte gezet met mijn bed, er lag ook nog een man te wachten die vriendelijk knikte naar me. De verpleegsters zette me op een plaatsje om te wachten en zeiden dat nu de andere verpleegster er voor me was. Ze stelde haarzelf voor, bij haar liep een stagiaire verpleegkundige mee ze stelde haar ook voor aan mij. Hierna stelde ze enkele vragen terwijl de stagiaire me klaar maakte voor het infuus aan te brengen. Het waren vragen die ik ook in de vragenlijst heb moeten invullen. Telkens als ik een andere verpleegster zag kwam die vragen achter mijn naam en geboorte datum dus ik ken hem vanbuiten hahaha. Zo na de vragen en het steken van de infuus moest ik even wachten. Ik kreeg ook het rode knopje om te bellen als er iets moest zijn. Wat is dat vervelend zo een infuus het trekt langst alle kanten en bewegen kan je er ook niet goed mee. 

Toen ik lag te wachten kwam dokter G. langst bij me om wat uitleg te geven, wat was ik blij een bekend gezicht te zien. Ze stelde me gerust en vroeg ook of ik nog vragen had maar ik zou niet weten wat ik nog moest weten. Ze liet heel veel stiltes vallen tussen haar gesprek maar zo is ze nu eenmaal. Na haar uitleg zei ze dat ze alles aan het klaar maken zijn en dat ze zo dadelijk gaan starten.

Rond 10u15 kwam er een verpleger me halen, hij rolde mij tot aan de operatie kamer. Hier mocht ik uit mijn bed stappen en op de onderzoekstafel gaan liggen. Ik moest zoals ze zeggen in gynecaelogishe houding liggen, er lag een extra dekentje op mijn bed ik dacht dat dit was voor als ik het koud moest hebben maar het diende voor me te bedekken. Alé de achterkant en toen ik op de tafel lag hadden ze het zo gelegd dat alles vanonder bedekt was. Dat gaf me wel een goed gevoel dat ik daar niet helemaal blood lag. Maar wat was het daar koud!!! Brrr ik zat er echt te bibberen van de kou. De verpleger vroeg me of alles oké was en toen zei ik ja hoor het is hier alleen heel koud. Toen kwam hij met een groot oranje dik pak af dat warmte af gaf en legde dit op me. De koude was toch al wat beter maar warm had ik het zeker niet. Ik had alle tijd om de kamer te inspecteren en gezellig is het zeker niet. Een grote lamp boven me, hier en daar een scherm en dan alles zo clean echt om nog meer kou van te krijgen. Ik vind het gek hoe het allemaal werkt zoveel apparatuur voor één enkele kijkoperatie en zoveel mensen.

Er kwamen verschillende verpleegsters in en uit de kamer om alles klaar te leggen. Ze waren allemaal heel vriendelijk en vroegen of alles oké was. Ze maakte me klaar voor de kijkoperatie, ze brachten een topje aan op mijn vinger voor mijn hartslag te controleren, ook op mijn borstkast werden er draadjes gemaakt om alles te controleren. Ik kreeg ook een bloeddrukmeter om die om de zoveel minuten mijn bloeddruk meet. Mijn armen moest ik naast me leggen. Hierna kwam de anesthesist, ze legde me uit wat zei juist ging doen en vroeg natuurlijk ook weer naar mijn naam en geboorte datum. Toen de anesthesist alles klaar had gemaakt ging ze achter mijn hoofd staan en zei ze we gaan van start. Het slaapmiddel gaat via je infuus en kan wat branden en je kan dit ook voelen in je keel. Je krijgt ook nog een zuurstofmasker voor wat extra zuurstof. Ze spoot het slaapmiddel in en ze zei nog slaapwel en ik was al vertrokken. Het was denk ik 10u30 toen het ligt uitging want rond 10u20 heb ik nog naar de klok kunnen kijken. Ik weet niet zeker of ik dokter Gordts nog gezien heb voor de kijkoperatie in de operatiezaal maar ik denk het wel, ik zie haar nog vaag naast me staan. Raar dat die dingen zo vaag worden.

En dan word ik wakker, ik zag heel vaag waar ik was omdat ik nog wat stuf was van de verdoving. Mijn lichaam zei ga nog maar wat slapen terwijl mijn hoofd zei wakker blijven wakker blijven. Dus ben ik me beginnen te concentreren op wat ik voor me zag, er hing iets tegen de muur en probeerde dit te lezen het was een merk van een product en na een tijdje lukte het mij om te lezen. De verpleegster kwam langst en vroeg of alles in orde was. Ik vroeg haar hoeveel uur het eigenlijk was 11u00 antwoordde ze. Als er iets is mag je altijd op het belletje duwen zei ze nog. Ik dacht 11u00 dat is dan heel snel geweest. Verder heb ik er niet veel over nagedacht want ik was nog te groggy. Ik lag hier niet alleen te bekomen van mijn kijkoperatie, rechts van me lag iemand nog zalig te snurken en links hoorde ik een mannenstem vragen aan de verpleegster wat ze in godsnaam met zijn hand hadden gedaan. Voor me was nog een kamertje apart waar een oudere vrouw lag die stilaan wakker aan het worden was, maar ze was een beetje in paniek. De verpleegster zei een paar keer tegen haar mevrouw zei eens rustig, alles is in orde de operatie is goed verlopen. Ik was na enkele minuten al heel goed wakker en mocht dan ook sneller dan verwacht terug naar mijn kamer. Ze moesten ook plaats maken voor de volgende en zette me al wat tegen de deur. Net verplaatst ging de deur open en kwam de verpleegster die me de uitlag had gegeven op de kamer binnen. Ze lachte en zei dat is gemakkelijk dan nemen we je maar direct mee.

Eenmaal op de kamer kreeg ik een ijsje en wat water. De verpleegster deed het ijsje voor me open een waterijsje een racket. Ik zei ooh die eet ik graag waarop zij antwoordde ooh geef mij maar een Magnum hoor maar dat mag natuurlijk niet want dat is een beetje e zwaar voor je. Ik was heel blij met mijn ijsje hoor ook al was het koud. 

Toen ik mijn ijsje aan het opeten was moest ik naar het toilet maar de verpleegster had gezegd dat ik het eerste uur niet uit bed mocht. Dat begrijp ik wel maar toch dacht ik ik vraag het gewoon. De verpleegster zei me dat ze dit eerst moest vragen, want ze mocht daar niet over beslissen en ze zei ook van sommige mag het absoluut niet en van andere wel. Als het niet mag kan ik ook altijd een bedpan geven zei ze daarop zei ik nee hoor dan wacht ik wel het is niet zo dringend. 

Ik veronderstel dat de verpleegster die me bij aankomst de uitleg had gegeven de hoofdverpleegster is want zei kwam ook terug om te zeggen dat ik naar het toilet mocht. Oef ik mag naar het toilet, maar niet alleen. Alé zei ze je mag wel alleen gaan plassen maar ik moet hier blijven zodat er niks kan fout gaan. Ze hielp me recht en zei me dat ik even moest blijven recht zitten op mijn bed. Ze hielp me hierna recht en haalde alles vanonder me weg. Ik had een papier onder mij liggen voor het bloed op te vangen en een extra groot maandverband. Ze zei dat het misschien aangenamer was als ik mijn ondergoed aandeed en haalde deze voor mij uit de kast. Ik voelde me niet draaierig dus ik mocht naar het toilet wandelen. Ze vroeg me een paar keer of alles oké was en ik hoorde ze tegen mijn ouders zeggen zolang ik iets hoor in de badkamer ben ik gerust. Toen ik naar het toilet ging was het net of ik mijn menstruaties had maar pijn had ik niet. 

Ik had mijn ijsje nog niet op of dokter G. kwam al langst met de informatie van de kijkoperatie. Ze begon dat ze eigenlijk niet zo een goed nieuws had. We konden niet verder kijken omdat er in je schede een cyste zat die de weg blokkeerde om verder te kijken, er is dus endometriose vastgesteld. Ze vroeg me of ik wist wat dit juist was en ja dokter S. heeft het me de vorige keer heel vaag uitgelegd wat het is maar ik wist nog altijd niet duidelijk wat het inhield en of het daarom was dat het niet lukte om zwanger te geraken. Dokter G. legde me het nog eens uit, ze had een cyste gezien van 1,5cm deze kan de doorstroming belemmeren en hierdoor heb ik dus ook veel meer last van mijn menstruaties dan andere vrouwen. Aah dat is handig om te weten nu weet ik dat het toch niet normaal is dat ik vaak zo hard af zie van die maandelijkse dingen. Dokter G. zei me dat dokter S. het wel verder met me ging bespreken of er eventueel nog een operatie nodig is om deze weg te halen. Ze legde me uit dat dit een heel andere operatie was, deze operatie doen ze via drie insneden via de navel. Ik was hier al een beetje van op de hoogte omdat een andere BAM mama die deze operatie heeft gehad me dit had uitgelegd. Ik zei toen nog tegen haar ik ben blij dat ik dat niet moet doen. Maar ach ja als het daarmee is opgelost dan doe ik dat toch. Ik vroeg aan dokter G. wat zei me zou aanraden maar daar gaf ze niet echt een antwoordt op ze zei enkel het ligt eraan hoe hard je ervan af ziet. Dus gewoon wachten tot volgende week donderdag dan weet ik duidelijk wat de volgende stappen gaan zijn. 

Nadat dokter G. was geweest was mijn ijsje bijna op en moest ik opnieuw naar het toilet gaan, ik wist niet zeker of ik dit mocht maar ik voelde me wel goed en was niet duizelig of zo dus ben ik naar het toilet gegaan. Op dat moment komt de verpleegster terug binnen om mijn bloeddruk te meten, als deze goed is mag ik naar huis maar ze hoorde me lachen in de badkamer en wist dan ook dat het goed zat. Ze ging dan maar terug om de papieren te halen zodat ik naar huis kon gaan. Toen ik van het toilet afkwam heb ik dan ook mijn kleren gepakt en deze in de badkamer aangedaan weer toen ik in de badkamer zat kwam de verpleegster met de papieren binnen. Ik had het infuus nog in mijn hand dus deze moest er nog uit voor ik naar huis kon. Enkele minuten na dat ik klaar was om na huis te gaan kwam ze terug binnen en ik zat deze keer niet in de badkamer. Ze zei me dat het niet nodig was dat ik langer bleef, ze zag dat het goed zat. Ook omdat ik niet zolang onder narcose ben geweest dus mocht ik naar huis. Ze verloste me van het infuus en ik was klaar om te gaan, nu thuis rusten zei ze tegen mij. Ik antwoordde erop eten want ik heb veel honger, zolang het geen biefstuk friet is is het goed zei de verpleegster tegen me. Ik was mijn tas aan het inpakken toen ze terug binnenkwam met een andere patiënt, die heeft dan ook de luxe om toch alleen te liggen op een tweepersoonskamer. Alles ingepakt en de verpleegster nogmaals bedankt en weg was ik.

Nu is het wachten tot donderdag en donderdag lijkt nog zo ver weg op dit moment, van mij mag het morgen al donderdag zijn zodat ik weet wat mij te wachten staat. Want nu is het nog steeds niet duidelijk. Het is alleen duidelijk dat ik dit jaar niet zwanger zal zijn en dat is wel een kleine domper maar de pogingen die ik normaal dan wel zou doen zijn verloren kansen dus geduld is een mooie deugd. En zoals ze zeggen miracles take time.

Enkele dagen verder

We zijn weer enkele dagen verder. Vrijdag maar opnieuw 's morgens een zwangerschapstest gedaan omdat ik nog steeds niet ongesteld was. Maar natuurlijk was ook deze negatief maar ik dacht het moest toch zo maar eens zijn je weet nooit. Ik was niet teleurgesteld omdat ik er vanuit ging dat de test negatief was. Maar wat nu? Want indien ik volgende week mijn menstruaties nog heb kan de operatie niet doorgaan?

Ik heb dan maar onmiddellijk een mailtje gestuurd naar dokter S. met de vraag wat als ik later dan anders ongesteld word? Kan de kijkoperatie dan doorgaan? Ik had eerst naar haar mailadres van het Life centrum gestuurd maar ik kreeg hier al direct een mail van terug dat ze met verlof was tot 25/11 ik dacht dat het misschien kon zijn dat ze dan niet in het ziekenhuis werk maar wel in haar privé praktijk en heb dus hetzelfde mailtje naar haar privé adres gestuurd. Namiddag kwamen eindelijk mijn menstruaties door en heb ik dan ook direct terug gemaild. Iets na de middag kreeg ik een mailtje van dokter S. terug. Ze mailde me dat ze zaterdagnacht pas thuis komt en me zondag laat weten wanneer de kijkoperatie doorgaat. Ik kon er even niet meer aan uit en heb dan nog even een mailtje gestuurd voor de duidelijkheid maar met hierin dat ik het zondag wel hoor. Ik vind het echt heel sympathiek dat ze haar mails beantwoordt tijdens haar vakantie maar dit is niet dringend. Nog geen 5min. later kreeg ik een antwoordt dat het inderdaad klopt en de kijkoperatie gewoon donderdag zal doorgaan. Zelf zat ik er wat verveeld mee dat ik haar heb gestoord tijdens haar welverdiende vakantie maar ik heb haar niet gebeld enkel maar gemaild en als ze het niet bekijkt dan begrijp ik dat helemaal. 

Dus donderdag 29/11 gaat de kijkoperatie door, gisteren maandag dus kreeg ik telefoon van het Life centrum, het was C. van het onthaal die me belde om uitleg te geven wat ik allemaal tegen donderdag moet doen. Ze was heel vriendelijk aan de telefoon en legde me alles duidelijk uit. Om 8u00 moet ik me aanmelden in het ziekenhuis, dat is al vroeg vertrekken dus. Ze ging me ook nog een mail sturen met documenten die ik in orde moest maken. Een hele vragenlijst over allergieën en al de standaard vragen die je voor een operatie moet invullen en dan nog wat documenten. De toestemmingsformulieren moest ik wel voor donderdag terug mailen, dus dat heb ik dan die dag zelf nog in orde gebracht.  

In de mail stond ook heel goed uitgelegd wat ze donderdag juist gaan doen, dat vond ik wel leuk want ik wist totaal niet wat ze juist gaan doen of hoe. Ja dokter Segaert heeft me het wel proberen uit te leggen maar op papier is het toch nog duidelijker. Ze gaan een transvanginale hydrolaparoscopie en een hystreroscopie doen. Ik zet de documenten met de uitleg hieronder bij want het is te ingewikkeld om het zo uit te leggen.

Voorlopig heb ik nog geen zenuwen en schrik heb ik ook niet voor de kijkoperatie zelf, maar ik blijf wel steeds denken wat als ze iets vinden en wat gaan ze vinden? Maar ook wat als ze niks vinden. Ja misschien heb ik gewoon pech en dan blijven we proberen. Ik ben wel blij dat ik eindelijk ga weten of er iets is of niet want die vraag is nu nog onbeantwoord en het is toch leuk om alles te kunnen uitsluiten.

Kleine M. wat zeg je toch allemaal

Ik wacht nog steeds op mijn menstruaties, ik dacht dat ik ze gisteren of toch zeker vandaag ging hebben maar nog steeds niks. Ik de voorbije dagen wel last gehad van menstruatiekrampen en het voelt of ze elk moment kunnen komen. Ik hoop dat ze snel komen zodat de kijkoperatie als gepland kan doorgaan. Ik zou het echt zo stom vinden dat mijn lichaam dit nu weer tegen werkt en de kijkoperatie moet verzet worden. Maar ja we zien wel er is nog tijd.

Vandaag was ik aan het werken en ineens kwam kleine M. voor me staan wees naar mijn buik en zei baby? met een vragende blik. Ik dacht dat ik haar verkeerd had verstaan en vroeg haar wat ze juist zei. Toch goed gehoord want opnieuw wees ze naar mijn buik en zei ze hetzelfde baby? Ik dacht ja ik ben wel wat verdikt dus het kan wel zijn dat ze zag dat mijn buik wat opgezwollen was terwijl ik eigenlijk heel wijde kleding nu aandoe omdat ik mij echt niet goed voel in mijn vel nu. Ik was hier even niet goed van van wat die kleine M. tegen mij zij, ik ben er ook niet verder op in gegaan en de rest van de dag heeft ze ook niet meer naar mijn buik gewezen.

Dag 12 nog maar eens een test

Vandaag was het de test dag, om 7uur had ik mijn wekker gezet zodat ik op mijn gemak de test kon doen. Ik had er deze keer twee gedaan, eentje van de action en eentje van het kruidvat. Bij die van de action dacht ik yes ik zie iets maar als ik te goei keek was het niks. Beide testen negatief, maar omdat het nog maar dag 12 was en het dus kan dat de urine test negatief aangeeft dacht ik ik ga voor alle zekerheid bloed laten trekken bij de dokter ook omdat ik deze keer zoveel voel aan mijn lichaam. 

Om 10u30 ben ik naar de huisarts gegaan, ik wist dat dokter K. Camps nog aan het werk was tot 11u00 en ik wilde mijn verhaal toch liever bij A. Camps kwijt dan bij Kristof omdat zij ook meer op de hoogte is van alles en het is tenslotte ook een vrouw. Er zat nog één iemand voor mij en het was 10u45, ik dacht ooh nee dokter K. Camps zit er nog dus als de mevrouw voor mij naar binnen is stel ik voor aan de man achter mij dat hij voor mag omdat ik wacht op Annelies. Gelukkig was dit niet nodig want de wissel gebeurde als de deur terug open ging. Oef

Rond 11u00 was het mijn beurt, ik wacht altijd even af om te beginnen omdat ze telkens opnieuw eerst op de computer zoeken naar mijn dossier. Dan begon ik, ja ik word ambetant van mezelf mijn lichaam geeft verschillende tekenen aan en wil duidelijkheid zodat ik het uit mijn hoofd kan zetten. Komt het misschien door de hormonen dat die extra symptomen er nu zijn? Annelies stemde toe dat dit wel eens het geval kan zijn of dat het misschien toch positief nieuws is. Ze hoopte in ieder geval mee met me. We zullen dan voor de zekerheid bloed trekken. Ze legde me ondertussen uit dat als de waarde van het bloed nul is de kans klein is dat ik zwanger ben, indien de waarde iets gestegen is is het best dat ik nog eens terug kom voor de zekerheid en als de waarde hoog genoeg waren dan was het natuurlijk goed nieuws. Oké ik hoopte echt heel erg dat de waarde van de HCG deze keer goed zaten. Ik ging er zelfs stilletjes vanuit dat het deze keer gewoon goed zat. Ik had twee rijpe eicellen dubbel zoveel kans dus het moet goed zitten. Tijdens het afrekenen maakte Annelies nog een grapje, wie weet heeft Kristof je geluk gebracht bij het zetten van de pregnyl dat zou toch leuk zijn. Inderdaad dat zou het nu echt zijn.

Om 17u00 kon ik pas bellen voor de resultaten, geloof me mijn dag heeft lang geduurd. Rond 17u15 heb ik gebeld, dokter A. Camps had geen goed nieuws, de waarde staan op nul. Ik hoorde aan haar dat ze het ook jammer vond, ze heeft nog wat uitleg gegeven dat ik het deze week nog moet aanzien maar de kans heel klein was tot niet. Ik kon maar één doen en dat was ja zeggen en dank je wel, ik heb geweend en nog geen klein beetje. Ik probeerde dit niet te doen omdat ik nog aan het werken was en dacht dat ik me wel even sterk kon houden maar nee dat was niet het geval. Ik hoorde dat mijn collega net een ouder had ontvangen dus ik wachten even tot deze naar huis ging. Bij het binnen gaan zag ze natuurlijk direct aan me dat het geen goed nieuws was en ze nam me eens goed vast en stelde voor dat ik naar huis mocht gaan. Dat wilde ik echter niet, ik moet hierdoor gaan en niet te veel bij blijven stilstaan het gaat me we lukken.

Ik heb serieus moeten slikken maar echt serieus, bij het zien van de kinderen hun gezichtjes op het werk sprongen de tranen telkens terug in mijn ogen. Het zag er deze keer zo goed uit volgens mij. Wat gaat er toch telkens mis? Ben heel kwaad om mijn lichaam, dat het me zo in de steek laat. Kwaad ook op mezelf dat ik me zo laat beetnemen door mijn lichaam en me zot laat maken.

Ik heb tot 18u15 moeten werken en om 18u30 hadden we vergadering. Ik had mijn zus al gestuurd dat ik naar de dokter was geweest en natuurlijk duimde ze kei hard mee dat het gelukt was. Maar dat was dus niet zo. Mijn mama heb ik gebeld tussen het werk en de vergadering door, ze vond het net zoals de vorige keren zo jammer en had deze keer toch ook echt wel gehoopt dat het zou lukken. Ook mijn nicht heb ik gebeld, iedereen hoopte zo hard mee maar toch heeft niet zo mogen zijn. 

Nu is het wachten tot de kijkoperatie die volgt en ik hoop dat mijn menstruaties woensdag of donderdag komen zodat de kijkoperatie ook kan doorgaan, want indien ik nog ingesteld ben kan deze niet doorgaan.

Stom lichaam

Enkele dagen geleden begon het, ik voelde me anders. Mijn borsten begonnen pijn te doen voornamelijk mijn tepels en mijn darmen lagen serieus in de knoop en geen puistjes bij gekomen tot nu toe. Dus ja ik had in gedachten zou het nu eindelijk zo ver zijn? Zou het nu gelukt zijn?

 Ik ging er echt vanuit van wel echt echt waar omdat ik bij geen enkel van de vorige keren deze tekenen had. Gisteren op het werk na het eten voelde ik me ook niet goed en dat is nu soms na het eten nog. Ik link het direct aan ja ja het is zo ver! Ik probeer mezelf niet al te veel wijs te maken maar geloof me ik doe het toch. Het is frustrerend en ik kon dan ook niet wachten met een test. Ik ben dan maar een test gaan halen die je 4 dagen voor je uitgerekende menstruatie kan nemen, ik weet nu niet meer wanneer ik juist ongesteld moet worden. Maar ik dacht als ik nu al zoveel tekenen ondervind dat ik misschien zwanger ben zou die HGC waarde toch al hoog genoeg moeten zijn om te testen of niet? 

Ik had in mijn hoofd om zondag te testen maar ik werd er zot van en moest het gewoon weten. En dan wordt je met de neus op de feiten gedrukt dat je lichaam je serieus voor de gek houd want geen plusje enken een dikke vette min. En nu? Nu heb ik er even genoeg van en zou het liefst van al heel de dag in mijn bed blijven plakken. Ik weet het misschien is draait het nog positief uit en moet ik geduld hebben en is er op dit moment toch nog niet genoeg hcg waarde in mijn lichaam om te testen maar hoe komt dan dat ik dit allemaal al voel? Ik ben zo kwaad op mezelf, vooral in mijn lichaam dat me serieus op de proef stelt en teleurstelt. Maar ja wat kan ik eraan doen? Gewoon maar weer door gaan? Zucht

Klaar voor de vijfde poging

De vijfde poging, het lijkt zo snel te gaan maar ook zo traag. Je zit telkens opnieuw in de rollercoaster waar je gewoon moet door gaan eens die negatieve test verwerkt is is het tijd om opnieuw te beginnen met de medicatie en de mails die heen en weer gaan voor een volgende afspraak en dan is het zo weer de dag. Voor mij telkens weer een dag vol met spanningen, de dag ervoor eigenlijk al de zenuwen zijn dan met niks tegen te houden. Ik wil ze niet hoor en wil er graag eens henen gaan zonder er stress rond te hebben maar helaas gaat dit niet. Het blijft telkens opnieuw weer spannende ook al weet ik ondertussen wel wat er gaan gebeuren en weet ik dat ik eigenlijk om 10 minuten al terug buiten ben. Maar we moeten er door en als ik dan binnen ben bij de gynaecoloog zelf is het eigenlijk al voorbij.

Vandaag moest ik om 11u45 in het Heilig Hart ziekenhuis zijn, ik moest eerst mij zus bij haar thuis oppikken. We hadden rond 10u30 afgesproken maar rond 10u10 was ik al bij haar en heb ik daar nog wat gegeten en de foto's bekeken van Ferris zijn doop. Na het bekijken van de foto's was het tijd om te vertrekken. Mijn zus vroeg toen we er bijna waren hoe laat ik weer juist daar moest zijn en dat we veel te vroeg gingen zijn. Ja maar dat is niet zo erg moet me nog inschrijven ook, rond 11u15 waren we aangekomen in het Heilig Hart ziekenhuis dus zo veel te vroeg waren we er niet als je weet dat je eigenlijk een half uur voor je afspraak je u moet laten inschrijven. Ik zei tegen mijn zus dat ik hoop dat het niet dokter V. is maar iemand anders en dat ik normaal kon zien wie er is vandaag op het ticketje dat ik van het onthaal krijg. Vandaag stond dokter G. erop maar de vorige keer was dat ook en toen was het dokter P. . Als het terug dokter P. is het goed voor mij met hem kan je wel altijd een grapje maken. Mijn zus zei misschien moet je dan eens zeggen dat hij eerst met het potje schud zodat ze wakker worden alvorens ze ingebracht worden. Ik zei bij dokter P. zou ik dat nog doen maar bij iemand anders niet hoor.

We moesten niet lang wachten want rond 11u30 kwam jawel dokter P. mij roepen, hij gaf me zoals altijd een hand. Hij vroeg me of dit de eerste keer bij hem was waarop ik antwoordde nee hoor ik ben al 3 keer bij u geweest nu. Aah in u dossier staat dat dit u eerste keer is daarom. Waarop ik zei nee hoor de 5de keer al oei oké dan passen we dit even aan, maar dan twee keer met medicatie en twee keer zonder. Ja inderdaad dat klopt, daarom zei hij het aantal keren wordt anders geteld door ons of het met of zonder medicatie is. Na een kort gesprekje en het overlopen of alles wel klopte op papier en potje verzocht hij me op plaats te nemen op de onderzoekstafel. Ik zei tegen hem terwijl ik mijn kleren aan het uit doen was, dat mijn zus had gezegd om eens met het potje te schudden zodat ze wakker werden. Ik hoorde hem tegen mijn zus zeggen doe je ogen maar toe, maar waarom wist ik niet tot mijn zus het verteld had. Hij had het potje tussen zijn twee handen vastgenomen en deed of hij iets tegen ze zegde. Toen hij alles klaar had en ik ook klaar was zei hij tegen mij ik heb met ze gepraat meer kan ik niet doen. Ik vertelde hem ook dat er deze keer langst elke kant eentje zal waarop hij zei ooh dan heb je nu dubbel zoveel kans. We zullen eens kijken of ze al gesprongen zijn, hij bekeek beide kanten en liet zien dat er eigenlijk vier eitjes waren er waren nog twee kleinere langst beide kanten te zien maar dat deze blijven groeien was niet zeker de twee grote waren zeker goed. Hij maakte een grapje over een vierling en daar bij was de inseminatie ook gebeurd. Het ging heel vlot vandaag, zou dat zijn omdat ik ervoor niet naar het toilet was geweest? Ik heb geen idee maar het ging vlot en daar was ik blij om.

Nu enkel wachten en hopen dat de dubbel kans me geluk geeft en er geen kijkoperatie moet worden gedaan, ik hoop ja en ik denk wel ooh ja het gaat deze keer lukken moet wel met twee rijpe eicellen maar dan komt ook mijn nuchter verstand dat dit geen kans op slagen is en dat het weer enkel en alleen geluk gaat zijn. Maar hopen mag en dat ga ik nu ook twee volle weken doen!!!

Wat als het niet lukt?

Vandaag terug naar Leuven, het lijkt al even geleden maar het is maar een maandje geleden dat ik er voor de vorige inseminatie was. Ik moest er om 9uur zijn een verschrikkelijk uur om naar Leuven te rijden want het was druk op de baan, rond 7uur was ik opgestaan en heb ik even gekeken hoe druk het was onderweg en ik zou eer een dik uur over doen om in Leuven te geraken. Dus maar opstaan en klaar maken. Rond 7u45 ben ik vertrokken en ja hoor ik heb een paar keer stilgestaan op de autostrade, welke reden geen idee dan weer 50 dan ineens volledig stil om daarna weer 120 te rijden. Ik begrijp dit verkeer toch niet maar ja met wat muziek op gaat de tijd wel vooruit. Ik was op tijd en had nog enkele minuutjes over dus ik kon rustig binnen gaan. 

Ik werd weer vriendelijk ontvangen door dokter S. , goeiemorgen hoe gaat het met u? Ze zei met dat ze eerst ging kijken hoe ver ik nu sta en we hierna gaan bespreken wat de plannen zijn indien deze poging niet moet lukken. Oké hop de tafel op en hopen dat er een eitje klaar zit en groot genoeg is en of er eentje klaar zat, niet één maar twee zowel langst links als rechts was er eentje te zien van beide 23mm. Ik denk dat er spontaan een mega glimlach bij mij te zien was, hoe blij ik telkens niet ben om te zien dat er toch eitjes zijn die willen meewerken. Dokter S. vertelde me wel dat er nu wel een kans bestaat op een eventuele tweeling omdat er twee eitjes zijn van dezelfde grote en dus beide bevrucht kunnen worden. Ik dacht gewoon ik heb nu dubbel zoveel geluk dat het lukt en dat is ook wel zo maar toch hou ik in mijn achter hoofd er niet al te fel op te rekenen. Dokter S. vroeg me of ik de inseminatie wil laten doorgaan, ik keek haar verbaast aan met een blik waarom niet? Ze pikte er onmiddellijk op in. Er zijn personen die het risico op een tweeling niet willen nemen, ik zei tegen haar dat ik blij zou zijn als er al eentje raak was en twee is dan een mooie uitdaging. De kans op een tweeling is ook maar 8% waarde dokter S. de vergelijking maakte de vergelijking met de lotto winnen dat is puur geluk hebben. Ik had nooit verwacht dat ik er twee zou hebben dus ben gewoon blij met deze dubbel kans. 

En dan de verder uitleg want wat als deze poging niet lukt, dokter S. begon met haar uitleg. Na enkele pogingen nu al vier en twee met medicatie gaan we kijken waarom het niet lukt om zwanger te geraken en dat er misschien spraken is van endometriose. Ze vroeg of ik hier al van had gehoord maar ik wist totaal niet wat dit inhield. Ze probeerde haar best te doen om het zo goed mogelijk uit te leggen met een tekening en al het is iets wat de vruchtbaarheid wel kan belemmeren. Ik ben blij dat er gezocht wordt waarom het niet lukt. Dokter S. vertelde me ook nog dat inseminatie eigenlijk sowieso maar een kleine slaagkans heeft om in een cijfer uit te drukken maar 15% dus dat is niet veel. Ik dacht dat dit vergrote na aantal keren maar dat is dus niet zo. Niet alles geloven wat je op google tegenkomt. Als het dan blijft dat er iets mis is wordt er verder besproken wat we gaan doen, als er geen probleem is gaan we nog drie keer insemineren en daarna schakelen we over naar IVF. We gaan wij de inseminatie dan wel de medicatie opvoeren zodat je slaagkansen ook verhoogd worden, dit betekend wel heel wat spuiten zetten. Ze legde me ook nog uit hoe ze juist te werk gaan met IVF, dat ik dan elke dag spuiten moet zetten om zo een aantal eitjes te krijgen die ze daarna eruit prikken. Meestal zijn er een 10tal, deze worden dan bevrucht buiten de baarmoeder en daarvan gaan er in het beste geval een 5tal goed zijn om terug te plaatsen. Indien ik er dus nog over heb worden de andere ingevroren voor later. IVF is veel intenser voegde dokter S. er nog aan toe maar heeft dan ook een veel hogere slaagkans dan inseminatie. Dokter S. zei me ook dat ik zelf mocht beslissen wat er gaat gebeuren, je moet u er tenslotte zelf goed bij voelen. Ik denk bij mezelf als dit ooit zo is en ik sta voor die keuze dan zal ik deze kansen ook nemen. Na al de uitleg plande ze ook direct de kijkoperatie, deze kan wel pas plaats vinden als mijn menstruatie gedaan zijn, maar door de komen deze nu mooi op tijd door. Meestal 2 a 3 dagen na het stoppen zijn ze al daar. 29 november zal de kijkoperatie plaats vinden. Het ziekenhuis gaat me nog bellen hoe laat ik juist daar moet zijn, de week erop heb ik dan terug een afspraak met dokter S. om de resultaten te bespreken. Ik ben heel benieuwd wat de resultaten zullen zijn en hoop natuurlijk dat er niks mis is en dat het enkel pech hebben is. Maar nu hoop ik natuurlijk eerst op morgen dat die inseminatie wel lukt en dat er helemaal geen kijkoperatie moet komen. Hopen en wachten dat is nu wat ik doe.

Ooh ja natuurlijk was er vandaag ook terug een bloedafname en ja het was weer dezelfde als de vorige keer. Ik moet eigenlijk haar naam is vragen of eens kijken of deze niet op haar t-shirt staat. Ze is altijd even vriendelijk en opgewekt. Mevrouw Theys hoe gaat het met u? Zoals altijd goed goed en met u? Ze vroeg me of ik nog ging werken vandaag, Nee nee vandaag niet meer. Waarop ze direct inpikte ooh dan kan je wat genieten van het zonnetje. Ik ben deze namiddag ook vrij dan kan ik nog eens met de hond een mooie wandeling doen voegde ze eraan toe. Zo en het bloedprikken was dan ook weer gebeurd. Ze vroeg me of ik nog medicatie moest nemen, nee nee morgen de inseminatie. Ooh zei ze dat is goed heel veel succes morgen en geniet nog van een zonnetje en met een hand op mijn schouder zei ze me goeiedag. Ik kom er altijd happy buiten ook al is het niet altijd fijn ze geven me een goed gevoel. En nu op naar morgen....

Snel bezoek aan mijn huisarts

Deze morgen in mijn bed kreeg ik hevige krampen, zoals ik normaal heb als ik ongesteld ben. Heb al even last van pijn in mijn onderbuik maar ik dacht dat dit nog van mijn menstruaties was en maakte er niet veel uit. Mijn menstruaties hebben eindelijk goed en wel maar twee dagen geduurd, raar maar waar en ben blij dat ik ze niet lang heb maar kort en krachtig of dit ‘normaal’ is heb ik geen idee van. Misschien best eens vragen als ik naar mijn gynaecoloog ga. 

Tijdens het werken bleven de krampen aanhouden en telkens ik me buk had ik er enorm veel last van. Dus maar snel naar de dokter om te kijken wat het zou zijn. Er zat veel volk in de wachtkamer maar het ging al bij al goed vooruit vond ik, het oudere koppel naast me dacht er heel anders over en kon dan ook niks anders doen als zuchten en klagen dat het zo lang duurde. Nog eentje voor mij en het was aan mij, ik zei tegen dokter A. Camps ben toch maar snel gekomen want ik had eerder gebeld met de vraag wat het zou kunnen zijn. Ze gaf me een potje om in te plassen zodat ze staaltjes kon afnemen en ook een zwangerschapstest om het toch zeker uit te sluiten en vooral omdat mijn regels maar enkele dagen hebben geduurd. Natuurlijk kreeg dokter A. Camps net telefoon terwijl ze de test had gedaan, daar zat ik dan te wachten en bij mezelf aan het denken misschien is het toch? Wat zou dat leuk zijn als die test toch positief zou zijn. 

Opnieuw weer even een tikkeltje hoop, Jep echt maar heel even want toen dokter A. Camps terug bij me kwam zei ze aah nee deze test is ook negatief. Dat is goed zei ze erachter maar al snel veranderde ze haar woorden en zei alé eigenlijk niet want het zou wel mogen. Maar ik weet ook dat ze dit zei omdat we dan naar iets anders moesten zoeken en op de andere staaltjes van mijn urine bleek er wat bloed en etter in te zitten dus een blaasontsteking. Ik heb dit eigenlijk nog maar één keer gehad en toen had ik veel pijn bij het plassen maar dat was nu niet dus ik had daar niet aan gedacht. Ik dacht dat het iets ging zijn aan mijn eierstokken of baarmoeder of eender wat daar zit. Ik ben wel blij dat daar toch alles goed zit, alé dat denk ik toch. Dokter A. Camps zei me als de pijn bleef ik best naar Leuven kon gaan om toch een echo te laten nemen omdat door de hormonen kan zijn dat mijn eierstokken over gestimuleerd worden en hierdoor kisten kan krijgen. Dus hopen dat het morgen al wat beter gaat zodat ik hier niet te veel moet blijven over nadenken. 

Vervelende dagen

Woensdag was ik buiten al mijn verwachtingen nog niet ongesteld, ik dacht zoals de vorige keer dat ik twee dagen na het stoppen van de utrogestan wel ongesteld zou zijn maar niet dus. Wat wilde dat zeggen opnieuw een test doen omdat dit de dag was dat ik normaal gezien pas moest testen, maar zoals wel verwacht geen plusje te zien op die verdomde test. Ik denk dat die testen van het Kruidvat enkel twee streepjes hebben en ze het andere vergeten zijn. De teleurstelling was niet meer zo groot van twee dagen ervoor, ik was al voorbereid dan komt het altijd wat minder hard aan. Ik heb het er wel nog moeilijk mee en zeker omdat mensen er telkens naar vragen ze ruiken het allemaal precies wanneer ik moet beginnen te testen ofzo maar telkens als in getest heb vragen ze en hoe ver zit je nu ben je nog eens terug naar Leuven moeten gaan of eender welke vraag errond. De tranen lopen weer vlotjes deze week. Deze dagen vind ik het vervelendste niet wetend wanneer mijn menstruaties komen, het gevoel dat ze er zijn en als je dan naar het toilet gaat is het toch niet zo. Hopen dat ze komen maar misschien ook hopen dat ze toch niet komen want dan is er misschien toch een kleine kans dat ik wel zwanger ben. Het is een twee strijd. Ik heb dan altijd in mijn hoofd als ik zaterdag niet ongesteld ben dan doe ik nog een test als deze ook negatief is dan moet ik maar terug wachten tot er weer wat dagen voorbij zijn en als de testen negatief blijven maar eens mailen naar mijn gynaecoloog. Ik hoop dat ik snel terug kan starten aan de volgende poging.

De avond is aangebroken en twee keer raden wat er eindelijk ook doorgebroken is? Jep mijn menstruaties zijn begonnen, dus geen derde test nodig en de hoop is dan ook ineens weg. Dan kom ik terug in dezelfde rollercoaster, mail sturen en afwachten wanneer ik terug naar Leuven moet. Ik mailde dokter S. diezelfde avond nog zodat ik niet langer moest wachten op een antwoord. Ik stuurde haar het volgende;

Beste, een negatieve test en vandaag ongesteld geworden, helaas weer niet gelukt. 

Ik vraag me toch af wat er mis kan zijn of wat ik verkeerd doe maar ik begrijp 

ook dat het gewoon pech hebben is. 

Op naar een vijfde poging. Als ik het goed heb moet ik terug op de 

4de dag starten met clomid dit 5 dagen lang? 

Vriendelijke groetjes Theys Jana

Ik kreeg de dag erna een mailtje van haar terug; 

Inderdaad

Als je na deze keer niet zwanger zou zijn plannen we wat extra onderzoeken.

Lukt een controle op dinsdag 6/11 om 9uur in het Life Expert Centre?

Dan leg ik je dit ook eens allemaal uit.

Ik vraag me af als ik nu niet zelf mijn vragen hierbij had of ze dit dan ook had voorgesteld of dat ik gewoon maar moest blijven doorgaan? Goh ja dat is weer een vraag 'wat als ik dit' 'wat als ik dat' niet te veel over nadenken en nu enkel naar de volgende poging toe leven. Ook al blijven de vragen door mijn hoofd spoken van wat zouden ze gaan doen of verder onderzoeken indien het de volgende poging niet lukt? Maar hopen dat het de vijfde keer wel goed verloopt, meer kan ik op deze moment niet hopen of denken. Binnen twee weken zal ik ook al wat meer informatie krijgen over wat de volgende stappen zijn indien de vijfde poging niet zo lukken. 

Vrijdag op het werk kwam Evelien (vroedvrouw) die ik naar raad had gevraagd wat ik nog kon doen om mijn slaagkansen te vergroten naar me toe en vroeg me of ik al contact had gehad met Bjorn Marotten. Hij geeft yoga en heeft al enkele vrouwen geholpen, wat of hoe hij dit juist doet heb ik geen idee van. Yoga opzich vind ik maar gek ik beeld me dan een groep mensen in kleermakerszit in en die enkel en alleen maar mmmmmm zeggen. Ik weet ook wel dat het anders gaat maar ik kan mij er niks bij voorstellen en wil het dus zeker een kans geven. Maar hij had me dus nog niet gebeld of ik moest zijn oproep gemist hebben dus nee nog niks van gehoord. Toen kwam de vraag en hoe gaat het met je? Mijn tranen kwamen al in mijn ogen alvorens ze haar zin had afgemaakt. Ze heeft dan ook de tijd genomen om naar me te luisteren en me met raad bij te staan. Ze zei me dat het misschien goed zou zijn als ik een maandje even alles loslaat en een maand zou overslagen om al die hormonen eens uit mijn lichaam te hebben. Ik denk dan enkel maar wat als dit een gemiste kans zou zijn? Wat als het deze keer toch de 'goeie' keer zou zijn? Maar het is ook zoals ze zegt de tijd nemen is ook nodig. Eerst moet jij gezond zijn en je goed voelen, het kleine gesprekje had me wel veel deugd gedaan, want hierna heb ik enkel en alleen maar gedacht 'wat wil ik nu?' wil ik eventjes stoppen of blijf ik nog even doorgaan? Ik heb mezelf tot december gegeven en dan zien we wel verder waar ik sta en wat ik dan wil doen. Dus we gaan voor de vijfde keer!

Ik weet dat het veel invloed heeft op me bewust en onbewust maar het gaat nu weer wat beter, telkens na de negatieve test voel ik me wat minder maar is dat niet normaal? Ik hoop er een dikke maand voor telkens opnieuw en opnieuw dat het deze keer wel zal lukken en dan die twee lange weken die telkens opnieuw zo traag voorbij gaan omdat je elke dag zoekt achter tekenen dat je maar zwanger kan zijn. De tijden tussen de negatieve test en de volgende inseminatie zijn de beste omdat ik dan minder denk aan het zwanger zijn ondanks de hormonen die ik dan moet beginnen te nemen en er soms wat misselijk van ben vind ik dit de minst ergste week maar het is maar een weekje en dan zitten we terug in de volgende cirkel het wachten.... 

Ik voel me ook alles behalve goed in mijn vel want ik ben ook wat kilo's bijgekomen en in begin zei ik altijd maar och ja als ik zwanger ben dan word ik ook dikker, maar dit is toch echt niet meer leuk. Ik kan in geen enkel broek nimmer of ik moet erin springen en als ik ga zitten een knopje los doen. Ik ben ga dus vanaf nu ook terug wat letten op wat ik eet en wat meer bewegen, dan ga ik me zeker ook al een heel stuk beter voelen dan telkens weer in de zetel te liggen en niks te doen. 

Misschien als ik er lang genoeg naar kijk dat het positief wordt

Woensdag moest ik normaal pas testen maar ik kan nooit wachten tot die dag, ook al is het nog maar twee dagen ik wil het nu al weten. Ik wil nu al voorbereid zijn, ik wil nu al weten of het misschien ook al maar een licht zichtbaar plusje zou zijn.

Ik werd wakker rond 7uur en moest heel dringend naar het toilet dus ik nam mijn test mee. Ik heb zitten sukkelen voor het doosje open te krijgen omdat ik zo dringend naar het toilet moest. Uiteindelijk gelukt en kon ik plassen. Dan weer de vraag oei heb ik wel goed erop geplast en genoeg geplast? Oké even wachten, wachten om die streepjes die een plusje moeten vormen en een teststreepje dat aangeeft dat de test correct is. Het duurt even voor het teststreepje kleurt, dus ik dacht al kut het is mislukt en moet het opnieuw doen. Maar na enkele seconde kwam het er toch om enkel die twee stomme strepen die ik al zoveel keer heb gezien en ja ik bekijk de streepjes in alle richtingen om toch maar één klein tekentje van een plusje te zien. Dichtbij, schuin, veraf, vanonder tot boven en misschien als ik maar lang genoeg kijk dat ik toch een plusje zie maar geen enkel teken van een stom plusje. Ik kon de test wel tegen de muur smijten! 

Elke keer opnieuw is er weer hoop, elke keer opnieuw voel je iets waarvan je denkt mmm zou het deze keer dan misschien eindelijk gelukt zijn? Ik heb meer last van puistjes zou het toch gelukt zijn? Nope nada nikske. Telkens opnieuw die hoop die dan op enkel seconde je de grond kan inboren en me telkens opnieuw zo teleurstelt. Waarom lukt het niet? Wat doe ik verkeerd? Wat moet ik doen om het toch maar te laten lukken? Wat gebeurd daar vanbinnen allemaal? Wanneer gaat het mis? Ik ben kwaad, gefrustreerd en verdrietig. 

Na de test ben ik met tranen terug in mijn bed gekropen, even goed geweend en dan nog even terug geslapen. Ik moest om 10u15 werken, mijn mama kwam iets voor 10uur thuis. Ik kwam net uit de douche en was mijn haren aan het blazen. Terwijl ik dat aan het doen was ging er door me heen, ik moet het ze vertellen maar hoe? Is er een moment voor nu nog? Of wacht ik tot straks? Maar ik heb vergadering en dus laat thuis en dan zie ik ze misschien niet meer vandaag en ik wil wel dat ze het weet. Dus na het blazen van mijn haren, zei ik het haar met tranen in mijn ogen en ook mama kreeg de tranen in haar ogen. Ze zei wat had ik het weer zo gehoopt voor je! Maar niet opgeven hé en er blijven voor gaan. Daarna nog een goeie knuffel met veel tranen en oef het was er uit.

Mijn zus had ik ook al gestuurd met het slechte nieuws, ze stuurde terug dat ze het zo jammer vind en er wanneer dan ook voor me is. Ik vroeg haar of ik zou stoppen met de utrogestan of nog zou doornemen tot woensdag omdat ik eigenlijk woensdag pas een test moest doen. Maar ik denk dan bij mezelf als ik nu stop krijg ik mijn menstruatie misschien sneller en kan ik sneller starten met de volgende poging. Mijn zus stuurde erop terug om maar te stoppen en als mijn menstruatie moet doorkomen ze toch komen of ik nu stop of niet. Dus de vervelende pillen mogen weer voor een paar weken terug de kast in.

Nu is het weer wachten op mijn menstruatie en ik hoop dat deze snel gaan komen. Als ze voor woensdag er nog niet zijn, ga ik zeker nog een test doen maar ik geloof er nu toch niet meer in. Ook al zegt iedereen, maar u waarde moet misschien nog stijgen en is niet hoog genoeg. Nope de dees gelooft er niks van. Dan is er ook nog de volgend vraag, is het goed om eens een ander ziekenhuis te contacteren of blijf ik in het Life centrum? Iedereen heeft het telkens maar over Jette en dat daar zoveel succesverhalen zijn. Ik weet het niet en al die dingen maken mijn hoofd zo zot. Want wat als ik het niet doe en het beter wel had gedaan? Wat als ik het wel doe en ik direct zwanger ben? Is het dan puur toeval? Ik vroeg even raad bij twee mama's. Ze zeiden beide als je u goed voelt waar je nu bent waarom zou je dan veranderen? En ja buiten het ene voorval bij de derde poging voel ik me goed in Leuven. Eentje zei ook dat Jette er inderdaad voor gekend staat voor vruchtbaarheidsproblemen maar dat Leuven er ook op de voorbije jaren fel is op vooruit gegaan. Ze hebben zelf een heel nieuw labo dus Leuven is helemaal niet slechter dan Jette. Oké deze woorden had ik even nodig van die mama's ook omdat ze weten hoe het voelt om in mijn situatie te zitten en weten in welk dipje ik zit. Ik ben zo blij dat ik op de steun van die twee mama's kan rekenen, niet dat ik geen andere steun rond mij heb maar zei weten soms beter hoe het is en wat er allemaal door me heen gaat. Ik ben hen daar heel dankbaar voor!!!

Nu is het weer wachten, wachten op woensdag om opnieuw een test te doen of wachten om mijn menstruaties. Ik hoop natuurlijk nog steeds op een positieve test op woensdag maar de hoop is al ingetoomd door de negatieve test van vandaag. We wachten af en zullen het wel snel weten.