Tranen zijn weggeveegd

Zo de tranen zijn weggeveegd tijd op naar een vierde poging. Ik stuurde mijn gynaecoloog een mailtje dat de test negatief was en wat ik niet juist moet doen, mag ik nu stoppen met die vervelende bolletjes (Utrogestan) en dan afwachten tot ik ongesteld word. Wanneer moet ik starten met de andere hormonen (Clomid) om mijn eisprong deze keer op te wekken zodat ik niet weer een maand hierop moet wachten. 's avonds laat kreeg ik een reactie terug dat ik inderdaad mocht stoppen met de Utrogestan en haar mag mailen de eerste dag van mijn menstruatie zodat we een nieuwe afspraak kunnen plannen. De Clomid mag ik starten op dag vier dus maandag, vijf dagen lang  elke dag eentje.

Na de negatieve test kon ik niet wachten tot ik weer ongesteld was, omdat dit dan betekend dat we verder kunnen plannen anders is het enkel en alleen maar wachten en het wachten kom mijn ... uit. Dus ik was blij toen ik vrijdag ongesteld was, er is natuurlijk niks leuks aan maar dit wil wel zeggen dat alles nog goed functioneert en ik binnen twee weken kan starten aan een volgende poging. Alé als deze keer eens alles vlot mag verlopen. Dus stuurde ik onmiddellijk een mailtje naar mijn dokter S. dat ik ongesteld was en stuurde ze me een afspraak door. Dinsdag 9 oktober om 8u50 word ik voor de zoveelste keer verwacht in Leuven. 

Mijn zus haar tweede kindje en opnieuw een negatieve test

Maandag is mijn zus trotse mama geworden van haar tweede kindjes een jongetje Ferris. Weer een super mooi kindje net als zijn zusje Louke. Ze had me om 7u00 uit mijn bed gezet met een berichtje 'Janaaaa wakker worden' ik was klaar wakker want ik wist hoe laat het was eindelijk was het zover en was de bevalling op gang gekomen na 40 weken. Ze stuurde mij zodat ik bij hun dochtertje kon blijven en ik mocht natuurlijk niks verklappen, dus ik moest zogezegd vroeger gaan werken omdat een collega ziek was. Ik heb een hele leuke dag gehad samen met mijn metekindje en rond 20u30 kregen we telefoon dat Ferris er was. We mochten ze nog bezoeken en zijn dan ook onmiddellijk vertrokken naar het ziekenhuis. Louke wilde hem direct een kusje geven en was super lief. Echt heel mooi om te zien.


       
De volgende dag moest ik opnieuw een zwangerschapstest doen, zondag had ik al eentje gedaan maar zoals verwacht was deze negatief. Mijn zus zei met toen dat ik best dinsdag nog eens moest testen omdat het kon zijn dat mijn hcg waarde nu nog niet hoog genoeg waren. Dus deed ik vandaag terug een test. Om 5u30 werd ik wakker omdat ik naar het toilet moest en dus nam ik de test mee ik hoopte dat het misschien toch positief kon zijn maar zoals ik dacht negatief, geen plusje enkel en alleen maar die ene streep. Wat zal ik blij zijn als ik ooit dat plustekentje zal zien maar dat is dus niet voor deze keer. Ik ben eigenlijk daarna vrij snel terug inslaap gevallen omdat ik echt nog heel moet was van de dag ervoor.

Toen mijn wekker afliep om 7u10 geraakte ik niet uit bed, om 7u35 heb ik me er uiteindelijk kunnen uit sleuren. Ik heb de rit naar het werk gehuild van verdriet, jaloezie, boosheid en frustratie, al de spanningen van de laatste weken die er ineens uitkomen. 
Op het werk wenste mijn collega’s me ook proficiat met de geboorte van Ferris de tranen liepen weer in mijn ogen omdat ik zo graag een proficiat had gekregen dat ik zwanger was. Ik ben heel heel blij met mijn prachtige neefje erbij en ik zie dat ventje nu al graag maar langst ene kant doet het ook een beetje pijn. Toen ik thuis kwam van het werk ging ik me snel wassen zodat ik snel terug naar het ziekenhuis kon om mijn zus te gaan bezoeken. Net toen ik op het puntje stond om de deur uit te gaan vroeg mijn mama, Jana weet jij eigenlijk al iets? De tranen kwamen weer op, ik zei ja ik heb deze mogen een test gedaan en deze was negatief. Mijn mama reageerde; Je moet er niet voor wenen het komt ooit wel eens goed. Ik heb toen redelijk kwaad geantwoord en gezegd Ja mama OOIT iedereen zegt dat het OOIT wel goed komt maar wat heb ik nu aan die 'het komt OOIT wel goed. Waarop mijn mama natuurlijk aangeslagen reageerde Jana ik weet ook niet altijd wat zeggen. Daar stond ik aan de deur niet wetende of ik gewoon naar buiten moest gaan en vertrekken of blijven staan en iets zeggen maar wat? Ik geraakte niet buiten zonder nog iets te zeggen Sorry mama ik weet het sorry en ben toen vertrokken. Ik moest nog gaan tanken en heb toen nog een berichtje naar mijn mama gestuurd om me te excuseren want ik weet dat dit voor mijn mama ook niet gemakkelijk is ze wilt enkel en alleen maar helpen maar dat kan ze niet. Ik stuurde haar 'Sorry mama ik weet dat je het goed bedoelt en ook niet weet wat je dan moet zeggen maar iedereen zegt steeds ach ja een volgende keer maar altijd opnieuw die stress heel die weken lang telkens opnieuw is het zwaar en het wordt er niet gemakkelijker op. Sorry mama' ik kreeg een heel lief berichtje terug van mijn mama met als laatste zin 'niet opgeven, we zijn er voor u!'

Mijn zus had ik nog niks verteld van de negatieve test want ik vond dat ze nu eerst maar moest genieten van haar zoontje en niet aan mij moest denken. Woensdag toen ik met haar alleen was en natuurlijk kleine Ferris zei ik dat ik na het stoppen van de utrogestan wat last had en toen vroeg ze achter de test. We hebben het er niet echt over gehad dat het niet was gelukt was het enigste en voldoende. Ik kon het intussen ook al weer terug een beetje plaatsen, genoeg geweend voor deze mislukte derde poging op naar de vierde poging en nu vooral even genieten van het nieuwe kleine spruitje.

Geen goed gevoel

Het is vandaag dinsdag een weekje na de inseminatie. Ik denk dat ik er minder mee bezig ben dan de twee vorige keren maar dat maak ik mezelf alleen maar wijs want er gaat geen dag voorbij dat ik hoop dat het deze keer gelukt is, maar ik geloof er niet echt in. Zoals de vorige keren voel ik me niet anders dan de andere keren zelfs niet na het innemen van de utrogestan, het is inderdaad een vervelend iets. ‘S morgens word ik wakker met alles nat en de dag kom ik niet door zonder inlegkruisjes voor de rest heb ik er geen kwaaltjes van. 

Mijn gevoel zit niet goed ik voel me niet ‘zwanger’ ze zeggen wel dat het best normaal is als je de eerste weken niks voelt maar ik geloof daar niet in, je lichaam moet toch enkele tekenen geven dat je zwanger bent niet? Ik vond deze poging gewoon een gemiste kans momenteel. 

Ik ben iemand die het gewoon is om alles direct te krijgen als ik iets wil, lijkt misschien een beetje verwent maar ik werk er ook hard voor. Als mijn hoofd zegt dit wil ik duurt het geen maanden meer of ik heb het, maar helaas is dit iets wat ik zelf niet in de hand heb en dat is best wel frustrerend. Ik bekijk dit wel als een enorme les dat het niet altijd vanzelfsprekend is om iets te hebben/willen dat dit ook direct van de ene op de andere dag kan. Maar dit is een droom een wens en ik weet dat deze ooit uit zal komen, wanneer heb ik geen idee maar ik zal er alles voor doen om deze mooie wens in vervulling te laten gaan.

Derde poging tussen de soep en de patatten

Eindelijk terug naar het Heilig Hart ziekenhuis voor de derde poging. Om 11u had ik een afspraak voor de inseminatie. Er was veel meer volk dan anders op de afdeling van Life, ik denk heel veel ivf behandelingen omdat ik denk dat deze gebeuren aan de achterkant van de wachtzaal. Er zijn zo deurtjes zoals bij het medisch centrum met nummers op als je dan de deur opendoet komt je in een soort kleedhokje waar aan de andere kant opnieuw een deur is en ik denk dat je dan uitkomt bij een behandelkamer waar de ivf behandeling doorgaat. Ik kan ook fout zijn want ik ben er niet naar gaan kijken en ik hoop er ook nooit te moeten gaan kijken. 

Rond 11u20 werd ik geroepen door iemand onbekend, weer een andere gynaecoloog. Ze gaf me een hand en stelde zich zelf ook voor, met een Hollands accent Haai ik ben dokter V. , vervolgens zei ze ik kom je snel tussendoor even verder helpen. Dat gaf me nu niet bepaald een goed gevoel even snel tussen de soep en de patatten door. Ze wist niks van mij totaal niks, ze wist niet voor de hoeveelste keer ik kwam wat ik hierna moest innemen nope nada niks. Er miste nog een materiaal dat ze nodig had en ging deze snel halen in de kamer ernaast, eenmaal terug bracht ze alles in gereedheid en ik zei haar het is hier heel druk vandaag. Waarop ze mij direct antwoorden ja hoor enorm. Ik zei haar dat ik vorige week ook was verschoten hoeveel koppels er in de wachtkamer zaten en dan denken dat die allemaal vruchtbaarheidsproblemen hebben. Inderdaad zei ze me ik kan je verhalen vertellen voegde ze er nog aan toe, u ben nog maar drie maanden bezig. Ik dacht bij mezelf die drie maanden vind ik ook best al lang hoor, maar ik weet wel dat er sommigen jaren bezig zijn. Ik wil niet in hun schoenen staan en heb enorm veel respect voor al de koppels die hierdoor moeten en door blijven gaan. Nadat ze alles klaar had kon ze van start gaan.

Ze ging snel snel te werk, ze nam zelfs geen echo om te kijken hoe het gesteld was met mijn eitje. Het enige wat ze zei was dat mijn baarmoederslijm alvast goed zat. Hop hop en ik mocht van de tafel af, terwijl ik mijn kleren nog aan het aandoen was kwam ze me een hand geven om daarna verder te gaan, ik zag dat ze gepresteerd was maar had toch nog vragen over de utrogestan die ik morgen moet nemen. Tot wanneer moet ik deze nemen? Ze zei me dat ik na 14 dagen mocht testen omdat door de utrogestan mijn menstruaties sowieso gaan weg blijven indien de test negatief is mag ik dan stoppen met de utrogestan als het positief is moet ik dit blijven nemen en toen was ze weg en ik had mijn broek nog niet half terug aan. 

Ik heb hier helemaal geen goed gevoel bij en ga er dan ook vanuit dat ik voor een vierde keer nog eens mag terugkomen. Als dit nog zo verloopt ga ik er zeker wel iets van zeggen, ik wil ook de tijd kregen die ik verdien om op een fatsoenlijke manier geholpen te worden. Ik zeg niet dat dokter V. niet vriendelijk was integendeel maar de haast die ze had in haar werk was voelbaar en niet aangenaam.

Nu is het enigste wat ik kan doen wachten....

Tijd voor de pregnyl spuit

Vandaag zijn we zondag, gisteren had ik dus een afspraak bij dokter G. voor de goh ben de tel kwijt zoveelste echo. Haar thuispraktijk was gelegen in Gelrode in een appartementsgebouw, de deur stond op een kiertje om binnen te gaan dus zonder bellen ben ik maar binnen gestapt en plaats genomen in de wachtzaal, er was niemand voor me en enkele minuten later riep dokter G. me al binnen. 

Haar praktijk was heel groot er stond zelfs een keuken in, misschien omdat het oorspronkelijk de bedoeling was op dit als appartement woning te verhuren. Ach ja geen idee maar vond het wel groot met maar weinig in. Enkel haar bureau, achter haar wat kasten, de keuken dan en achter de muur om de onderzoekstafel. Ze ontvangende me en zei eindelijk komt er wat schot in de zaak, we zullen eens kijken hoe ver je nu gevorderd bent. Het was toch wel weer even zoeken naar het juiste eitje maar dan zag ze het. Ondertussen was deze gegroeid naar 15 mm oef dat gaat de goeie kant op en zoals elke keer kwam er ook weer een bloedname aan te pas. 

Na de bloedafname bleef het net als de vorige keer weer even bloeden en zei ze dat ze al even ging bespreken wat de volgende stappen zijn nu we toch moeten wachten. Dus als de bloedresultaten niks anders laten uitschijnen zal de inseminatie dinsdag plaats vinden en mag je morgenavond je pregnyl spuit na 18u zetten, indien er toch iets moest veranderen dan bel ik je vandaag nog op met de verdere informatie. Oké en wat met de utrogestan vroeg ik haar, wanneer moet ik dit juist doen? Je moet dit woensdagsmorgens voor de eerste keer doen een dag na de inseminatie. Oké goed ik denk dat ik alles weet, morgenavond de pregnyl, dinsdag 11u inseminatie indien ik niks hoor en dan woensdag utrogestan. Ik bedankte dokter G. om me nogmaals verder te helpen en tijd voor me te maken, ze zei me geen enkel probleem en hopelijk goed nieuws de volgende keer. Weer na nog geen 15 minuten was us buiten maar eindelijk met wat beter nieuws dan de vorige keren. 

Vandaag mocht ik dan de pregnyl spuit zetten, ik weet nu wel hoe het juist moet maar toch blijf dit altijd even spannend, het werkte vandaag ook niet goed mee kreeg de luchtbelletjes er niet te goei uit en eenmaal ik ze had ingespoten bleek er nog wat vloeistof in het potje te zitten dus had ik niet al het vloeistof ingespoten of dit kwaad kan weet ik niet het was wel iets van niks dat er nog over was maar ja we zullen dinsdag wel zien of het geholpen heeft of niet. 

Ik ben heel benieuwd naar dinsdag omdat ik nu denk het gaat te laat zijn, er zal wel weer iets niet lopen zoals het normaal moet lopen. Waarom ik dit denk geen idee ik heb gewoon een voorgevoel dat het niet gewoon zal verlopen, maar we zien wel even weer wachten wachten op dinsdag en dan weer twee weken wachten op het resultaat.

Bloedresultaten stijgen EINDELIJK!!!

Gisteren had dokter S. me gezegd dat ze me ging mailen met het nieuws van de bloedresultaten en of ik al dan niet clomid moet beginnen te nemen.

Ik was net een rondleiding aan het geven aan onze nieuwe stagiaire op het werk toen mijn gsm ging, ik ze tegen hem sorry dit moet ik even opnemen. Het was dokter S. ik vond het gek dat ze me belde omdat ze normaal altijd mailt en me zelden belt. Heel in begin belde ze wel af en toe om alles duidelijk over te brengen dus was het nu slecht nieuws of goed nieuws?

Ze vertelde me dat er een duidelijke verhoging was in mijn bloed en ze me niet wilde laten wachten tot volgend week voor een echo omdat dit anders misschien te laat zou zijn voor dan nog een inseminatie te plannen en dat wilde ze me nu niet meer aan doen om hiermee te laat te zijn omdat ik nu al zolang heb moeten wachten. Oké ik dacht al ooh nee ik moet zien dat ik vandaag nog in Leuven geraak wat ik al als onmogelijk zag omdat ik ten eerste een hele dag moest werken en ik s'avonds een avondje babysitten had opstaan. Goed al die gedachten die in een minuut door je heen gaan worden al snel weg geveegd als dokter S. vroeg of het mogelijk was dat ik morgen naar de thuispraktijk van dokter G. kon gaan, ze voegde er nog aan toe dat ze zelf graag de controle uitvoerde maar dat ze helaas niet beschikbaar is dit weekend maar dat vond ik nu niet zo erg ik ben al blij dat er verhoging te zien is en dat er eindelijk wat vooruitgang is. Morgen mag ik dus om 10u30 naar Gelrode en hopen dat het minstens 18mm is!!! Fingeren crossed!!!

Dag 22 en nog steeds niks te zien

Nog maar eens naar leuven voor een 4de echo. 
Vandaag is mijn mama opnieuw meegereden we waren een half uurtje te vroeg in Leuven en zijn nog even in de auto blijven zitten een kwartiertje voor mijn afspraak gingen we naar het centrum, Na even wachten in de wachtzaal kreeg ik een niesbui zo ineens uit het niks. Lag het aan de zeteltjes of aan iets anders? Maar ik kon maar niet stoppen met niezen, heel vervelend als je weet dat je zo dadelijk een onderzoek moet ondergaan. 

Zoals de voorbije keren werd ik eerst door de verpleegster geroepen dezelfde als de vorige keren, vandaag een heel andere begin zin als de gewoonlijke ‘hoe gaat het met u?’ Vandaag was het amai u heeft het ook goed te pakken. Waarop ik zei het is pas begonnen toen ik hier binnen stapte dus ik denk dat ik een allergie heb om hier te komen. We moesten er beide mee lachen, na de bloed afnamen moet ik zoals altijd even mijn arm plooien met een watje er tussen zodat het bloeden stopt normaal stopt dit ook dadelijk en heb ik er geen last van maar dit was vandaag anders, toen de verpleegster het plakkertje erop wilde doen en ik het watje er af wilde deed kwam er nog heel wat bloed uit waarop de verpleegster zei oei dan moeten we nog maar even wachten en daar ging ik terug met mijn watje. Na enkele minuutjes was het wel  in orde en mocht ik terug in de wachtkamer gaan wachten waar ik maar niet kon stoppen met niezen, mama zei probeer anders op de stoelen te gaan zitten misschien helpt dat. Het was inderdaad een beetje beter ook de mevrouw van het onthaal zei amai u heeft het goed zitten waarop ik weer zei dat ik het pas had toen ik hier even zat. Ze zei dat is ook vervelend! Inderdaad heel vervelend. 

Vandaag was het dokter S. bij het binnen komen vroeg ze of alles wel oké was en ik zei ja hoor enkel even een niesbui, ze dacht dat ik wat emotioneel was waarop ik zei nee hoor enkel maar wat niezen. Toen vroeg ze mij; wat ben jij aan het doen? Geen idee zei ik en zei antwoorden niks hè. Ja nee precies niet. Ze verzocht me om op de onderzoekstafel plaats te nemen en opnieuw zocht ze maar vond ze niks. Ze keek nog een tweede keer en toen zag ze achterliggend eentje van 12mm misschien groeit deze dat weet ik niet zei ze maar dit is momenteel de grootste. Ze vroeg me of ik de laatste tijd iets speciaal heb gedaan of ingenomen heb maar er is niks veranderd dus nee ik zou niet weten hoe het komt dat er maar niks komt. Misschien omdat ik ook veel sneller ongesteld ben geworden dan normaal en dat mijn eisprong wel op de normale tijd komt? Of werkt dat zo niet dacht ik bij mezelf, ik heb echt geen idee en eums ik heb hiervoor ook niet gestudeerd dus als zei het niet weten hoe zou ik dan moeten weten hoe het komt dat er maar geen eisprong komt?

Dokter S. zei me nog af te wachten tot ze morgen meer wist van de bloedresultaten indien de waarde van mijn bloed nog op nul staan moet ik dan al starten met clomid, deze hormonen had ze mij al voorgeschreven voor als de derde poging niet zo lukken maar ik zou ze dan misschien nu al moeten innemen als er geen follikel groeit. Dokter S. taste wel even af of ik dit een goed idee vond. Wil je hiermee starten indien je bloedwaarde nog niet gestegen zijn of wilt u liever wachten op je natuurlijke eisprong? Waarop ik antwoorden ik zou niet graag nog langer willen wachten dus graag neem ik deze dan al in als de waarde niet gestegen zijn. Ik vond het wel leuk dat ze even aan me vroeg wat ik zelf wilde, het is en blijf natuurlijk mijn lichaam en ik mag beslissen wat ik er mee doe.

Op nog geen 10 minuten was ik al terug buiten bij dokter S. zelf de mevrouw van het onthaal keek verbaast me al terug te zien. Zo nu is het nog maar eens wachten wachten op de bloedresultaten wachten tot er een follikel groeit wachten op de dag dat ik voor de derde poging kan gaan... wachten wachten wachten...

En nog steeds niks te zien

Maandag terug op controle voor een echo. Deze keer ging ik alleen naar Leuven rustig op het gemakske vertrokken en om 16u50 had ik een afspraak, Ron 15u45 was ik thuis vertrokken dus rond 16u20 was ik in Leuven zonder files. Ik heb nog 10 minuutjes gewacht voor ik binnen ging. Het was er niet zo druk als vorige week maar moest toch even wachten. 

Eerst riep de verpleegster mij, weer dezelfde als de vorige keer. Nu herkende ze me wel en zei aah jij weer en weer de vraag 'hoe gaat het met je?' Zo een standaard vraag met een standaard antwoordt natuurlijk ‘goed’. Ze vroeg of het al geregend had, maar er was nog geen drupje te zien ze vroeg me ook hoe laat is het eigenlijk waarop ik antwoorden 17u amai al zo laat zei ze en daarmee was het bloed afnemen ook weer achter de rug. Ze wenste mij net zo als de vorige keren veel succes en tot de volgende keer. 

Na de bloed afname heb ik nog even moeten wachten in de wachtkamer voor de gynaecoloog me riep. Ik werd geroepen door dokter G., nog altijd geen verandering vroeg ze me? Dan gaan we eens kijken en hopelijk is er toch al iets te zien. Ik ben benieuwd. Opnieuw onderzocht ze beide kanten maar nog steeds was er geen enkel spoor van een goeie follikel te zien. Wat vervelend! Dan weer maar afwachten en dan kijken we donderdag nog maar eens. Ik vroeg haar hoe lang dit nog kon duren maar daarop had ze zelf geen zicht ze liet wel weten als er vanzelf geen verandering in komt dat we gaan starten met een hormoon om het op te wekken maar voorlopig wachten tot donderdag. Het was weer gewoon binnen en buiten en dus nog steeds geen verandering en enkel maar wachten wachten wachten....

Weer naar Leuven voor een echo

Donderdag werd ik weer in Leuven verwacht voor een tweede echo. Het was heel druk in de wachtzaal, zoveel mensen had ik nog nooit hier gezien, er zit meestal wel iemand te wachten maar vandaag was het echt heel druk. De wachtzaal in het Life centrum is niet echt groot ik denk dat er een 10 tal zeteltjes staan waar telkens twee personen kunnen zitten en een tafel met 6 stoelen aan. Elk zeteltje was bezet en enkel aan de tafel waren nog stoelen vrij, ik dacht bij mezelf dit zijn allemaal koppels met vruchtbaarheidsproblemen of niet? Er waren een tweetal vrouwen die net als mij zonder partner daar waren wil dat zeggen dat ze ook het traject als alleenstaande mama aan het doorlopen zijn of kon hun partner er gewoon niet bijzijn? Toen ik zat te wachten kwam er ook een lesbische koppel binnen, ik vraag me dan af wie van de twee het kind zal dragen meestal is er wel een 'mannelijkere' vrouw bij maar deze keer zag ik geen enkel verschil van wie nu de broek droeg. Als je daar zit te wachten kan je niks anders dan denken aan de onnozelste dingen. Mijn mama was opnieuw meegegaan vandaag maar echt praten doe je ook niet terwijl je zit te wachten, het is daar meestal ook heel stil en soms hoor je partners tegen elkaar fluisteren of hoor je de dame van het onthaal zo goed mogelijk uitleggen aan iedereen wat de volgende stappen zijn die ze moeten doorlopen. één ding kan ik alvast zeggen ze zijn in het Life centrum één voor één enorm vriendelijk en leven heel erg met iedereen mee die daar komt.

Ik had een afspraak om 17u45 rond 18u00 werd ik geroepen door de verpleegster dezelfde als die van maandag, ik denk niet dat ze nog wist wie ik juist was 'die van de parfum', ze zal wel genoeg mensen op een dag moeten prikken dus opnieuw kreeg ik de vraag van haar; Alles oké met u? Waarop mijn antwoord zoals altijd; Ja hoor en met u? Dan werd er nog eens een staaltje bloed genomen, bij het buiten gaan van het kamertje wenste ze mij nog heel veel succes en gaf me een schouderklopje.

Om 18u20 werd ik geroepen door yes mijn gynaecoloog dokter S. , ze verwelkomde mij en zei het laat wel erg lang op zich wachten nu maar we gaan eens kijken. Ik hoopte echt dat het goed zat en dat ik deze week nog voor de inseminatie naar het ziekenhuis kon maar helaas...
Ze keek en zei ik moet je teleurstellen nog steeds niks te zien echt niks. Terwijl ik me aan het aankleden was ging ze verder met het gesprek; Het is niet de bedoeling dat je zo vaak moet terug komen voor een echo dat is ook niet leuk het komt wel in orde verzekerde ze mij, maar voor de volgende keer schrijf ik je nog een extra hormoon voor zodat je bij de volgende cyclus niet zoveel keer opnieuw moet terug komen. Met het voorschrift moet je nu nog niks doen want deze is enkel en alleen als de volgende poging niet gelukt is en ik zal dan maandag opnieuw een afspraak maken voor je zei dokter S. nog. Ik kon niet goed volgen wat moet ik hier maandag dan komen doen vroeg ik haar. Ze keek me verbaast aan en zei; nog eens kijken naar de follikel want die moet nog komen hoor, anders krijg je ook geen menstruatie. Aah oké ja maar hoe komt dan dat er nu nog geen is en kan dan de derde poging gewoon doorgaan? Ja natuurlijk zei ze die gaat en moet sowieso komen. Oef een kleine opluchting maar toch hoe komt dat deze er nog steeds niet is? Dokter S. vertelde me dat onderliggende stress er wel eens iets mee te maken kon hebben. Ik vertelde haar dat ik eigenlijk helemaal niet zo gestresseerd ben dan de eerste keer omdat ik nu ook al een beetje weet wat me te wachten staat. Klopt zei ze maar je bent er onbewust toch meer mee bezig dan je zelf weet. Ik kan daar ergens wel inkomen want als ik eraan denk gaat er geen enkele dag voorbij dat ik er sinds ik gestart ben niet aan denk dus ja te begrijpen. Maandag opnieuw een ritje naar Leuven en dan hopen dat er wel iets te zien is op de echo zodat ik snel van start kan gaan voor een derde poging.