Mailtje vervangende gynaecoloog

Vrijdagavond kreeg ik een mailtje van de vervangende gyneacoloog, ze stuurde me enkele dagen door die konden. Volgende afspraak voor een echo is gepland op maandag 6/08 bij dokter G. , ben benieuwd omdat het toch weer iemand nieuw is die ik totaal niet ken.

We gaan terug van start

Ik heb me snel over de negatieve uitslag kunnen zetten, de dag zelf was ik enorm verdrietig. Maar ik merkte ook dat er een soort last even van mijn schouders viel en ik alles even kon loslaten. De dag erna voelde ik me goed en kon ik niet wachten tot mijn volgende cyclus begon.

Twee dagen na de negatieve test werd ik ongesteld, ik was blij dat ze er waren want dat betekende dat mijn cyclus regelmatig was. Dus heb ik ook direct een mailtje gestuurd naar dokter S. voor een volgende afspraak om te bekijken wanneer de tweede poging kan plaats vinden. Ik kreeg een mailtje van haar terug dat ze momenteel met verlof is tot 15 augustus en dat ik met haar collega contact mocht opnemen, zo gezegd zo gedaan. Ik hoop snel van de andere dokter een berichtje te ontvangen, maar het weekend staat voor de deur dus ik denk dat ik nog even geduld moet hebben tot maandag eer ik iets hoor voor een volgende afspraak. Dus nogmaals kan het wachten beginnen, wachten op een antwoordt, wachten op een volgende afspraak. Wachten wachten wachten en heel veel geduld.

Ik heb ook even opgezocht wat de slaagkansen zijn per pogingen en dat deed mij ook meer realistischer denken over alles. De slaagkans bij de eerste poging zit namelijk onder de 30% dus ik is heel uitzonderlijk, dit gaf me dus ook terug wat moed omdat het 'normaal' is dat de eerste keer niet direct raak zou zijn.

En dan is er de zwangerschapstest

Het is zo ver, naar de dokter om bloed te laten trekken. Ik heb er geen goed gevoel bij maar toch is de hoop erg groot dat het misschien bij mij wel van de eerste keer gelukt is? Wie weet, ik voel nog steeds niks. Enkel mijn darmen liggen serieus overhoop door de stress van het wachten. Ik heb deze nacht niks geslapen, ik heb nog al eens gezegd dat ik elk uur heb gezien maar dan val ik meestal toch iets na 3u00 inslaap nu was het 7u30 wat ik het laatste heb gezien op de klok voor ik eindelijk inslaap ben gevallen. Piekeren piekeren en nog eens piekeren.

Om 9u10 ging mijn wekker af, om 10u00 werd ik verwacht bijmijn huisdokter K. Camps ik was iets vroeger bij hem en kon al dadelijk binnen. Hij wist niet voor wat ik kwam en dus de gebruikelijk zin en Jana vertel is. Ja ik kom bloed laten trekken om te kijken of ik zwanger ben. Zijn vraag was of ik over tijd was nee niet over tijd maar de gyneacoloog had gezegd na 12 dagen en ik kan ook niet langer meer wachten. Op 5min. was dit natuurlijk gepiept hij zei nog dat ik deze avond al mocht bellen voor de resultaten tussen 17u00 en 19u00 ik dacht bij mezelf 19u00 zal het niet worden hoor.

Ik ging naar huis en ben thuis direct binnen te poesten om mijn gedachten wat te verzetten en omdat mijn ouders dat hadden gevraagd. Ik was blij dat ik iets om handen had, toen ik klaar was met alles was het al bijna 13u30. Nog een aantal uur te gaan voor ik kan bellen, wat kan ik nog doen? Aah de bol.com is daar met mijn boek goeie timing,ik had de boek 'de jongen met de gestreepte pyjama' besteld. De film had ik al eens gezien en vind deze zo mooi dat ik de boek ook wilden lezen. Ik ben dan maar beginnen met lezen, maar lezen als je gedachten eigenlijk op iets anders staan is niet zo simpel. Dan maar even naar mijn maatje gaan. Het is eigenlijk te warm om buiten te komen maar anders zit ik hier maar te wachten en te wachten. Ik ben hoogstens een uurtje bij mijn maatje geweest maar ook daar kon ik niet echt aan iets anders denken.

Terug naar huis, om 16u45 dacht ik foert ik bel ik kan nimmer wachten het duurt me allemaal veel te lang. Ik wacht al 2weken!!! Ik ging boven op mijn kamer bellen, de dokter was duidelijk het ziet er niet goed uit je waarde is 0 ik heb enkel gezegd oké bedankt. De dokter legde nog uit dat de waarde tussen de 5 en 50 moet liggen ja en da van mij is echt 0 dus heel duidelijk.

Ik heb even moet slikken en ben dan naar beneden gegaan waar mijn ouders zaten te wachten op het nieuws, ik ben beginnen wenen, wenen dat ik toch had gehoopt en misschien ook wat van de spanningen van de voorbije weken die even van mij afviel? Ik weet het niet maar ik kon even enkel en alleen wenen. Ik was ook wat boos en dat hebben mijn ouders even moeten ondergaan. Ik zei hen om er over te zwijgen, ik voelde me heel ongemakkelijk en even geen blijf met mezelf en heb dan even rond gelopen als een kieken zonder kop. Mijn ouders waren het eten aan het klaar maken en toen heb ik gevraagd of ik een knuffel kreeg en natuurlijk kreeg ik deze van beide. Ze zeiden me dat ze dit ook erg vonden maar dat ik nu naar de volgende keer moet kijken. Dat weet ik wel maar toch ben ik even heel teleurgesteld en had ik het anders gehoopt, niet verwacht maar wel enorm gehoopt. 

Ik had niet verwacht dat dit alles zo een enorme indruk op mij ging maken. Nu ben ik al meer op de hoogte van hoe alles verloopt en kan verlopen. Hoe ik mezelf soms voel en na deze eerste zware teleurstelling heb ik ook besloten om mijn blog niet verder online te zetten. Ik wil dit alles alleen door maken met mijn familie en niet altijd hoeven denken aan wie moet ik nu iets laten weten? En de vragen en en en weet je al iets zijn echt heel zwaar als je zelf enorm lang moet wachten. Ik begrijp heel goed dat jullie meeleven en ik ben jullie ook enorm dankbaar voor de steun. Maar ik heb het gevoel dat dit iets in mijn leven is dat ik alleen moet doorgaan samen met mijn familie. Ik hou mijn blog nog bij maar even enkel en alleen voor mezelf.

Bedankt iedereen voor de steun!!!

Wachten op wat?

Vandaag is het zaterdag, een weekje na de inseminatie en ik ben nog altijd aan het wachten, wachten op enig teken van mijn lichaam, wachten op mijn menstruatie, wachten op woensdag...

Ik voel niks echt niks nada niks, je hoort zoveel verhalen dat bij de meeste door de extra hormonen hun lichaam tekenen geven, zoals hoofdpijn, gevoelige borsten, sneller moe, humeuriger, krampen, … ik ben blij dat ik deze tekenen niet heb want dan kan mijn lichaam me ook niet de verkeerde signalen geven maar ik vind het ook wel raar. Ach ja het heeft totaal niks te maken met het al dan niet zwanger zijnde dus wat maakt het uit of ik nu wel of niks voel.

Begin deze week ben ik langst mijn huisarts geweest dokter A. Camps voor mijn allergisch hoestje, ze vroeg me hoe ver ik nu ben met de onderzoeken. Ik vertelde haar dat vrijdag de inseminatie had plaats gevonden, spannend zij ze. Zeg dat wel! Nu moest ze ook rekening houden met de medicatie die ik moet innemen maar dat kwam al snel in orde. Na dit vroeg ze of ik graag al een afspraak wilde voor volgende week, ja graag. Ze was er zelf vrijdag pas en dat vond ik wat lang om te wachten wat ze natuurlijk ook begreep, dus maakte ze een afspraak woensdag om 10uur bij dokter K. Camps om bloed te laten trekken, ze zei me dat ik mocht vragen of ik ’s avonds al mocht bellen voor de uitslag, dan moet ik niet nog een dag langer wachten. Verder wenste ze me nog veel succes.

Er gaat geen enkele dag voorbij dat ik er niet aan denk, de ene dag wat meer dan de andere en ja ik lig er ’s avonds wel wat langer van wakker. Opzoeken wanneer  je ten vroegste een test kan doen, maar dan lees je dat die meestal een verkeerd resultaat geven en daar zit ik ook niet op te wachten dus het verdict gewoon geduld hebben en wachten tot woensdag, nog 3dagen tik tak tik tak….

Eerste inseminatie

Vrijdag de 13^de ongeluksdag of juist geluksdag? Wie zal het zeggen, echt bijgelovig ben ik niet dus het komt wel goed. Om 10u00 moest ik in het Heilig Hart ziekenhuis in Leuven zijn voor de inseminatie, zenuwen had ik niet. Om 8u10 zijn we thuis op het gemakse vertrokken zodat ik daar alles op rustig kon zoeken. Ik was nog niet in het ziekenhuis geweest en moest me eerst aan het onthaal inschrijven en wie weet hoeveel volk is er nog voor mij. Rond 9u00 waren we aangekomen in het ziekenhuis en we werden al snel verder geholpen aan het onthaal, deze keer was mijn nicht meegegaan en de mevrouw aan het onthaal vroeg of ze mijn partner was, we schoten beide in de lach en de mevrouw excuseerde zich maar ja het kan inderdaad hé, maar toch was het wel even grappig.

Ze legde ons de weg uit waar we moesten zijn, in gebouw S bevond zich de LIFE afdeling van het ziekenhuis. We zijn eerst gaan kijken waar dit lag en juist ernaast bevond zich een cafetaria waar we eerst nog iets hebben gedronken, we waren toch ruim op tijd. 

Binnen in het LIFE centrum moest ik me opnieuw even aanmelden en daarna was het even wachten dat dokter S. mij riep, ik was blij dat dokter S. zelf vandaag aanwezig was, een vertrouwd gezicht is altijd leuk als je niet goed weet wat je moet verwachten. Ik moest eerst een papier ondertekenen hierop stond ook wat informatie over de donor en zijn kwaliteit van zaad was top. Oké dat zit al goed mee dan. Dokter S. nam eerst nog een echo om te kijken hoe mijn eicel er op dit moment uitzag. Het was aan het leeglopen, ik dacht bij mezelf oei dat is niet goed, tis al kapot. Maar dokter S. zei me dat dit heel goed is en vertelde me dat de meeste mensen denken dat een eicel ineens kapot springt maar dat is niet zo deze loopt stilaan leeg. Oké oef geen ramp en de juiste moment voor de inseminatie. Na de echo was het dan eindelijk zo ver, ze moest eerst het instrumentje plaatsen om alles goed zichtbaar te maken en hierna kon de inseminatie gebeuren, ik heb niks maar dan ook niks van gevoeld. Hierna hebben we nog even gepraat over de volgende stappen, na 12 dagen mag ik een test doen en haar iets laten weten of als mijn volgende menstruatie door komt, proberen we gewoon nog een keertje.

Na de inseminatie voelde ik me gewoon raar, raar omdat ik niks voelde en raar omdat ik bang had om iets verkeerd te doen. Maar wat kan ik verkeerd doen? Ik had ook last van een hoest en ik dacht ooh nee wat als, maar ik weet wel dat mijn lichaam tegen dat hoestje kan en dat het niet ineens allemaal eruit gaat komen, maar toch denk je hier wel aan hoe belachelijk ook. Toen ik thuis kwam ben ik dan ook even terug mijn bed ingekropen ik was doodmoe van de voorbije dagen, het is zwaar omdat je niet goed weet wat er om je afkomt en wat je juist moet verwachten ook al heb ik heel wat informatie gekregen het is toch anders als je alles moet ondergaan. Ik ben blij dat de eerste keer erop zit en dat ik nu eventjes niet meer naar Leuven moet en kan genieten van mijn komende weken verlof. Ik weet dat ik er elke dag zal aan denken en dat ik elke dag ga hopen dat het gelukt is maar nu is het enige wat ik kan doen wachten, wachten en nog eens wachten.