Snel bezoek aan mijn huisarts

Deze morgen in mijn bed kreeg ik hevige krampen, zoals ik normaal heb als ik ongesteld ben. Heb al even last van pijn in mijn onderbuik maar ik dacht dat dit nog van mijn menstruaties was en maakte er niet veel uit. Mijn menstruaties hebben eindelijk goed en wel maar twee dagen geduurd, raar maar waar en ben blij dat ik ze niet lang heb maar kort en krachtig of dit ‘normaal’ is heb ik geen idee van. Misschien best eens vragen als ik naar mijn gynaecoloog ga. 

Tijdens het werken bleven de krampen aanhouden en telkens ik me buk had ik er enorm veel last van. Dus maar snel naar de dokter om te kijken wat het zou zijn. Er zat veel volk in de wachtkamer maar het ging al bij al goed vooruit vond ik, het oudere koppel naast me dacht er heel anders over en kon dan ook niks anders doen als zuchten en klagen dat het zo lang duurde. Nog eentje voor mij en het was aan mij, ik zei tegen dokter A. Camps ben toch maar snel gekomen want ik had eerder gebeld met de vraag wat het zou kunnen zijn. Ze gaf me een potje om in te plassen zodat ze staaltjes kon afnemen en ook een zwangerschapstest om het toch zeker uit te sluiten en vooral omdat mijn regels maar enkele dagen hebben geduurd. Natuurlijk kreeg dokter A. Camps net telefoon terwijl ze de test had gedaan, daar zat ik dan te wachten en bij mezelf aan het denken misschien is het toch? Wat zou dat leuk zijn als die test toch positief zou zijn. 

Opnieuw weer even een tikkeltje hoop, Jep echt maar heel even want toen dokter A. Camps terug bij me kwam zei ze aah nee deze test is ook negatief. Dat is goed zei ze erachter maar al snel veranderde ze haar woorden en zei alé eigenlijk niet want het zou wel mogen. Maar ik weet ook dat ze dit zei omdat we dan naar iets anders moesten zoeken en op de andere staaltjes van mijn urine bleek er wat bloed en etter in te zitten dus een blaasontsteking. Ik heb dit eigenlijk nog maar één keer gehad en toen had ik veel pijn bij het plassen maar dat was nu niet dus ik had daar niet aan gedacht. Ik dacht dat het iets ging zijn aan mijn eierstokken of baarmoeder of eender wat daar zit. Ik ben wel blij dat daar toch alles goed zit, alé dat denk ik toch. Dokter A. Camps zei me als de pijn bleef ik best naar Leuven kon gaan om toch een echo te laten nemen omdat door de hormonen kan zijn dat mijn eierstokken over gestimuleerd worden en hierdoor kisten kan krijgen. Dus hopen dat het morgen al wat beter gaat zodat ik hier niet te veel moet blijven over nadenken. 

Vervelende dagen

Woensdag was ik buiten al mijn verwachtingen nog niet ongesteld, ik dacht zoals de vorige keer dat ik twee dagen na het stoppen van de utrogestan wel ongesteld zou zijn maar niet dus. Wat wilde dat zeggen opnieuw een test doen omdat dit de dag was dat ik normaal gezien pas moest testen, maar zoals wel verwacht geen plusje te zien op die verdomde test. Ik denk dat die testen van het Kruidvat enkel twee streepjes hebben en ze het andere vergeten zijn. De teleurstelling was niet meer zo groot van twee dagen ervoor, ik was al voorbereid dan komt het altijd wat minder hard aan. Ik heb het er wel nog moeilijk mee en zeker omdat mensen er telkens naar vragen ze ruiken het allemaal precies wanneer ik moet beginnen te testen ofzo maar telkens als in getest heb vragen ze en hoe ver zit je nu ben je nog eens terug naar Leuven moeten gaan of eender welke vraag errond. De tranen lopen weer vlotjes deze week. Deze dagen vind ik het vervelendste niet wetend wanneer mijn menstruaties komen, het gevoel dat ze er zijn en als je dan naar het toilet gaat is het toch niet zo. Hopen dat ze komen maar misschien ook hopen dat ze toch niet komen want dan is er misschien toch een kleine kans dat ik wel zwanger ben. Het is een twee strijd. Ik heb dan altijd in mijn hoofd als ik zaterdag niet ongesteld ben dan doe ik nog een test als deze ook negatief is dan moet ik maar terug wachten tot er weer wat dagen voorbij zijn en als de testen negatief blijven maar eens mailen naar mijn gynaecoloog. Ik hoop dat ik snel terug kan starten aan de volgende poging.

De avond is aangebroken en twee keer raden wat er eindelijk ook doorgebroken is? Jep mijn menstruaties zijn begonnen, dus geen derde test nodig en de hoop is dan ook ineens weg. Dan kom ik terug in dezelfde rollercoaster, mail sturen en afwachten wanneer ik terug naar Leuven moet. Ik mailde dokter S. diezelfde avond nog zodat ik niet langer moest wachten op een antwoord. Ik stuurde haar het volgende;

Beste, een negatieve test en vandaag ongesteld geworden, helaas weer niet gelukt. 

Ik vraag me toch af wat er mis kan zijn of wat ik verkeerd doe maar ik begrijp 

ook dat het gewoon pech hebben is. 

Op naar een vijfde poging. Als ik het goed heb moet ik terug op de 

4de dag starten met clomid dit 5 dagen lang? 

Vriendelijke groetjes Theys Jana

Ik kreeg de dag erna een mailtje van haar terug; 

Inderdaad

Als je na deze keer niet zwanger zou zijn plannen we wat extra onderzoeken.

Lukt een controle op dinsdag 6/11 om 9uur in het Life Expert Centre?

Dan leg ik je dit ook eens allemaal uit.

Ik vraag me af als ik nu niet zelf mijn vragen hierbij had of ze dit dan ook had voorgesteld of dat ik gewoon maar moest blijven doorgaan? Goh ja dat is weer een vraag 'wat als ik dit' 'wat als ik dat' niet te veel over nadenken en nu enkel naar de volgende poging toe leven. Ook al blijven de vragen door mijn hoofd spoken van wat zouden ze gaan doen of verder onderzoeken indien het de volgende poging niet lukt? Maar hopen dat het de vijfde keer wel goed verloopt, meer kan ik op deze moment niet hopen of denken. Binnen twee weken zal ik ook al wat meer informatie krijgen over wat de volgende stappen zijn indien de vijfde poging niet zo lukken. 

Vrijdag op het werk kwam Evelien (vroedvrouw) die ik naar raad had gevraagd wat ik nog kon doen om mijn slaagkansen te vergroten naar me toe en vroeg me of ik al contact had gehad met Bjorn Marotten. Hij geeft yoga en heeft al enkele vrouwen geholpen, wat of hoe hij dit juist doet heb ik geen idee van. Yoga opzich vind ik maar gek ik beeld me dan een groep mensen in kleermakerszit in en die enkel en alleen maar mmmmmm zeggen. Ik weet ook wel dat het anders gaat maar ik kan mij er niks bij voorstellen en wil het dus zeker een kans geven. Maar hij had me dus nog niet gebeld of ik moest zijn oproep gemist hebben dus nee nog niks van gehoord. Toen kwam de vraag en hoe gaat het met je? Mijn tranen kwamen al in mijn ogen alvorens ze haar zin had afgemaakt. Ze heeft dan ook de tijd genomen om naar me te luisteren en me met raad bij te staan. Ze zei me dat het misschien goed zou zijn als ik een maandje even alles loslaat en een maand zou overslagen om al die hormonen eens uit mijn lichaam te hebben. Ik denk dan enkel maar wat als dit een gemiste kans zou zijn? Wat als het deze keer toch de 'goeie' keer zou zijn? Maar het is ook zoals ze zegt de tijd nemen is ook nodig. Eerst moet jij gezond zijn en je goed voelen, het kleine gesprekje had me wel veel deugd gedaan, want hierna heb ik enkel en alleen maar gedacht 'wat wil ik nu?' wil ik eventjes stoppen of blijf ik nog even doorgaan? Ik heb mezelf tot december gegeven en dan zien we wel verder waar ik sta en wat ik dan wil doen. Dus we gaan voor de vijfde keer!

Ik weet dat het veel invloed heeft op me bewust en onbewust maar het gaat nu weer wat beter, telkens na de negatieve test voel ik me wat minder maar is dat niet normaal? Ik hoop er een dikke maand voor telkens opnieuw en opnieuw dat het deze keer wel zal lukken en dan die twee lange weken die telkens opnieuw zo traag voorbij gaan omdat je elke dag zoekt achter tekenen dat je maar zwanger kan zijn. De tijden tussen de negatieve test en de volgende inseminatie zijn de beste omdat ik dan minder denk aan het zwanger zijn ondanks de hormonen die ik dan moet beginnen te nemen en er soms wat misselijk van ben vind ik dit de minst ergste week maar het is maar een weekje en dan zitten we terug in de volgende cirkel het wachten.... 

Ik voel me ook alles behalve goed in mijn vel want ik ben ook wat kilo's bijgekomen en in begin zei ik altijd maar och ja als ik zwanger ben dan word ik ook dikker, maar dit is toch echt niet meer leuk. Ik kan in geen enkel broek nimmer of ik moet erin springen en als ik ga zitten een knopje los doen. Ik ben ga dus vanaf nu ook terug wat letten op wat ik eet en wat meer bewegen, dan ga ik me zeker ook al een heel stuk beter voelen dan telkens weer in de zetel te liggen en niks te doen. 

Misschien als ik er lang genoeg naar kijk dat het positief wordt

Woensdag moest ik normaal pas testen maar ik kan nooit wachten tot die dag, ook al is het nog maar twee dagen ik wil het nu al weten. Ik wil nu al voorbereid zijn, ik wil nu al weten of het misschien ook al maar een licht zichtbaar plusje zou zijn.

Ik werd wakker rond 7uur en moest heel dringend naar het toilet dus ik nam mijn test mee. Ik heb zitten sukkelen voor het doosje open te krijgen omdat ik zo dringend naar het toilet moest. Uiteindelijk gelukt en kon ik plassen. Dan weer de vraag oei heb ik wel goed erop geplast en genoeg geplast? Oké even wachten, wachten om die streepjes die een plusje moeten vormen en een teststreepje dat aangeeft dat de test correct is. Het duurt even voor het teststreepje kleurt, dus ik dacht al kut het is mislukt en moet het opnieuw doen. Maar na enkele seconde kwam het er toch om enkel die twee stomme strepen die ik al zoveel keer heb gezien en ja ik bekijk de streepjes in alle richtingen om toch maar één klein tekentje van een plusje te zien. Dichtbij, schuin, veraf, vanonder tot boven en misschien als ik maar lang genoeg kijk dat ik toch een plusje zie maar geen enkel teken van een stom plusje. Ik kon de test wel tegen de muur smijten! 

Elke keer opnieuw is er weer hoop, elke keer opnieuw voel je iets waarvan je denkt mmm zou het deze keer dan misschien eindelijk gelukt zijn? Ik heb meer last van puistjes zou het toch gelukt zijn? Nope nada nikske. Telkens opnieuw die hoop die dan op enkel seconde je de grond kan inboren en me telkens opnieuw zo teleurstelt. Waarom lukt het niet? Wat doe ik verkeerd? Wat moet ik doen om het toch maar te laten lukken? Wat gebeurd daar vanbinnen allemaal? Wanneer gaat het mis? Ik ben kwaad, gefrustreerd en verdrietig. 

Na de test ben ik met tranen terug in mijn bed gekropen, even goed geweend en dan nog even terug geslapen. Ik moest om 10u15 werken, mijn mama kwam iets voor 10uur thuis. Ik kwam net uit de douche en was mijn haren aan het blazen. Terwijl ik dat aan het doen was ging er door me heen, ik moet het ze vertellen maar hoe? Is er een moment voor nu nog? Of wacht ik tot straks? Maar ik heb vergadering en dus laat thuis en dan zie ik ze misschien niet meer vandaag en ik wil wel dat ze het weet. Dus na het blazen van mijn haren, zei ik het haar met tranen in mijn ogen en ook mama kreeg de tranen in haar ogen. Ze zei wat had ik het weer zo gehoopt voor je! Maar niet opgeven hé en er blijven voor gaan. Daarna nog een goeie knuffel met veel tranen en oef het was er uit.

Mijn zus had ik ook al gestuurd met het slechte nieuws, ze stuurde terug dat ze het zo jammer vind en er wanneer dan ook voor me is. Ik vroeg haar of ik zou stoppen met de utrogestan of nog zou doornemen tot woensdag omdat ik eigenlijk woensdag pas een test moest doen. Maar ik denk dan bij mezelf als ik nu stop krijg ik mijn menstruatie misschien sneller en kan ik sneller starten met de volgende poging. Mijn zus stuurde erop terug om maar te stoppen en als mijn menstruatie moet doorkomen ze toch komen of ik nu stop of niet. Dus de vervelende pillen mogen weer voor een paar weken terug de kast in.

Nu is het weer wachten op mijn menstruatie en ik hoop dat deze snel gaan komen. Als ze voor woensdag er nog niet zijn, ga ik zeker nog een test doen maar ik geloof er nu toch niet meer in. Ook al zegt iedereen, maar u waarde moet misschien nog stijgen en is niet hoog genoeg. Nope de dees gelooft er niks van. Dan is er ook nog de volgend vraag, is het goed om eens een ander ziekenhuis te contacteren of blijf ik in het Life centrum? Iedereen heeft het telkens maar over Jette en dat daar zoveel succesverhalen zijn. Ik weet het niet en al die dingen maken mijn hoofd zo zot. Want wat als ik het niet doe en het beter wel had gedaan? Wat als ik het wel doe en ik direct zwanger ben? Is het dan puur toeval? Ik vroeg even raad bij twee mama's. Ze zeiden beide als je u goed voelt waar je nu bent waarom zou je dan veranderen? En ja buiten het ene voorval bij de derde poging voel ik me goed in Leuven. Eentje zei ook dat Jette er inderdaad voor gekend staat voor vruchtbaarheidsproblemen maar dat Leuven er ook op de voorbije jaren fel is op vooruit gegaan. Ze hebben zelf een heel nieuw labo dus Leuven is helemaal niet slechter dan Jette. Oké deze woorden had ik even nodig van die mama's ook omdat ze weten hoe het voelt om in mijn situatie te zitten en weten in welk dipje ik zit. Ik ben zo blij dat ik op de steun van die twee mama's kan rekenen, niet dat ik geen andere steun rond mij heb maar zei weten soms beter hoe het is en wat er allemaal door me heen gaat. Ik ben hen daar heel dankbaar voor!!!

Nu is het weer wachten, wachten op woensdag om opnieuw een test te doen of wachten om mijn menstruaties. Ik hoop natuurlijk nog steeds op een positieve test op woensdag maar de hoop is al ingetoomd door de negatieve test van vandaag. We wachten af en zullen het wel snel weten. 

Frustratie

We zijn weer een weekje verder en ik voel me slecht, slecht niet in de zin van ziek maar van gevoel. Weet niet wat het juist is maar probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken op dit moment. Elke avond heb ik al wel iet gedaan, 
iets gaan drinken, bij mijn zus of nicht langst dus mijn gedachten kan ik wel wat verzetten. Ik denk nu vooral het is nu de vierde keer en ik denk dat ik maar zes inseminaties mag doen, hoe ik dat weet omdat dat overal zo staat op de sites die ik afga achter informatie. 
Ik weet eigenlijk niet of het effectief ook zo is wat daar heb ik het nog niet met dokter Segaert over gehad omdat ik dacht dat het vanzelfsprekend zou zijn om na toch zeker een derde keer zwanger te zijn maar als het zo is dat er maar zes pogingen worden gedaan betekend dat er nog maar twee over zijn en dan? Wat moet ik dan doen? IVF? 
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Al de vragen die nu door mijn hoofd gaan is gewoon wat dan? 

Ik weet dat ik nog kansen heb maar toch het is al de vierde poging, hoewel veel mensen tegen me zeggen het is nog MAAR de vierde poging lijkt het voor mij oneindig te duren. Ik ben dat geminimaliseerd van iedereen ook zo moe. Ik begrijp dat ze niet snappen hoe het is maar zeg dan liever niks en luister gewoon. Ik heb niks aan ach het zal de volgende keer wel lukken of je hebt nog tijd of je bent toch nog niet zolang bezig. Wat heb ik nu aan die woorden? Juist NIKS!!! Ik klink misschien wat boos en dat ben ik ook, boos en gefrustreerd omdat het maar niet lukt! En ja ook al is het nog maar de vierde keer mag het?

Zoals ze zeggen 'Nobody said it's going to be easy'

De vierde poging

Woensdag 10/10 de vierde poging zal vandaag gebeuren, ik heb gisterenavond nog proberen om te zoeken of ik kon zien wie er vandaag werkte in het Heilig Hart ziekenhuis maar natuurlijk vind je daar nergens informatie over terug. Waarom ik dit aan het opzoeken was? Zodat ik me kon voorbereiden als het terug dokter Valkenburg zou zijn, zou ik me daarop hebben kunnen voorbereiden? Waarschijnlijk niet en had ik waarschijnlijk niet zo goed geslapen als ik het wist dat zij vandaag zou werken.

Ik ging vandaag nog werken op woensdagen heb ik de vroege en werk ik dus van 7u15 tot 14u45 ik had vandaag open gedaan en rond 9u40 ben ik naar huis gegaan om nog te douche en nog een paar keer naar het toilet te gaan. Om 10u45 ben ik vertrokken richting Leuven en mijn auto werkte vandaag ook mee. Vandaag was het minder druk op de baan dan gisteren dit ligt wel aan het uur want 's morgenvroeg richting Leuven of op de middag is een heel groot verschil op de baan. Dus ik was goed op tijd in het ziekenhuis aangekomen. Gisteren en vandaag ben ik alleen richting Leuven gereden waarom? Omdat niemand echt kon en ik het niet erg vond om alleen te gaan, mijn mama wilde wel mee en haar werkuren verzetten maar dat wilde ik niet. Ze moet niet altijd zich aanpassen en het is enkel maar binnen en buiten en that's it. Het is nu niet dat ik daar uren moet zitten. Dus richting Leuven met wat muziek op een luidkeels meezingen is ook wel eens leuk. Ik moest me zoals altijd eerst aanmelden aan het onthaal van het ziekenhuis, daar moest ik niet lang wachten voor ik geholpen werd. Ze vroeg me of ik voor een echo kwam waarop ik antwoordde nee nee voor de inseminatie. Ik zag ze kijken in haar computer en ze zei ik moet even eens bekijken want er staat niet bij bij welke dokter je moet zijn. Het ging al door mij heen niet dokter V. niet dokter V. Ze moest even op haar papieren ik denk een uurrooster zien welke dokters er aanwezig waren, ik wilde nog vragen en bij wie moet ik zijn maar ik dacht ach ja ik zal het wel zien. Ik kreeg weer klevertjes mee en ik zag dat hierop ook de dokters vermeld stonden. Yes dokter G. stond erop wat was ik blij dit te lezen terwijl ze nog geen inseminatie bij mij heeft gedaan enkel de echo's maar ik ken ze wel en hoe ze werkt en was dus wel gerustgesteld. 

Om 12u20 werd mijn naam gezegd maar niet door dokter G. maar door dokter P., maar ik was ook blij dat hij mij riep. Poging twee heeft hij ook bij mij gedaan toen ik zei van te voren dat ik nooit bij een mannelijke gynaecoloog zou willen gaan maar mijn mening daarna moest herzien. Ik denk altijd ze zullen me nog wel kennen maar ik denk dat ze zoveel mensen krijgen te zien dat ze niet iedereen kunnen herkennen telkens. Dus nee hij herkende mij niet meer, hij vroeg me de hoeveelste keer het was waarop ik zei we zitten aan de vierde keer. Oké zei hij we gaan ons best doen en hij verwees me naar het gordijn om me klaar te maken. Hij vroeg me waar de follikel klaar zat, normaal rechts zei ik en ja hoor hij nam wel een echo zoals het hoort om te kijken in welke staat de follikel zich bevind. Hij was nog niet gesprongen maar zou wel binnen enkelen uren springen dus dat is goed. Het inbrengen ging deze keer wat moeizamer dokter P. vroeg me ook of er de vorige pogingen wat problemen zijn geweest om tot aan de follikel te geraken. Ik heb gezegd dat ik enkel weet dat dokter S. de eerste keer ook even heeft moeten zoeken maar het wel ging en dat de laatste keer snel snel tussen de soep en de patatten was gebeurd. Oei zei hij hierop dat is minder, maar meer heeft hij hier niet over gezegd of gevraagd dus heb ik ook niet meer gezegd. Het is wel gelukt hoor zei hij om me wat gerust te stellen en toen hij klaar was zo nu veranderen we onze zin weer vierde keer goeie keer zei hij. Ik vind het heel raar dat hij en dokter S. heel nauwkeurig te werk gaan met echo en echt goed plaatsen van de instrumentjes en dokter V. het de vorige keer zich er zo snel van af maakte. Ja ik zit er nog steeds mee in mijn maag stom misschien maar toch blijf ik er aan denken omdat het misschien een gemiste kans is geweest maar ja wie zal het zeggen. 

Ik ging deze keer wel met een goed gevoel naar buiten en dat is wat telt nu en ik hoop dat ik dat gevoel even kan vasthouden. Morgenvroeg terug starten met de utrogestan en dit weer twee weken lang tot ik een test mag doen. Weer twee lange weken wachten en hopen...

Eerste controle voor de vierde poging

Vandaag een controle echo om te kijken wanneer de vierde poging kan plaats vinden. Ik werd om 8u50 verwacht in het Life centrum, ik had mijn wekker om 7u00 gezet en toen heb ik eerst in mijn bed opgezocht of er files waren en ja ik zou er nu een dik uur over doen om in Leuven te geraken. Dus hop uit bed en klaar maken! Ik was tegen 7u30 klaar om te vertrekken, maar mijn auto dacht daar even anders over. Ik starten en ging vlot achteruit met mijn achteruitrijcamera maar toen ik vooruit ging bleef mijn camera nog op het beeld van achteruit rijden staan. Als gevolg dat ik mijn gps niet kon opzetten omdat het er op bleef staan, ik heb van alles geprobeerd om da ding aan de praat te krijgen maar telkens bleef het camerabeeld van de vuilbakken achter mijn auto staan. Dus ben ik zo maar vertrokken en mijn gps op mijn iPhone opgezet. Ja ik weet de weg wel maar ik zet hem toch nog altijd graag op zodat ik kan volgen hoelang ik nog moet rijden en dat ik zeker geen afrit mis. 

Zoals verwacht was er wat file en had ik er inderdaad een klein uurtje overgedaan om in Leuven te geraken. Om 8u40 was ik in het centrum. Deze keer zat er niemand in de wachtzaal en toen de patiënt voor me naar buiten kwam mocht ik direct naar binnen. Onderweg naar Leuven had ik alles in mijn hoofd wat ik wilde zeggen als het dokter S. was, ik ging zeggen dat ik het de vorige keer niet aangenaam vond en ik er geen goed gevoel bij had omdat het zo tussen de soep en de patatten was gegaan. Maar ja dokter S. riep me en vroeg hoe het was en ik zei goed hoor wat moeilijk gehad omdat mijn zus bevallen is maar natuurlijk heel blij met een prachtige ventje bij in de familie. Waarop ze antwoorden het is heel normaal dat dit moeilijk voor je was en natuurlijk gun je het u zus maar het verdriet er nu bij is normaal. Maar we zullen eens zien en hop daar lag ik weer op de tafel, ze moest niet lang zoeken voor ze deze keer een pracht van een follikel zag, het is raar dat je zo blij kan zijn met een leeg bolletje op dat scherm maar toch. Dokter S. zei zo moet het dus zijn dit is nu eens een mooie. Het gaat waarschijnlijk al voor morgen zijn want de hij is al wat troebel dus ik plan je morgen in en indien je niks hoort gaat het morgen om 12u00 door. Morgen al? Zo snel ineens dacht ik bij mezelf meestal is er een dag tussen of nog zoveel echo’s erna. Ik ben wel blij dat het deze keer wat vlotter verloopt. Dokter S. zei ook dat de pregnyl voor deze keer niks gaat helpen omdat mijn eisprong al mooi op gang is gekomen maar dat de hormonen wel gaan helpen naar de volgende cyclus toe dus mag ik ze wel zetten. Dus een voorschrift voor de pregnyl deze keer twee zodat ik de volgende keer op tijd kan gaan halen want ze hebben deze niet altijd in voorraad bij de apotheker en ze vroeg me ook of ik nog een voorschrift voor clomid nodig had maar ik moest er maar 5 innemen en er zaten er 10 in dus ik heb er nog voor een volgende keer. Ik vroeg haar hierna of ik de utrogestan ook nog moest innemen waarop ze met een blik van goed dat je er zelf aan denkt zei ja dat is juist. Dokter S. was precies ook blij in mijn plaats dat het deze keer zo goed verloopt alé we zullen zien.

Ik moest nog even wachten in de wachtzaal voor de bloedafname, ondertussen mocht ik al afrekenen en kreeg ik alles wat ik moest hebben. De verpleegster riep me, het was de blonde van de laatste keer. Wat heb ik die toch graag zo lief en weer de normale vraag hoe gaat het met u? En het standaard antwoord goed. Het bloedtrekken was weer zo gebeurd maar het bloeden stopte niet en was redelijk hevig dus nog even wachten, na enkele minuten ging ze opnieuw kijken maar het was nog steeds aan het bloeden ze heeft me dan maar goed ingepakt zodat ik kon vertrekken. Ik ging vrolijk weer naar huis omdat het goed zat ook al betekend dat daarom niks maar ben blij dat ik deze keer niet nog 5 keer opnieuw moet gaan voor een echo en dat de 4de poging deze week al kan plaats vinden zodat ik weer kan aftellen.

Vandaag moest ik dus ook de pregnyl zetten maar zoals ik al zei is het niet nodig maar goed voor de volgende cyclus, het klaar maken gaat al vlot maar vind het altijd wel een heel gedoe vooral omdat het spuitje zoveel tegendruk geeft als je de vloeistof moet optrekken. Er was deze keer ook iets misgelopen, tijdens het inspuiten kwam mijn naald wat los van het spuitje hierdoor is er wat vloeistof gemorst en dus niet ingespoten, ik dacht ach ja het zal wel niet zo erg zijn maar voor de zekerheid even bellen naar mijn huisarts en ja die zei ook dat het geen kwaad kan. Oef gerustgesteld en goh ja invloed op deze poging gaat het sowieso niet geven.

Rond 16u00 kreeg ik een mailtje van dokter S. ; de inseminatie kan morgen doorgaan zoals voorzien! Succes! Wat leuk dat ze mij succes wenst en ben blij dat het morgen kan doorgaan, maar omdat ze mij succes wenst weet ik dat ze er zelf niet zal zijn en ben ik wel benieuwd wie het gaat zijn ik hoop niet dokter V. van de vorige keer omdat ik er echt geen goed gevoel bij had. Maar ja als zij er morgen gaat staat zal het toch zo zijn maar ik hoop dat het iemand anders zal zijn! Dus nu even hopen op iemand anders dan dokter V. en vooral rustig blijven en niet te veel nadenken en alles laten gebeurden.

Iedereen is zwanger behalve ik

Sinds ik begonnen ben zeide enkele mensen dat het waarschijnlijk nu ging opvallen hoeveel mensen er rond me zwanger zijn of juist een kindje hebben gekregen, de eerste maanden is me dit echter niet opgevallen tot enkele weken geleden. Ik zit natuurlijk ook in de sector maar er zijn zoveel ouders die me de laatste week vertellen dat ze zwanger zijn van hun tweede kindjes, t-shirts met daarop 'Geef me een kus want ik word grote zus' Facebook postjes 'binnenkort ben ik niet meer in mijn een(d)tje' en zo kan ik op dit moment wel even doorgaan en telkens opnieuw moet je blij zijn voor die mensen. Ik gun het ze van harte maar wat ik op dit moment alleen maar kan denken is gvd waarom zei wel en ik nog niet? Ze hebben er al eentje rondlopen hé, ik wacht nog steeds op mijn eerste mirakeltje. Ik weet ook wel dat ik zo niet mag denken en zij niet weten dat mijn kinderwens op dit moment zo groot is en het telkens pijn doet om iemand anders proficiat te wensen. Maar dus op dit moment ben ik omringt door zwangeren vrouwen en trotse papa's en It's killing me!!! Maar ooit zal het mijn beurt wel zijn, mijn beurt om te zeggen 'Hey ik ben zwanger' maar tot dan doe ik er alles aan om mijn wens te vervullen dus de start is weer gezet naar een volgende poging.

Maandag moest ik dus starten met de clomid, ik neem het 'smorgens samen met het foliumzuur dat ik nu al enkelen maanden aan het innemen ben. Zo vergeet ik het zeker niet om in te nemen en ze hadden me ook niet gezegd dat het op een bepaald uur van de dag moest dus kwam 's morgens het beste uit.

Ik voelde me maandag niet zo goed in mijn maag of het nu door de clomid kwam weet ik niet maar zo snel als het gekomen was was het ook weer voorbij. Ik was deze week ook enorm goed gezind en wat zotter dan anders dat merkte ik vooral als ik aan het werken was. Af en toe kreeg ik het heel warm hoe plots dit ook kwam zo ging het ook gewoon weg. Vandaag ben ik echt even bleek weggetrokken, het was tegen 11u00 de kindjes moesten opruimen maar kinderen van 2 jaar en opruimen dat gaat niet zo goed samen, dus ik heb vooral opgeruimd en de kinderen nog gespeeld met wat er lag. Door het telkens opnieuw oprapen en rechtkomen werd ik enorm mottig. Ik heb mijn collega moeten roepen omdat ik dacht dat ik elk moment moest overgeven en mij kenden als ik nu niet vertrok naar het toilet kon het er wel eens direct uitkomen waar ik sta. Ben even op het toilet blijven staan maar meer dan kokhalzen alleen was er niks. Terug naar de kinderen en even wat gaan zitten ging het erna al beter. Ik voelde me wel nog wat mottig in mijn maag maar dat was na een uurtje ook weer voorbij.

Vandaag was dan ook de laatste dag dat ik clomid moest innemen. Wat er nu vooral door mijn hoofd gaat is, heeft het gewerkt? Heeft het niet te veel invloed gehad en ben ik nu niet te laat en is misschien dinsdag mijn eisprong al geweest? Ik hoop dat dit niet voor niks is geweest en dat ik volgende week een vierde keer kan proberen. Dus enkel en alleen maar weer hopen en jep wachten...