Ik werd wakker rond 7uur en moest heel dringend naar het toilet dus ik nam mijn test mee. Ik heb zitten sukkelen voor het doosje open te krijgen omdat ik zo dringend naar het toilet moest. Uiteindelijk gelukt en kon ik plassen. Dan weer de vraag oei heb ik wel goed erop geplast en genoeg geplast? Oké even wachten, wachten om die streepjes die een plusje moeten vormen en een teststreepje dat aangeeft dat de test correct is. Het duurt even voor het teststreepje kleurt, dus ik dacht al kut het is mislukt en moet het opnieuw doen. Maar na enkele seconde kwam het er toch om enkel die twee stomme strepen die ik al zoveel keer heb gezien en ja ik bekijk de streepjes in alle richtingen om toch maar één klein tekentje van een plusje te zien. Dichtbij, schuin, veraf, vanonder tot boven en misschien als ik maar lang genoeg kijk dat ik toch een plusje zie maar geen enkel teken van een stom plusje. Ik kon de test wel tegen de muur smijten!
Elke keer opnieuw is er weer hoop, elke keer opnieuw voel je iets waarvan je denkt mmm zou het deze keer dan misschien eindelijk gelukt zijn? Ik heb meer last van puistjes zou het toch gelukt zijn? Nope nada nikske. Telkens opnieuw die hoop die dan op enkel seconde je de grond kan inboren en me telkens opnieuw zo teleurstelt. Waarom lukt het niet? Wat doe ik verkeerd? Wat moet ik doen om het toch maar te laten lukken? Wat gebeurd daar vanbinnen allemaal? Wanneer gaat het mis? Ik ben kwaad, gefrustreerd en verdrietig.
Na de test ben ik met tranen terug in mijn bed gekropen, even goed geweend en dan nog even terug geslapen. Ik moest om 10u15 werken, mijn mama kwam iets voor 10uur thuis. Ik kwam net uit de douche en was mijn haren aan het blazen. Terwijl ik dat aan het doen was ging er door me heen, ik moet het ze vertellen maar hoe? Is er een moment voor nu nog? Of wacht ik tot straks? Maar ik heb vergadering en dus laat thuis en dan zie ik ze misschien niet meer vandaag en ik wil wel dat ze het weet. Dus na het blazen van mijn haren, zei ik het haar met tranen in mijn ogen en ook mama kreeg de tranen in haar ogen. Ze zei wat had ik het weer zo gehoopt voor je! Maar niet opgeven hé en er blijven voor gaan. Daarna nog een goeie knuffel met veel tranen en oef het was er uit.
Mijn zus had ik ook al gestuurd met het slechte nieuws, ze stuurde terug dat ze het zo jammer vind en er wanneer dan ook voor me is. Ik vroeg haar of ik zou stoppen met de utrogestan of nog zou doornemen tot woensdag omdat ik eigenlijk woensdag pas een test moest doen. Maar ik denk dan bij mezelf als ik nu stop krijg ik mijn menstruatie misschien sneller en kan ik sneller starten met de volgende poging. Mijn zus stuurde erop terug om maar te stoppen en als mijn menstruatie moet doorkomen ze toch komen of ik nu stop of niet. Dus de vervelende pillen mogen weer voor een paar weken terug de kast in.
Nu is het weer wachten op mijn menstruatie en ik hoop dat deze snel gaan komen. Als ze voor woensdag er nog niet zijn, ga ik zeker nog een test doen maar ik geloof er nu toch niet meer in. Ook al zegt iedereen, maar u waarde moet misschien nog stijgen en is niet hoog genoeg. Nope de dees gelooft er niks van. Dan is er ook nog de volgend vraag, is het goed om eens een ander ziekenhuis te contacteren of blijf ik in het Life centrum? Iedereen heeft het telkens maar over Jette en dat daar zoveel succesverhalen zijn. Ik weet het niet en al die dingen maken mijn hoofd zo zot. Want wat als ik het niet doe en het beter wel had gedaan? Wat als ik het wel doe en ik direct zwanger ben? Is het dan puur toeval? Ik vroeg even raad bij twee mama's. Ze zeiden beide als je u goed voelt waar je nu bent waarom zou je dan veranderen? En ja buiten het ene voorval bij de derde poging voel ik me goed in Leuven. Eentje zei ook dat Jette er inderdaad voor gekend staat voor vruchtbaarheidsproblemen maar dat Leuven er ook op de voorbije jaren fel is op vooruit gegaan. Ze hebben zelf een heel nieuw labo dus Leuven is helemaal niet slechter dan Jette. Oké deze woorden had ik even nodig van die mama's ook omdat ze weten hoe het voelt om in mijn situatie te zitten en weten in welk dipje ik zit. Ik ben zo blij dat ik op de steun van die twee mama's kan rekenen, niet dat ik geen andere steun rond mij heb maar zei weten soms beter hoe het is en wat er allemaal door me heen gaat. Ik ben hen daar heel dankbaar voor!!!
Nu is het weer wachten, wachten op woensdag om opnieuw een test te doen of wachten om mijn menstruaties. Ik hoop natuurlijk nog steeds op een positieve test op woensdag maar de hoop is al ingetoomd door de negatieve test van vandaag. We wachten af en zullen het wel snel weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten