We mogen naar huis

Na 4 dagen in het ziekenhuis is het tijd om naar huis te gaan, tijd om Baz de wereld in te sturen en ik kan bij die gedachten alleen maar wenen. Gisteren is dat begonnen, toen drong het me door dat we morgen naar huis zouden gaan en wat dan? Geen belletje meer om te bellen als er iets is en dat mensen je komen helpen die weten met wat ze bezig zijn. Geen veilig warm knus kamertje meer dat je voor niks moet verlaten en alles bij de hand hebt wat je nodig hebt om dat klein ventje te verzorgen. 

Bij de gedachten werd ik gewoon bang en onzeker, wat als er iets gebeurd wat als het thuis niet loopt zoals het moet? Mijn gynaecoloog kwam op woensdag langst en ik stortte in tranen bij haar uit, ze heeft me dan ook gerustgesteld dat ik wanneer dan ook elk moment terecht kan op de afdeling als er iets moest zijn. Ze zei ook dat deze gevoelens en gedachten heel normaal zijn nu en dat ik me best onzeker mag voelen, maar dat ik ook ten volle mag genieten van mijn klein ventje. Ik was zo blij dat ik dokter St. had gezien en dat ze me toch een beetje heeft gerustgesteld. 

Door de dag heb ik woensdag nog wat bezoek gehad en dan kan ik mijn gedachten goed verzetten en nog niet denken aan morgen. Als het bezoek weg is komen dan de vragen weer en vooral de tranen, als ik naar dat ventje kijk in zijn bedje stromen de tranen volop en blijven ze maar stromen. Ik heb hem dan uit zijn bedje genomen en samen goed geknuffeld en ik beloofde hem om mijn best te doen om een goede mama voor hem te zijn. 

Ik wist nog niet hoe laat ik juist naar huis mocht, enkel als de kinderarts geweest was dan mocht ik vertrekken maar wanneer deze juist kwam wisten ze niet. Ik was al vroeg wakker Baz lag nog wel lekker te slapen toen de vroedvrouw al binnen kwam om te vragen of we zijn badje gingen geven zodat hij erna kon eten. Dat vond ik goed, zo kon ik mij ook nog douche voor ik naar huis ging. Tijdens het geven van zijn badje kwam de gynaecoloog binnen, ik weet niet hoe ze juist noemde maar ze vroeg me of alles goed was en ik al wist welk anticonceptie ik ging nemen nu. Ik vertelde haar dat ik dat niet weet omdat ik rekening moet houden met mijn endometriose. Ze zei me dat ik dit dan best met dokter St. kon bespreken. 

Nadat ik mezelf gedoucht had kwam de kinderarts al aan, ze controleerde Baz nog eens van kop tot teen en gaf me nog wat uitleg. Over een maandje moeten we terug op controle komen. Toen ze vertrok drong het tot me door, ik mag nu naar huis, Baz zijn avontuur begint nu! De tranen kwamen en bleven maar komen. Ik belde voor zijn flesje en de vroedvrouw zag natuurlijk dat ik het moeilijk had. Ze kwam binnen en zei oei wat last van de babyblues? Ik zei ik denk het wel en nog geen beetje want kan niet meer stoppen. Ze zei me ook dat dit heel normaal is en ik de tranen mocht laten gaan en dat dit thuis ook nog wel enkele dagen kon duren. Ze stelde me net zoals dokter St. gerust dat alles wel goed komt en ik altijd mag bellen. Ik mocht nog middageten in het ziekenhuis dat was met tranen tussen de patatjes door. Mijn papa kwam ons halen, hij kwam binnen en we deden gewoon. Tot ik klaar was en ik Baz pakte om hem klaar te maken kreeg ik het enorm moeilijk. Papa pakte me vast en zei waarom ween je nu eigenlijk, geen idee zei ik. Ik wist langst ene kant wel waarom ik verdriet had maar langst de andere kant ook niet omdat ik ook blij was om naar huis te gaan maar toch is dit een hele emotionele stap. 

Ik heb hierom gevochten, ik heb alles gegeven om dit mooi prachtig ventje op de wereld te mogen zetten en nu hij er is ben ik enorm bang, bang om iets verkeerd te doen, bang om hem niet juist aan te voelen, bang om hem de wereld in te sturen, bang dat hem iets overkomt. Baz is nu mijn leven, ik leef nu voor Baz, ja er is nog een wereld buiten Baz maar hij is nu het belangrijkste in mijn leven. Hij is het mooiste in mijn leven en de liefde die ik voor hem voel is met geen woord te omschrijven. Hij is mijn alles! 

Maar het was tijd tijd om te vertrekken, goed ingepakt zijn we dan vertrokken. De vroedvrouwen zwaaide ons uit en jep daar gingen die tranen weer. Eenmaal in de auto was het gedaan en kon ik terug lachen met Baz zijn gezichtje dat weer snuitjes trok. 

Toen ik thuis aankwam kwamen de tranen natuurlijk weer terug, maar niet zomaar. Er hing een enorm spandoek met daarop de naam van mijn zoon Baz en het mannetje van zijn doopsuiker en kaartjes en daar nog een tekst bij ‘A wish came true…’ prachtig toch? Ik bedankte mama en papa en stuurde mijn zus een berichtje dat ik het echt heel mooi vind. 

Eenmaal binnen zijn we eerst even alles op orde aan het zetten geweest, dat was wel even heel vermoeiend en de pijn begon te komen. Terug wat gas terug nemen en even wat rusten. Baz moest ondertussen ook een flesje dus zo gezegd zo gedaan. Hij gaf wel ineens weer heel veel terug maar hierna is hij inslaap gevallen. Tussendoor kwamen de tranen soms uit het niks en dan stopte ze weer. Raar toch al die hormonen, maar ik hield het niet tegen dat ging ook niet hahahaha. Na het avondeten was het weer tijd voor Baz zijn flesje, hij gaf weer heel veel terug. Niet normaal en ik dacht en wist dat er iets niet goed was. Ik dacht dat het misschien aan het water lag, de poeder was hetzelfde dus daar kon het niet aanliggen. Het was het water of de flesje, dus ik dacht de volgende keer gebruik ik spa water dat is hij gewoon van in het ziekenhuis. Na zijn flesje en terug geven, was hij heel onrustig en ik merkte dat hij telkens weer zocht naar eten. Ik heb hem dan een flesje gegeven met spa water, dit ging al veel beter en ja hoor zijn pap bleef erin hij had maar 40ml gedronken maar die 40ml is er wel ingebleven. Na een uurtje begon hij echter weer wat onrustig te worden. Ik heb hem zijn tutje gegeven en daar kon hij even mee verder. Het was 21u het uur dat hij normaal at maar nu was dit door het teruggeven even helemaal in de war. Hij bleef echt wat onrustig en toen ik hem op mijn borstkast legde merkte ik dat hij gewoon nog honger had. Ik maakte een flesje en ja hij heeft nog een goei 50ml gedronken. Ik voelde me langst ene kant schuldig omdat hij zo in de war was nu door dat water maar langst de andere kant dacht ik ook van ik voel gewoon wat mijn ventje nodig heeft. Na zijn flesje van 21u is hij zalig in slaap gevallen en was ik weer een heel stuk geruster. Nu slaapt hij nog altijd zalig in zijn parkje, sewwes maak ik hem wakker voor zijn laatste flesje voor vandaag en gaan we onze eerste nacht thuis te gemoed. 

Terwijl ik dit schreef zijn natuurlijk de tranen blijven stromen, ach ja babyblues zo leuk toch. Ik kijk er naar uit om sewwes nog eventje te knuffel met mijn heerlijk klein ventje en hopelijk gaat hij een goeie nacht hebben en anders dan neem ik hem graag bij mij om hem gerust te stellen. 

Zondag 3 november 2019 een dag om nooit meer te vergeten

Zondag 3 november een dag dat ik nooit meer ga vergeten. 

Ik stond op rond 7u om zoals altijd weer maar eens naar het toilet te gaan. Maar toen ik op het toilet zat voelde ik een enorme druk die ineens weg was, ik kan niet echt omschrijven hoe het voelde maar ik wist dat dit geen gewoon toiletbezoek was. Ik keek in het toilet en het was enkel en alleen maar bloed. 

Wat nu? Dacht ik, ik belde onmiddellijk mijn zus. Die nam op en ik vroeg, ben jij wakker? Ja zei ze anders neem ik niet op. Ja wat een vraag eigenlijk. Ik vertelde haar wat er was en vroeg of ik moest bellen naar het ziekenhuis of wat ik moest doen. Ze zei me dat ik best belde en dat zei haar dan klaar ging maken voor als we moesten vertrekken. 

Ik belde naar het ziekenhuis en vertelde aan hen wat er was en ook dat mijn keizersnede normaal gepland was voor 6 november. Ze zei me om naar het ziekenhuis te komen, oké dan maar snel mij klaar maken dacht ik. Ik stuurde naar mijn zus dat ik moest langst gaan. Ze belde me en zei me dat ze haar ging klaar maken en stuurde als ze vertrok. Ik vroeg haar of ik mama en papa niet zou verwittigen. Ik wilde hen ook niet ongerust maken door zonder iets te vertrekken want iedereen weet dat ze geen keizersnede plannen op een zondag. 

Dus ik naar boven naar die twee mooie slapers die niet wakker te krijgen waren, dan ben ik maar terug naar beneden gegaan en dacht eerst me klaar maken en dan sewwes nog maar eens gaan kijken. Maar niet veel later kwam mijn mama al de trap af en vroeg had jij geroepen? Ja zei ik en ik vertelde haar dat ik binnen moest omdat ik bloedverlies had. 

Ik had met mijn zus afgesproken om mij op te pikken bij Dennis, daar zouden onze wegen kruisen en dat was handig konden we mijn auto laten staan en zo samen naar Diest rijden. Ik had Dennis niet gebeld omdat ik wel dacht dat ze al wakker waren met Helena, ik ging aan het raam zwaaien en Kendra schoot al recht in de zetel. Ze wist al hoe laat het was. Dennis wilde nog snel wat foto’s van ons samen met mijn dikke buik. Niet veel later was mijn zus er, Kendra en Dennis wenste me veel succes en daar gingen we dan richting ziekenhuis. 

Ik wist niet waar we juist moesten zijn, ook al had ik de rondleiding gehad ik was even alles vergeten. Dus mijn zus zei we gaan naar het derde en daar zullen ze ons wel helpen. Aan de balie zat een vrouw die ons vertelde dat we naar het tweede mochten gaan. Toen wist ik het weer, daar moesten we dan bellen aan de deur en kwam er iemand openen doen. Ze onthaalde ons heel vriendelijke en stelde mij op een manier ook gerust. Ze nam ons mee naar een kamer waar ik plaats mocht nemen op een bed. Ze overliep alles wat ze juist gingen doen. Ik werd onmiddellijke aan de monitor gehangen om te kijken hoe mijn bazeke het deed in mijn buik. Ze vroegen nog eens wat er deze morgen was gebeurd en of ik iets voelde. 

Buiten het bloedverlies voel ik eigenlijk niks, op de monitor was echter wel te zien dat ik harde buiken had, ik voelde deze niet. De stagiaire die meeliep vandaag zei me wanneer ik een harde buik had. Toen ze me dit zei dacht ik ooh is het dat dat heb ik nog al gevoeld en niet enkel vandaag, ik dacht echter dat het mijn ventje was die met zijn voetjes aan het duwen was ofzo want pijn deed het echt niet enkel wat vervelend gevoel. Ach ja dus ik wist nu ook hoe harde buiken aanvoelen. 

Hierna kwam een vroedvrouw binnen die vertelde dat ze dokter St. hadden opgebeld en dat ze de keizersnede vandaag lieten doorgaan omwille van het bloedverlies en harde buiken. Dokter St. was van wacht dit weekend, ze had me dat tijdens mijn laatste controle gezegd dus ik was eigenlijk opgelucht dat zei toch de keizersnede ging uitvoeren. 

Tijdens het wachten tot dokter St. er was werd ik in alle tempo klaar gemaakt. Het ging ineens heel snel, tijdens het klaar maken werd er tussen door uitgelegd wat ze gingen doen en hoe het ging verlopen. Ze hebben echt allemaal zo hun best gedaan om me gerust te stellen en me alles duidelijk mee te geven. Er werd een infuus geprikt en een blaassonde gestoken. Ooh wat was die blaassonde vervelend! De stagiaire kreeg de eer om dit vervelend karwei te doen. Maar ze vond echt niet waar het juist moet en werd geholpen door de vroedvrouw. Ik dacht eens dat erin zat ik constant het gevoel zou hebben dat ik moet plassen maar dat was niet. Toen het goed zat was ik zo goed als klaar om aan de keizersnede te beginnen. 

Dokter St. kwam niet veel later mijn kamer nog even binnen om te kijken hoe het met me ging. Goeiemorgen zei ze, dit hadden we niet verwacht, ik sliep nog voegde ze eraan toe. Zo was het ijs direct weer gebroken en vroeg ze of ik er klaar voor was. Ze zei me dat ze nog twijfelde om het te laten doorgaan vandaag maar waarom zouden we nog wachten zei ze toen. Ze vroeg me of alles duidelijk was en of ik nog vragen had, deze had ik momenteel niet. Daarna ging ze haar klaar maken en zei ze ik zie je dadelijk terug. 

Niet veel later mocht ik naar de operatiezaal waar de keizersnede zou plaats vinden. Mijn zus moest nog even wachten tot ik klaar was gemaakt. Ik mocht plaats nemen op de tafel en kreeg al snel de bibber, het was er koud maar nu ook niet zo koud. Maar van de spanning was ik echt aan het beven. Ik kon mezelf niet stilhouden. De vroedvrouw die boven op het derde zat was ineens ook beneden, iedereen stelde zich voor. De anesthesist, elke vroedvrouw en assistente die er waren. Ik denk dat ze met een stuk of 8 in de kamer waren voor mij en mijn ventje. 

De vroedvrouw probeerde me wat te kalmeren en uit te leggen dat ze de ruggenprik gingen zetten en ik gewoon goed gebogen moest gaan zitten en niet moest verschieten omdat het even koud kon aanvoelen. Ze nam mijn schouders vast om me te begeleiden en me te ontspannen. Ik voelde niet veel van die prik voor ik het wist was het gebeurd. Ik moest dan ook snel gaan liggen nu ik zelf nog mijn benen kon bewegen. Na enkele minuten kreeg ik een lekker warm gevoel in mijn benen. Zalig zo warm en het beven was dan ook gestopt, omdat ik geen gevoel meer had. De anesthesist was ook super vriendelijk en vroeg me telkens of alles oké was en begeleide me tijdens het klaar maken wat ze aan de andere kant nu allemaal aan het doen waren want ondertussen hadden ze een deken opgetrokken zodat ik niets meer kon zien. Enkele minuten later kwam mijn zus binnen en bij mij kwamen de spanningen los en begon te huilen. 

Toen mijn zus binnen kwam was dokter St. al begonnen met de keizersnede en bij mij begonnen de tranen te stromen. Ik heb heel de operatie gehuild, van opluchting en vreugde denk ik. Enkele minuten later zei de anesthesist ooh we moeten snel zijn en deden het doek naar beneden zodat we konden meekijken hoe mijn klein ventje geboren werd. Ik zag direct niks maar mijn zus wel, ze vroeg me ook zie je hem en toen ze hem hoger hielden zag ik hem. Ze namen hem snel even mee om te meten en te wegen, voor mij leek het wel even te duren voor hij terug was maar dit duurde maar enkele minuten. Ik hoorde ze bezig en hoorde mijn ventje goed huilen. Mijn zus wist ook niet hoe hij ging noemen, dus dit kwamen ze even vragen. Baz zei ik met een Z, ze zijn dan even nog komen navragen om zijn naam te spellen zodat ze zeker juist zaten. 

Daarna stopte ze hem bij mij in de ‘hug me’, die had ik voor de ingreep aangekregen zodat ik mijn ventje direct bij me kon hebben. Terwijl mijn ventje bij mij lag werd ik opnieuw dicht gemaakt. Ik was blij dat mijn ventje bij mij lag maar ik voelde me niet goed. Hij lag op mijn borst en ik voelde me enorm benauwd, ik zei tegen mijn zus dat ik me niet goed voelde. Ze gaf dit even door aan de anesthesist die vervolgens aan me vroeg of ze hem moesten wegnemen. Ik zei dat dat denk ik het beste was, ook al wil je dat niet terug geven het ging me echt niet. De anesthesist gaf me medicatie bij omdat mijn bloeddruk ook wat laag was en daarna ging het beetje bij beetje terug beter. 

Toen hij bij me weg was hoorde ik hem huilen, mijn zus ging met hem mee. De vroedvrouw kwam enkele minuten later terug om te vragen of mijn zus hem zijn eerste flesje mocht geven omdat hij blijkbaar zoveel honger had. Ze zei me als je dit niet wilt is dat geen probleem en wachten we tot jij klaar bent. Maar ik dacht ook ocharme dat ventje laten wachten is nu ook niks. Dus mijn zus kreeg de eer om zijn eerste flesje te geven. 

Met mij was er toch nog wat werk, ik werd helemaal klaar gemaakt om terug te gaan naar dat ene kamertje. ze duwde nog wat op mijn buik om het bloed eruit te laten en daarna verplaatste ze mij op een ander bed. Heel raar gevoel omdat je wilt helpen maar ik voelde nog niks. Ik zag mijn benen wel maar voelde ze niet, best wel raar gevoel. De vroedvrouwen waren super lief en vroegen me telkens of alles goed was en ik me al beter voelde. Toen ik klaar was brachten ze me tot bij mijn zus en mijn klein ventje.

Eindelijk kon ik hem eens goed bekijken, hij was prachtig!!! Echt een wolkje van een baby, zo mooi ventje. Ik nam hem bij mij en wilde hem nimmer loslaten. Zijn flesje had hij goed gedronken, zelfs twee flesjes want met eentje kwam meneertje niet toe zoveel honger had hij. We zijn nog even op dat kamertje moeten blijven tot we naar het derde mochten gaan naar onze kamer voor de volgende 

dagen. 

 

Ik had nooit verwacht dat ik zoveel liefde voor iemand kon voelen dan dat ik nu voel voor mijn zoontje, nooit had ik verwacht hoe graag je iemand kan zien en hoe bang je ook bent om dit kwijt te geraken. Ik ga genieten van elke seconde elk klein momentje elk klein dingetje. Vanaf nu ben ik mama hoe gek ik dit ook vind klinken ik ben zo blij dat Baz mijn klein ventje is. Ik ga hem overstelpen met zoveel liefde!!!