Mijn ouders inlichten was de volgende stap, maar hoe vertel je dit? Want ik wilde dat ze me serieus namen en dit niet zagen als een bevlieging. Ik heb de hulp van mijn zus ingeroepen en samen hebben we dingen afgeprint en aan elkaar gemaakt op af te geven in de hoop dat ze het begrepen. Ik had het in een enveloppe gestoken met zaadcelletjes, best wel grappig. Op het eerste papiertje stond ‘BAM’ tweede stond ‘Ik ga zaad halen’ derde stond ‘alleen met een kinderwens’ en als laatste had ik een papiertje bij gestoken ‘NEEN ik ben niet zwanger’ mijn zus stond naast me met tranen in haar ogen en ik was eigenlijk in mezelf heel erg aan het beven, hoe gaan ze reageren? Mijn mama haar eerste reactie was, Je bent toch niet zwanger?!! Nee mama daarna heb ik ook het boek afgegeven en begon het een beetje duidelijk te worden voor hen.
Mama zei; awel ik dacht er te straks nog aan toen ik aan het poesten was, als Jana in haar huisje zit gaat die alleen voor kindjes gaan. Goed gedacht mama!!! Papa wist denk ik niet goed wat zeggen, enkel dit had ik niet verwacht van u. Ik heb hen ook de brochure gegeven die ik van Shanti had gekregen zodat ze wisten wat er te wachten stond. Papa verstond niet goed dat ik hiervoor ‘goedkeuring’ moest krijgen van het ziekenhuis, hij zei er zijn zoveel mama’s die niet instaat zijn om voor hun kleine te passen en die kunnen er zoveel als ze willen krijgen. Ja dat is waar maar het hoort er nu eenmaal bij en ik ga dit gewoon doen. Ik ga met mijn papa wandelen en de wandeling na ik het verteld had zei hij ineens ja Jana dat had ik nu totaal niet verwacht van u se, ik eums over wat hebben we het hier nu? Aah ja alleenstaande mama worden, ik vroeg hem ja waarom niet? En hij begreep mijn keuze wel, dagen erna praten we er nog over en hoe iedereen het ziet en wat ik allemaal moet doen hiervoor.
Mama zei; awel ik dacht er te straks nog aan toen ik aan het poesten was, als Jana in haar huisje zit gaat die alleen voor kindjes gaan. Goed gedacht mama!!! Papa wist denk ik niet goed wat zeggen, enkel dit had ik niet verwacht van u. Ik heb hen ook de brochure gegeven die ik van Shanti had gekregen zodat ze wisten wat er te wachten stond. Papa verstond niet goed dat ik hiervoor ‘goedkeuring’ moest krijgen van het ziekenhuis, hij zei er zijn zoveel mama’s die niet instaat zijn om voor hun kleine te passen en die kunnen er zoveel als ze willen krijgen. Ja dat is waar maar het hoort er nu eenmaal bij en ik ga dit gewoon doen. Ik ga met mijn papa wandelen en de wandeling na ik het verteld had zei hij ineens ja Jana dat had ik nu totaal niet verwacht van u se, ik eums over wat hebben we het hier nu? Aah ja alleenstaande mama worden, ik vroeg hem ja waarom niet? En hij begreep mijn keuze wel, dagen erna praten we er nog over en hoe iedereen het ziet en wat ik allemaal moet doen hiervoor.
Ik heb dan ook een afspraak gemaakt met de psycholoog, 18mei kan ik gaan. 18 mei klinkt zo dichtbij toen ik belde maar nu lijkt het nog zo lang omdat ik graag alle informatie heb die ik kan krijgen en dat ik weet dat ik hiermee verder kan en mag gaan. Dus afwachten tot 18 mei, het gaat een spannende dag worden vol met zenuwen en wc bezoekjes. Maar ik laat het op me afkomen. Ik word er verwacht om 11u30 om dan om 12u30 op gesprek te kunnen, ik moet er een uur op voorhand zijn om een vragenlijst in te vullen. Een vragenlijst van een uur my god wat gaat dat zijn, als ik er aan denk moet ik al naar de wc lopen. Ik probeer er nu nog niet al te veel aan te denken en het los te laten. Sommige dagen gaat dit goed andere dagen slaap ik er niet van maar wat is het nut ervan. We zien wel...