4 bevruchte eicellen/ bezoek aan het kinderwenshuis in Leuven

Gisterenavond ben ik rond 22u00 gaan slapen, vandaag moest ik ook mijn eerste utrogestan bolletje opteken ooh wat is dit toch een vettige bedoeling ook al gebruik ik van die inbrenghulzen het blijft een vies goedje. Maar voor het slapen ingebracht dat ik er niet al te veel last van had. 

Ik slaap graag op mijn buik maar dat ging dus helemaal niet. Ik kreeg het even warm van de pijn in mijn buik toen ik op mijn buik lag wat was dat. De tranen stonden in mijn ogen van de pijn. Ooh wat hoop ik dat dit morgen beter is. Dan maar op mijn zij gedraaid en zo toch wat kunnen slapen, heel goed heb ik niet geslapen omdat ik bang was het telefoontje te missen van Leuven met de resultaten. 

Vandaag had ik opnieuw een afspraak met Shanti van het kinderwenshuis deze keer in Leuven. Dus ik dacht ik neem de trein dat ik gemakkelijker dan moet ik mijn auto daar niet ergens kwijt zien te spelen. Shanti had me ook gezegd dat het vlak bij het station was. 

Om 9u50 vertrok ik richting Diest om mijn trein te nemen. In de auto werd ik gebeld door het ziekenhuis. Ik nam op en de mevrouw aan de andere kant van de lijn vroeg wie ik was. Normaal zou ik zeggen u belt mij dus dat moet u toch weten maar omdat ik wist dat het van het ziekenhuis was zei ik mijn naam. Toen zei ze oké mevrouw wij hebben de resultaten binnen en u had 8 volgroeide eicellen. Daarvan zijn er 4 goed bevrucht en kans op terugplaatsen. Ooh super zei ik direct, je weet nooit hoeveel eicellen je effectief gaat overhouden die alles doorstaan. Hierna ging ze verder dat ze me morgen dan om 10u15 verwachten voor de terugplaatsing. 

Papa zat naast me in de auto toen ze belde en hij zei direct ook dat is goed nieuws en nu hopen dat het van de eerste keer lukt. Inderdaad nu is het terug hopen dat de eicel die ze terugplaatsen innestelt en goed ontwikkeld. 

In de trein kreeg ik een mailtje van Shanti dat haat afspraken wat uitgelopen waren en dus mijn afspraak wat verschoven was. Ik heb haar terug gemaild dat dit geen enkel probleem is, ik heb toch vandaag niks anders te doen fan enkel straks naar de musicale te gaan. Rond 11u00 was ik aangekomen in Leuven en ging ik rustig opzoek naar de plaats waar ik moest zijn. Ik dacht dat ik langst de andere uitgang van het station sneller zou zijn dan de hoofdingang, niet dus want ik ben gewoon het station rond gewandeld. Maar een extra wandelingske kan goed doen, ook al was er vandaag heel veel wind en best wel koud. 

Mijn bestemming had ik snel gevonden maar ik dacht ik wandel nog een stukje verder om de tijd wat te doden. Rond 11u30 ging ik terug naar waar ik moest zijn, de dame die mensen onthaalde vroeg me of ze me kon helpen. Ik zei haar dat ik een afspraak had met Shanti maar dat ik wat vroeg was en dat Shanti me verwittigd had dat haar vorige afspraken wat uitgelopen waren. Ze bood me een stoel en wat kranten aan om het wachten wat aangenamer te maken. Om 12u15 sprak ze me aan om te vragen hoe laat ik juist een afspraak had, ik zei haar normaal rond 11u30 maar Shanti had me gezegd dat het eerder 12u00 ging zijn waarop ze zei dat ze wel eens ging informeren. Voor ik nog iets kon zeggen was ze al weg, ik wilde haar nog zeggen dat dit echt niet nodig was en ik wel tijd had om te wachten. Na enkele minuten kwam ze terug om te melden dat Shanti er dadelijk aankwam en haar moest excuseren voor haar. Nog geen 5 minuten later wat Shanti daar die haar uitgebreid excuseerde. Ik zei haar dat dit echt geen enkel probleem was, we hebben dan richting het lokaal al even wat besproken omdat er nog een mevrouw binnen was. 

Niet veel later konden we binnen in het lokaal waar nog 4 personen zaten. Ik mocht me even voorstellen en even uitleggen hoe ik hier terecht ben gekomen en welk traject ik heb afgelegd tot nu toe. 

Daarna stelde iedereen zich voor aan mij, wie wat hoe weet ik niet juist meer dit had ik hen ook gezegd straks weet ik wel niet juist meer wie jullie weer waren. Er zat een vroedvrouw, twee seksuologen dacht ik en nog iemand maar wat ze weer juist deed ben ik vergeten. 

Daarna zijn we van start gegaan met een oefening om tijdens moeilijke momenten te doen. Daarom moest ik 5 foto’s meebrengen met goede herinneringen op. De eerste foto sta ik samen met mijn twee prachtige metekindjes op, de derde ben ik toen ik klein was met my little pony en die ernaast toen ik klein was in Centre parks. De volgende foto was de mediale van de dodentocht, dan eentje ik verkleed als clowntje en de laatste een foto van mijn mama, papa zus en ik rond de kerstboom. 

Ze stelde voor dat ik eerst even wat vertelde over de foto’s en waarom ik deze gekozen had om dan verder te gaan. Hierna moest ik ze op een rij leggen en deed ze de uitleg wat nu juist de bedoeling hiervan is. Elke foto is een vinger waarbij ik een kernwoord kan linken aan de foto’s mijn duim is bevoordeeld liefde met de foto’s van mijn meetkindjes op en dan moest ik proberen terug te denken aan deze tijd aan de mooie dingen rond deze foto. Wat ik me wel snel kon inbeelden. Als ik nu een moeilijk moment zou hebben kon ik met mijn vingers terug denken aan deze 5 mooie herinnering. Ik vond het zelf wel een leuk idee om te doen omdat je dit elk moment waar en wanneer dan ook kunt doen. 

Hierna hebben we nog wat gepraat over de volgende bijeenkomst die op donderdag 14 maart plaats vind. Ik ben best benieuwd om nog andere wensouders te ontmoeten en hun verhalen ervaringen te horen. Hopelijk vinden we bij elkaar wat steun. naar hun verhaal te mogen luisteren dus ik kijk er al naar uit. 

De punctie

Vroeg vertrokken richting Leuven zodat we niet al te veel in de file zouden staan. Mijn papa ging vandaag mee omdat ik na de punctie niet zelf met de auto mag rijden. Ik moest om 9u15 in het ziekenhuis zijn, rond 8u15 waren we er al. Ruim op tijd dus en kon ik rustig nog iets drinken. Om 8u50 ben ik naar de afdeling van Life gegaan. Het was er druk aan het onthaal ik moest zelf even wachten dit heb ik nog nooit moeten doen. Toen ik aan de buurt was vroeg diegene achter het onthaal onze passen waarop ik antwoordde ik denk dat je die van mijn papa niet perse nodig hebt. We moesten even lachen omdat ze het daarnet beneden aan het onthaal ook al hadden gevraagd. Ik zei tegen papa sewwes krijg je ook nog een potje. 

Ik kreeg een papier mee waarom vakjes stonden wat dit juist was weet ik niet denk dat dit is om alles in te vullen door te dokter. Ik zat nog maar net in de wachtzaal of mijn naam werd geroepen. Dat is snel dacht ik het was nog geen 9u00 maar goed dan gaat het vooruit dacht ik. Ik mocht de verpleegster volgen tot aan de hokjes achter de wand waar ik nooit wilde terecht komen maar nu zit ik er toch. Ik mocht plaats nemen in het hokje nummer 3 daar moest ik me klaar maken weer zo een mooi blauw schortje aan, haarnetje op en aan mijn voeten van die schoenhoezen. De verpleegster zei me dat ik daarna door de volgende deur mocht gaan waar een bed stond waar ik eventjes moest wachten tot de verpleegster kwam. In het kamertje stond enkel een bed, lavabootje en een rood stoeltje. 

Het duurde niet lang tot de verpleegster kwam, ze stelde haar eventjes voor Kristien was haar naam en vroeg me hoe het ging en of ik hier al eerder was geweest. Goh hoe gaat het? Goed? Nee spannend? Ik antwoorden met cava. Best spannend zei ze zo de eerste keer maar het komt wel goed zei ze. Daarna moest ik even controleren of mijn gegevens klopte op het papier. Ze vertelde me ook dat dokter P. de punctie zou doen. Oké dat is goed om te weten hem ken ik en ben ik op mijn gemak bij. Natuurlijk had ik het liefst dokter S. gehad maar je hebt het nu eenmaal niet om te kiezen. Ze zei me dat het nu wachten was op de anesthesist toen ze dit zei kwam een andere verpleegster melden dat die was gearriveerd. Oké zei ze dan ga ik nu de patiënt naast je halen en daarna is het u beurt. Ik dacht dat dit wel snel zou zijn maar helaas na 30min was ik nog steeds aan het wachten. Ik heb alles gelezen wat er te lezen valt wat er op de zeep stond en op mijn plakkertje en dan de bolletjes van mijn armband geteld, met mijn vingers gespeeld en dan ben ik mijn gsm maar gaan pakken om dit al neer te schrijven. Het wachten duurt lang, je hoort van alles mensen die aan de andere kant van de deur aan het rondlopen zijn, verpleegsters die praten en mensen geruststellen, koppels die praten, vrouwen die huilen kortom ik word zot om hier te moeten wachten en alles te horen. 

Mijn vorige zin was net klaar en de verpleegster kwam binnen. Ze excuseerde zicht voor het lange wachten, ze zei me dat ze nog iets wilde komen zeggen maar daar de tijd niet voor had gekregen. Ik zei haar dat dit geen enkel probleem was. Ze kwamen me met twee halen de andere verpleegster was diegene die de uitleg van de spuiten had gegeven. Alle verpleegsters zijn echt super lief en meelevend. Ik mocht me neerleggen op het bed en we vertrokken na een kamertje schuin tegenover. Daar stond de anesthesist me op te wachten, ook zei stelde haar voor en legde me uit wat ze ging doen. De verpleegster vroeg of ik wat naar beneden kon gaan liggen en dat ik alvast mijn benen omhoog mocht leggen. Terwijl de andere me aan het klaar maken waren riep de verpleegster Kristien dokter P. op dat ik klaar was voor de punctie. 5 tellen later stond hij er en vroeg me of alles oké was. De verpleegsters babbelde de hele tijd tegen mij en vroeg van alles ik denk om me een beetje af te leiden. Toen de verdoving begon te werken werd ik echt draaierig, het is net alsof ze je inslaap doen maar je valt niet inslaap en blijft in een soort van roes hangen. 

Dokter P. vroeg of ik alleen hier was waarop ik zei nee hoor mijn papa loopt hier ook ergens rond dus die neemt me hopelijk terug mee naar huis. Daarna ging hij van start, ik voelde wel wat druk toen bij bezig was maar pijn heb ik niet gevoeld. Ik dacht wel dat ze me direct gingen zeggen of er een eicel in de follikels zat maar dat was dus niet. Na 10 minuten was het al gedaan en rolde ze me terug naar het kleine hokje kamertje. De verpleegster zei me dat ik mocht bellen indien er iets was en dat ik mijn best moest doen om wakker te blijven omdat ik alleen was en dat ze dadelijk nog langskwam. 

Toen ze wegging heb ik toch eventjes mijn ogen toe gedaan ik kon ze niet langer open houden. Na enkele minuten was ze terug daar en vroeg me hoe het ging en of ik pijn had. De pijn kwam op en het was echt vervelend, de steken die ik de laatste dagen voelde maar dan nog 20 keer erger. Ze ging voor mij een warmte verband halen dat wel wat ging helpen. Toen ze me deze had gebracht zei ze dat dadelijk de dokter nog even langst kwam en iemand van het labo. Ze was nog niet buiten of de dame van het labo kwam binnen. 

Zo zei ze gaat het wat? Het gaat wel zei ik wel wat pijn. De dame van het labo zei me dat er 8 eicellen waren dat is dus heel goed zei ze. Inderdaad zei ik dat had ik niet verwacht dus des te beter. Ze gaf me ook nog de verder uitleg. Morgen bellen we u op hoeveel eicellen er bevrucht zijn en goed genoeg zijn voor de terugplaatsing, ik vroeg haar wanneer dit juist ging zijn voor of namiddag. Voormiddag krijg je zeker al een telefoontje. Oef niet heel de dag wachten op dat telefoontje dacht ik. Vrijdag verwachten we u dan terug om 10u15 voor de terugplaatsing. Heeft u verder nog vragen vroeg ze? Ik had dadelijk geen vragen dus nee zei ik. Oké als het sewwes gaat en de dokter is geweest mag je rustig aankleden en vertrekken. Je zou wel nog langst de afmeldbalie moeten gaan waar je de nodige papieren en uitleg nog krijgt. 

Enkele minuten erna kwam de verpleegster terug binnen met de vraag hoe het ging en of ik veel pijn had. Ik zei haar dat ik wel wat pijn had waarop ze vroeg of ik graag een pijnstiller had. Goh nee ja zei ik, waarop ze naar me knikte en zei neem er toch maar eentje. Ze zetten me wat rechter op mijn bed zodat ik het pilletje kon nemen. Hierna vroeg ze me of ik graag mijn tas of gsm had en ging deze halen voor me en schoof het rode stoeltje dichter bij mijn bed zodat ik daar alles kon opzetten. 

Ik heb nog even moeten wachten tot dokter P. kwam, hij kwam enthousiast binnen met de woorden 8 eicellen dat is super goed nieuws, waarop ik knikte en zei dat vind ik ook. Hij vroeg ook of ik veel pijn had en naarmate het later werd hoe meer pijn ik kreeg dus ik zei hem dat ik het wel voelde maar dat het wel ging. Het is goed verlopen zei hij maar nu vooral rustig aandoen en dan zien we je graag vrijdag terug. Ik vroeg hem of ik nu mocht vertrekken, als je u goed voelt mag dat zeker maar vergeet niet langst de afmeld balie te gaan voor de nodige documenten. Oké zei ik u bent alvast heel erg bedankt! 

Toen hij de kamer uit was ben ik stilletjes uit mijn bed gekropen en mijn kleren terug gaan aandoen. Ik was net aangedaan toen de deur terug open ging en de verpleegster nog even kwam kijken hoe het ging. Terug opnieuw de vraag gaat met de pijn? Ja zei ik maar het doet wel pijn. Ze zei me dat ik maar rustig moest doen en op tijd gaan zitten. Daarna heb ik haar ook bedankt en nog een fijne dag gewenst en naar de afmeld balie gegaan. 

Daar zat een man op de stoeltjes te wachten met naast hem een tas op de stoel, ik vroeg hem dat ik even plaats mocht nemen waarop hij de tas wegnam en zei natuurlijk. Zijn vrouw zat aan de afmeld balie dus ik moest nog even wachten. Dat duurde niet lang en ik kon gaan, toen ik rechtstond zei de vrouw blijft u maar zitten waarop ik antwoorden dat ik me moest afmelden en dat ze plaats mocht nemen. 

Bij de balie zat de vrouw die ook het onthaal doet, ze excuseerde zich even omdat er vooraan ook nog mensen stonden te wachten. Het duurde niet lang voor ze terug was, zo zij ze en nam enkele papieren. Ze legde me nogmaals alles uit voor de komende dagen. Dat ik vanaf vandaag de utrogestan mag nemen dit één keer vandaag en de komende dagen drie tot de test indien deze negatief is mag ik daarmee stoppen zodat mijn menstruaties kunnen komen en anders moet ik dit nog blijven doornemen tot een tegen bericht. Op de papieren stond alles nog eens goed uitgelegd wat wanneer ik juist moet doen. Ze gaf me ook nog een brief van ontslag mee waarop stond wat er vandaag juist is gedaan moest ik straks last krijgen of eender wat en na de dokter zou moeten gaan kon ik dit meenemen. Ook kreeg ik de telefoonnummers van het ziekenhuis in geval van nood mee. Daarna mocht ik vertrekken en wenste ze me nog veel succes toe.

De rit naar huis was pijnlijk elk bultje in de weg heb ik gevoeld, ik was blij toen ik thuis was en in de zetel kon gaan liggen. Netflix opgezet en een dutje gedaan. Nu is het wachten op een telefoontje dat morgen komt hoeveel eicellen er goed genoeg zijn en dan vrijdag eindelijk de terugplaatsing. Morgen heb ik nog een afspraak bij Shanti en daar ben ik wel blij om dat dit morgen is, zo kan ik mijn gedachten weer wat verzetten en gaat de dag ook sneller voorbij. 

Alles op een rijtje zetten samen met het kinderwenshuis

Ik had dit weekend een mailtje gestuurd naar Shanti van het kinderwenshuis, waarom omdat ik even nood heb aan een gesprek om alles op een rijtje te zetten en ik niet goed wist waar ik hiervoor te recht kon. Ik heb Shanti vorig jaar nog een mailtje gestuurd toen ik bij dokter S. was geweest en nog op gesprek moest gaan bij dokter N. en dan de goedkeuring moest afwachten. Ik stuurde haar nu even hoe het allemaal zit met de titel 'als het allemaal niet loopt zoals gehoopt' met hierin mijn vraag of ik bij haar terecht kon of zij wist bij wie ik terecht kon. Ik kreeg direct een mailtje terug dat ik welkom was bij haar. Ik kon dinsdag al bij haar terecht dat was dus vandaag. Op de middag ben ik dan eventje ontsnapt op het werk omdat ik dit echt even nodig had.

Om 12u30 verwachte ze me in Diest ze had me in haar mail gevraagd of het oké was dat er nog andere bij het gesprek waren dat vond ik helemaal oké. Toen ik binnen kwam mocht ik nog even plaats nemen op de stoeltjes in de gang, ze zei me dat ze me dadelijk kwam halen. Enkele minuten later kwam ze mij dan ook halen. Er waren nog twee andere dames, ik kan even niet meer op hun namen komen maar ik werd zowel door Shanti als door hen vriendelijk onthaalt.

Ik mocht eerst even mijn 'verhaal' doen over het traject wat ik al heb doorgelopen en waar ik nu juist sta. Daarna hebben we wat gezocht achter de dingen die ik nu nodig heb en nog nodig ga hebben. Tijdens het gesprek ging ineens de bel, Shanti wist niet wie dit kon zijn en vroeg zich af om de bel te negeren maar dat heeft ze uiteindelijk toch niet gedaan. Ik had mijn auto aan de overkant bij iemand aan het huis gezet omdat ik niet direct een andere plaats zag, mijn auto stond niet voor een oprit maar ja ik denk dat de persoon het niet zo leuk vond dat mijn auto daar stond. Dus maar snel mijn auto verzet, al maar goed dat Shanti de deur toch was gaan opendoen stel je voor dat mijn auto ineens weg zou zijn dat zou het geweest zijn, hop auto weg getakeld.

Wat er juist allemaal tijdens het gesprek gezegd is hou ik liever voor mij alleen omdat dit toch wel heel persoonlijk was maar het heeft me goed gedaan. Ik heb al wat dingen meegekregen waarmee ik al direct van start kan gaan om de volgende gesprekken verder op in te pikken. Na het gesprek ben ik dan ook met een goed gevoel vertrokken. Na het werk heb ik Shanti dan ook een mailtje gestuurd met de link van mijn blog en een hele dikke dank je wel! Donderdag heb ik opnieuw een afspraak bij haar deze keer in Leuven. Ik ben blij dat ik daar even te recht kan en dat deze mensen ook weten waarover ik praat en hoe ik me juist voel. Het is niet dat er geen andere mensen zijn die willen luisteren en helpen maar dit is anders omdat ze weten wat ik juist doormaak en hoe ik me juist voel. Dus nogmaals een dank je wel aan het kinderwenshuis!!!

Derde echo en wat dan...

Maandag morgend klaar maken om terug richting Leuven te vertrekken voor een echo. Vandaag zou ik ook weten welke dag de punctie/pickup plaats zou vinden. Weer een spannende echo, hopelijk zijn mijn 10 follikels wat gegroeid en mogen ze er snel uit want wat begin ik ze te voelen.

Ik werd om 9u00 verwacht in het Heilig Hart ziekenhuis, het was file dus ik ben ruim op tijd vertrokken of dat dacht ik toch. Eenmaal om de autostrade gaf mijn GPS aan dat ik pas om 9u20 zou aankomen op mijn bestemming. Vloeken tot en met dus maar ja er was weinig aan te doen. Na een 20 minuutjes rijden herspong het uur van aankomst naar 8u40 oef ik ga toch nog op tijd zijn, maar uit zekerheid toch even bellen naar het ziekenhuis om te melden dat ik wat later kan zijn. Ik belde rond 7u40 en kreeg direct een voicemail waarop ingesproken was dat ze nog niet open waren, ik had het natuurlijk wel kunnen weten dat ze pas om 8u00 open waren dus bellen we sewwes nog wel eens terug. De mevrouw aan de lijn zei dat het geen enkel probleem was en dat ze het ging noteren. Zo was ik ook meer op mijn gemak.

Rond 8u40 was ik eindelijk in het ziekenhuis aangekomen, daar moest ik me zoals altijd ook weer aanmelden, dat duurde vandaag ook wat langer door de vele mensen die er ook zaten te wachten. Maar ik was nog net voor 9u00 op de Life afdeling. Er zaten nog twee dames te wachten in de wachtzaal, ik denk dan vaak voor de hoeveelste keer zouden zij hier zitten? Welk traject zijn zij aan het bewandelen? Hoeveel slecht nieuws hebben zij al moeten aanhoren? Zouden ze allemaal zo denken? En waarom praten we eigenlijk niet met elkaar in die stille kille wachtzaal? We gunnen elkaar zelfs geen blik. Ik denk dat dit komt omdat we allemaal bang zijn op het volgende.

Na enkele minuten werd ik geroepen door de verpleegster die me de uitleg had gegeven over de hormonen van het IVF traject. Ik vond haar een zeer aangenaam persoon, zo zacht en lief en nam zoals iedereen haar tijd voor vraag en antwoord. Weer wat bloed armer en een blauwe plek rijker. De vorige verpleegster zei altijd welke dokter er juist zat om de echo's te nemen zei deed dit niet maar dat vond ik ook niet zo erg. Ik zie wel wie er me sewwes roept.

Deze keer was het terug dokter G. die me riep, ze vroeg direct of nog wat ging met me, ik zei haar dat het wel zwaarder werd maar het nog oké was. Ik zei haar ook dat ik moeilijk kon slapen en ik me afvroeg of dit met de hormonen te maken had of met de onderliggende stress. Ze zei me dat dit wel door de hormonen kon komen en ja natuurlijk ook wel de stress wat normaal is zei ze. Daarna maakte ik me weer klaar om op de onderzoekstafel te liggen. Ze telde eerst de follikels nog eens na en het waren er nog steeds 10 en ze zijn heel goed gegroeid zei ze. Ooh echt dat is goed. Ze waren nu ongeveer een 20mm. Terwijl ik van de onderzoekstafel ging zei ze dan kunnen we de punctie inplannen.

Ze keek in de agenda wanneer deze kon plaats vinden en vroeg me of ik om 9u15 kon, ik wist niet over welke dag ze bezig was dus vroeg haar welke dag. Woensdag zei ze en dan vrijdag de terugplaatsing maar dat bekijken we dan nog wanneer. Ik vond het wel jammer dat het woensdag was omdat ik had gehoopt om vrijdag, waarom omdat ik donderdag naar de musical 40-45 ga kijken en bang ben dat ik dan te veel last ga hebben of zo. Maar het is nu zo en woensdag zal het zijn. Dus ja oké dat lukt want ik mag toch niet werken erna. Woensdag dat is overmorgen al, het komt nu ineens allemaal zo snel. Dokter G. schuilde een papier naar voor met hierop de uitleg voor de komende dagen en wat ik allemaal juist moet doen. Ze overliep het papier even samen met mij, de neusspray moet ik vandaag enkel nog om 16u00 nemen en dan de pregnyl om 22u30 dus geen Gonal-F spuit meer. Morgen moet je niks meer nemen van hormonen en dan woensdagavond mag ik terug beginnen met die leuke pilletjes die ik vaginaal mag nemen whiii de utrogestan. De dag erna mag ik deze drie keer per dag opsteken tot na ik mag testen of de poging al dan niet gelukt is. Ik vond het overzicht op papier wel heel handig want als ik dit allemaal moest onthouden had ik moeten bellen om te vragen wat ik nu juist wanneer moet doen. Als dokter G. de uitleg doet probeer ik echt mijn aandacht bij haar te houden maar toch gaan mijn gedachten dan door met vragenstellen en vergeet ik soms dingen. Dus met die papiertjes ben ik heel blij. Na haar uitleg vroeg ik haar de vraag waar ik al een weekje mee zit maar niet echt durf vragen omdat ik ook niet weet of ze er een duidelijk antwoord kan op geven. Ik vroeg haar of het kon dat er in die 10 follikels geen eicellen zouden zitten, waarop ze antwoorden dat die kans klein is omdat ik zo goed heb gereageerd op de hormonen. Dat is toch al wel een beetje een geruststelling maar helemaal gerust ga ik pas zijn als ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen ga hebben maar dat is nog even wachten...

Na mijn bezoekje aan Leuven moest ik nog gaan werken, ik doe mijn werk heel graag ik werk in een crèche maar het begint zwaar te worden. Ik kreeg echt pijn in mijn buik en elke beweging was er te veel aan. Het is niet echt buikpijn maar eerder als je u menstruaties moet krijgen maar dan 10keer erger en vervelender, het lijkt of ze met messen in mijn onderbuik steken. Ik was dan ook blij toen mijn werkdagje erop zat vandaag, thuis wist ik dat de kindjes van mijn zus er waren en mijn zus dus ook. Ik vind het altijd leuk om ze te zien en vandaag had ik ze nodig om me sterk te houden. Ik ben in mijn auto gestapt na het werk met de tranen in mijn ogen van de pijn, vermoeidheid, angst, ... en dan dacht ik aan die twee schatjes die er sewwes thuis zijn. Louke die naar me toe loopt met haar armen op en kleine Ferris die altijd lacht als ik zeg waar is mijn knap ventje. Ik heb dan ook snel mijn tranen weg gedaan om te genieten van die twee schatjes. Na hun bezoekje ben ik in de zetel gaan liggen en heb ik lekker lui tv gekeken familie :-)

Ik wilde eigenlijk al vroeg mijn bed in kruipen maar dat ging niet want om 22u30 moest ik de pregnyl spuit zetten, ik heb me echt wakker moeten houden want ik was bang als ik inslaap viel dat ik mijn wekker niet zou horen en dat het dan te laat was en hele andere scenario's gingen door mijn hoofd. Het was deze keer dan ook belangrijk dat de pregnyl op het juiste uur werd gezet. Ik had mijn wekker voor alle zekerheid om 22u20 gezet zodat ik nog tijd had om de spuit ook klaar te maken. Ik heb deze al enkele keren moeten zetten maar het blijft telkens toch weer spannend. Maar deze keer liep het echt heel vlot en stipt om 22u30 zat de spuit in mijn buik. BAM i did it!! En nu nu is het wachten tot woensdag en hopen hopen hopen...

Tweede echo voor de punctie

Weer in de wachtzaal van het Heilig Hart ziekenhuis, het begint een beetje te voelen als 'thuis komen'. Je kent alle kamertjes en de mensen die er rond lopen alé toch bijna. De dame die woensdag de bloedafname had gedaan was er vandaag weer. Ze was even vriendelijk als toen, mijn arm zag nog blauw van de vorige prik dus ik vroeg haar of ik best de andere arm nam, maar ze zei zolang ik je ader nog vind is het prima voor mij. Dus hop dat was dan ook weer gebeurd.

Ze zei me welke dokter de echo's nam vandaag, ik had eigenlijk niet goed geluisterd en ging er vanuit dat het dokter G. was. Toen echter de dokter te voorscheen kwam bleek het dokter S. te zijn. Wat was ik blij haar te zien, het voelt zo vertrouwd om bij haar te komen. Toch nog anders als bij de andere doktoren. Na nog twee patiënten voor me riep ze me zoals gewoonlijk wat ik haat met 'Mevrouw Theys' ach ja ik begrijp ook dat ze me niet bij mijn voornaam kan roepen maar door die mevrouw Theys voel ik me oud. Toen ik opstond en tot bij haar ging knipoogde ze naar mij precies of ze wist dat ik blij was om haar te zien.

Ze vroeg me direct of ik bijwerkingen had en ik zei dat ik de laatste dagen wel wat last had van vermoeidheid, hoofdpijn en dat mijn buik wat opgezwollen was, waarop ze zei dat dit heel normaal is en het nog erger ging worden omdat die follikels nog groeien. Ze verzocht me plaats te nemen op de onderzoekstafel, al snel had ze gekeken en zei me dat ik mocht uitgaan van 10 follikels maar dat ze traag groeien dus zei ze ik denk dat de punctie eerder voor vrijdag gaat zijn. Ik moest even denken welke dag het vandaag was oké dus nog een weekje. Het kan ook woensdag zijn zei ze maar dat hangt af van hoe snel ze juist gaan groeien. Ze vroeg me om zeker na te kijken of ik toe kom met de medicatie die ik mee heb gekregen omdat ik anders nog bij moest gaan halen. Oké dacht ik eerste werk als ik straks thuis kom.

We zijn nog even gaan zitten aan haar bureau waar ze nogmaals zei dat het woensdag of vrijdag zou zijn, dan kan je al een beetje plannen zei ze. Als ze klaar was met het ingeven van de gegevens in mijn dossier stelde ik haar de vraag of het nu eigenlijk kwaad kan dat er in de gonal-F spuit nog luchtbelletjes zitten, ze keek me met een geruststellende blik aan en zei dat dit echt geen kwaad kan. Dat was het dan nu weer even wachten op de volgende afspraak maandag. Dan ga ik ook zeker weten welke dag de punctie zal doorgaan, wat is dit spannend!!!

Ik weet totaal niet wat er op me af gaat komen, hoe die punctie gaat verlopen en dan de enige vraag die me nu ook bezighoud hoeveel eicellen ga ik hebben? En hoeveel goeie gaan hier nog van over blijven? Wat als er geen enkel goed genoeg is? Wat als dit allemaal voor niks is geweest? Wat als ik terug opnieuw moet beginnen met die spuiten om nog maar eens te proberen? Wat als er geen sprake is om het nog eens te proberen? Hoe ga ik omgaan met weer een teleurstelling? Maar wat als het wel goed zit? Wat als er wel dat ene mooie eitje tussen zit? Wat als ik binnen een maand toch zwanger ben?

Ik ben bang, bang omdat ik niet weet of het me wel is gegeven om mama te worden. En ja ik weet dat ik die 'wat als' vragen niet te veel mag stellen maar toch wat als ik geen kinderen kan krijgen? Hoe ga ik dan door het leven gaan? Op dit moment weet ik soms niet hoe ik mij moet voelen, als ik de uitslag krijg van de 10 follikels die aan het groeien zijn ben ik super blij maar de realiteit is dat die misschien niet goed genoeg zijn of dat er zelfs geen eitjes inzitten. De vragen van andere zijn dan ook zwaar om te beantwoorden want in hun ogen is dit allemaal goed en mooi maar het kan nog alle kanten op en die onzekerheid is zwaar om te dragen. Ik probeer zelf ook wel het nieuws zo goed en positief te brengen maar toch is het met een krop in mijn keel van angst, bang om te enthousiast te zijn? Ik weet het eigenlijk niet of alé jawel toch wel wat dat ben ik. Ik zal blij zijn als het de dag is dat ze me bellen om te zeggen Mevrouw Theys we hebben zoveel goeie embryo's. Tot dan kan ik alleen maar wachten en hopen...

Eerste echo voor de pick up

Enkele minuten na mijn vorige blog kreeg ik een mailtje van dokter S. , met daarin; 'Sorry deze mail viel door de mazen van het net. Dit is ok hoor.' Ik was gerustgesteld een mail van haar terug te krijgen zo wist ik dat alles in orde was.

Naar vandaag heb ik echt afgeteld want vandaag was de eerste echo om te kijken hoeveel follikels er groeien dus best wel spannend omdat je het niet voelt hoeveel of zo. 

Om 8u15 werd ik verwacht in het Heilig Hart ziekenhuis op de afdeling van Life, dat was dus weer vroeg vertrekken richting Leuven. Net op tijd aangekomen om me aan te melden alé eigenlijk 3minuutjes te laat want er was toch wat file onderweg. In de wachtzaal op de afdeling van Life was het super druk, ik kwam binnen en al direct hoorde ik iemand roepen mevrouw Theys? Ja ik ben er, ze zei me ja ik zie wie er aankomt dus roep je al direct binnen. Voor het standaard bloedprikken voor elke echo, deze verpleegster had ik eerder nog niet gezien maar was zoals alle andere super vriendelijk en maakte ook tijd voor een babbel. Daarna moest ik nog even wachten in de wachtzaal, er zat een koppel naast me voor me nog twee vrouwen en daarnaast nog een koppel en er bleven maar mensen binnen komen. Sommige kwamen ook gewoon voor bloed te prikken en konden erna direct terug vertrekken. 

Het duurde niet zolang voor dokter G. mij kwam roepen. Ik was blij haar te zien omdat ik buiten dokter S. haar ook veel zie. Ze keek even in mijn dossier hoe het juist allemaal zat en vroeg me wanneer ik juist gestart was met de hormonen. Er stond een fout in mijn dossier dat ik al zou gestart zijn op 9/02 met de hormonen maar dat werd snel rechtgezet. 

Dan was het zover de echo, hoeveel follikels zouden er te zie zijn? Ik had sokken aangetrokken die ik van een vriendin had gekregen ze had me deze cadeau gedaan omdat er de vorige keer een gaatje in mijn sok zat bij het onderzoek. Ik vond het wel grappig dat ik dit als cadeau kreeg van haar en zo lief!!! Er staan klaviertjes vier op voor geluk dus die heb ik aangetrokken want dat beetje extra geluk kan ik gebruiken. Op de echo werd er eerst rechts gekeken daar zag dokter G. 4 eitjes, ik heb meegekeken maar hoeveel het er waren kon ik zelf niet goed zien. Aan de linkse kant moest ze zelf even zoeken en kijken 2,3 ja ik zie er toch ook 4 aan deze kant dus dat is goed zei ze. Oef wat een gewicht viel er van mijn schouders af! Momenteel zijn ze nog klein zo een 12mm en moeten ze nog groeien dus mag ik nog even blijven verder doen met de hormonen. 

Veel last heb ik niet van die extra hormonen, af en toe wat duizelig en misselijk. Wel elke dag hoofdpijn maar is het van de hormonen of toch wat stress rond dit alles daar heb ik geen idee van maar ik ben blij hoe dat alles op dit moment verloopt. 

Na de echo namen we terug even plaats aan dokter G. haar bureau, ze vroeg me of de volgende afspraken al gepland waren. Toen ik nee zei keek ze me even verbaast aan. Dat is wel vervelend zei ze hoe komt dat nu. Toen zag ze het, ik zit in mijn eigen cyclus en daarom moesten ze nog afwachten om de afspraken te maken omdat ik toen nog niet wist wanneer mijn menstruaties zouden beginnen. Dus dat mysterie was ook opgelost en dokter G. plande de volgende afspraken in. Vrijdag om 9u45 en maandag om 9u00 wordt ik terug verwacht in het Heilig Hart ziekenhuis om te kijken hoe mijn follikels groeien. 

Ik hoop dat ik volgende week mijn pick up krijg en de terug plaatsing maar hoeveel dagen dit nog gaat duren weet ik niet alles hangt af van hoe mijn follikels gaan groeien. Dus hopen dat de hormonen nog hun werk blijven doen. 

Onderweg naar huis deed mijn arm pijn van het bloedprikken, het was zo vervelend dat ik mijn mouw ophoog moest doen om de druk er wat van af te halen. De plakker heb ik er dan ook ineens afgedaan. Ik kon mijn arm niet plooien of strekken nog nooit zoveel last van het bloedprikken gehad dan nu. Door heen de dag werd het ook wat blauw waar er geprikt is maar de pijn is wel na een half dagje weggaan al maar goed. Het voelde aan zoals spierpijn heel vervelend maar snel voorbij.

Bij elk feestje of eender welke gebeurtenis denk ik, volgend jaar zit ik hier hopelijk nimmer alleen. Volgend jaar staat er hier naast me een mandje met een mooi baby'tje in en kan ik aan iedereen mijn wondertje tonen. Het is misschien raar maar er zijn zoveel momenten op een week dat ik hieraan denk en hoop dat het volgend jaar anders is. Het gedacht maakt me gelukkig omdat ik de hoop nog steeds niet verloren heb.

Daar gaan we dan...

Een dag langer moeten wachten voor mijn menstruaties er waren maar ja donderdag kwamen ze eindelijk door. Iets na de middag ging ik naar het toilet en wat was ik blij om te zien dat ik eindelijk ongesteld was. Dat betekende dat ik kon starten met de voorbereidingen voor mijn ivf behandeling. De eerste dag van mijn cyclus moest ik starten met de neusspray, ik had op voorhand al even uitgeteld welke uren het beste uitkwamen om deze te nemen. 8u00, 16u00 en 00u00 leken voor mij de beste uren om dit te doen. Zo moest ik niet middernacht wakker worden.

Het is ondertussen zaterdag en ik heb dus al een aantal keren de neusspray moeten gebruiken, ik vind een gewone neusspray al niks en dit is dus ook niet mijn ding. Ik moet er van niezen en krijg er een droge gevoelige neus van en een vieze smaak in mijn mond. De uren wanneer ik deze gebruik zijn ook niet altijd ideaal, de voorbije dagen waren vermoeiend door terug te gaan werken en dus was ik 's avonds snel moet en lag ik al voor 23u00 in mijn bed als gevolg dat ik dan mijn wekker moet zetten om mijn neusspray niet te vergeten middernacht te nemen en dan niet vergeten om mijn armband van arm te verwisselen zodat ik weet waar ik de volgende keer moet beginnen. Ik schrijf ook elke dag op welke kant ik om 8u00 heb gebruikt zodat ik toch nog een back up heb indien ik mijn armbandje ben vergeten te verplaatsen. Het is een heel gedoe maar na drie dagen begin ik mijn draai wel wat te vinden.

Ik moest de eerste dag van mijn cyclus melden aan het ziekenhuis of dokter S. zodat er een echo kon gepland worden. Dat heb ik dan ook donderdag dadelijk gedaan, maar vrijdag had ik nog steeds geen antwoordt op mijn mail die ik naar dokter S. had gestuurd. Dus ik dacht als ik namiddag nog geen antwoordt heb dan bel ik even naar het life centre om te vragen wat ik juist moet doen. Rond 13u00 heb ik dan maar gebeld. De mevrouw die opnam herkende ik aan haar stem het is de jongere mevrouw die meestal achterin aan de computer aan het werk is in het life centre. Ik legde haar uit dat ik dokter S. had gemaild maar nog geen antwoordt had ontvangen en ik dit graag alvast op mijn werk regel als het in mijn werkuren zou vallen. Ze begreep me en zocht even mijn dossier zodat ze kon kijken wat ze juist wanneer moest plannen. Ze overliep het papier even met me dat ik al reeds moest starten met de neusspray en zaterdag de gonal-f spuit mocht zetten. Op dag 7 a 8 moet er dan een echo worden gepland, zo had ik het ook begrepen zei ik. Ze plande dan ook direct een echo op dag 7 woensdag om 8u15 word u verwacht in het Heilig Hart ziekenhuis, zoals altijd moet ik natuurlijk een half uur op voorhand aangemeld zijn aan het onthaal dus dat wordt weer vroeg vertrekken richting Leuven maar de afspraak was gemaakt. Ik zei haar dat ik dokter S. nog even een mailtje ging sturen dat er al reeds een afspraak is gepland. Ik vind het vreemd omdat het niet van haar gewoonte is om niet de dag zelf of toch zeker de dag erna te antwoorden om mijn mails. Maar er kan altijd iets voorvallen of ze is er even tussenuit, toch spookt het nog door mijn hoofd. Ach ja ik zou ook denken als ik van haar was oké dat is in orde volgende mail want ik ben heus niet haar enige patiënt.

Vandaag was dus de eerste dag dat ik de gonal-f spuit moest zetten, ik heb de spuit ervoor al eens bekeken met de vloeistof erin, daar waren enkele luchtbelletjes in te zien. Doeme dacht ik ik heb toen niet gevraagd wat ik moest doen indien er luchtbelletjes inzaten dus heb ik dit even nagevraagd op het forum van vruchtbaarheidsbehandelingen. De meeste zijden dat het niet veel uitmaakt indien er wat kleine druppeltjes in zaten maar andere zeiden dan weer dat ik deze er eerst moest uitspuiten. Ik dacht ik bekijk het dan wel eens te goei hoeveel luchtbelletjes erin zitten. In het boekje stond ook goed uitgelegd hoe ik die belletjes moest verwijderen dus geen reden tot paniek. Rond 19u45 ben ik begonnen met alles klaar te leggen om de spuit te zetten en nog eens doorlezen hoe het juist allemaal moet. Daar gaan we dan...

Eerst draaide ik de naald erop en draaide ik aan de achterkant tot 25 eenheden en duwde ik even op de achterkant van de spuit om de luchtbelletjes weg te krijgen. Dit was al goed gelukt oef, nu was het enkel draaien tot 175 eenheden en deze dan zetten in mijn buik. Ik ontsmetten een stukje van mijn buik nam een rolletje vast en zetten de naald erin, deze is zo fijn dat je het bijna niet voelt. Ik zag ook hoe de spuit aftelde naar 0 terwijl ik duwde. Op de spuit zag ik dat er vloeistof uit was dus wist ik zeker dat het goed was gegaan anders zou er niks uitzijn. Yes het is gelukt en het gedacht was het dat? Ja dat was het en nu hopen dat ik er geen last van krijg en dat de spuiten en de neussprays hun werk doen. Dat zal ik dus woensdag weten als ze de echo gaan nemen, dan gaan ze kunnen zien of er voldoende follikels gaan groeien het spanneste van allemaal want daar draai alles ook om, hoeveel gaan er groeien en hoe gaan deze groeien maar dat is nu nog even afwachten. Tot dan doen we dus elke dag het zelfde 8u00 spray 16u00 spray 20u00 spuit 00u00 spray.

Gedichtje

een droom een wensje

verlangen naar een mensje

heel groot maar toch zo klein

een weg met verdriet en pijn

jezelf inslaap huilen elke nacht

ivf heeft mij in zijn macht...

Wachten op mijn eerste cyclus

In mijn kalender staat dat ik vandaag mijn regels zou moeten krijgen, waar zijn ze? Hallo ik wacht er echt op komaan hop hop. 

Ik denk dat er geen enkele vrouw echt uitkijkt naar die maandelijkse last maar als je in behandeling bent en je moet wachten op je menstruaties voor je kan starten kunnen ze niet snel genoeg komen. En ja dan komen ze natuurlijk niet en werkt mijn lichaam voor de zoveelste keer nog maar eens tegen. 

Ik denk dat ik vandaag al een 5tal keer naar het toilet ben geweest om te kijken of ze toch niet door zijn gebroken want van maandagavond voel ik al dat ze eraan komen, of beeld ik het mij gewoon maar in dat ik het voel? Ach ja wie zal het zeggen. Het enige wat ik kan doen ik wachten op die vervelende menstruaties en hoelang dat weet niemand. Het komt nooit zo mooi uit als je wilt en je kan er niks tegen doen. 

Ik hoor vele aandenken loslaten Jana eums ja weet iemand hoe ik dat moet doen loslaten? Want als mijn menstruaties doorkomen moet ik zien dat ik mijn neusspray mee heb en mijn spuit klaar heb om over drie dagen te beginnen dus ja ik denk er elke seconde aan zijn mijn menstruaties nu nog niet daar. Loslaten is gewoon geen optie. 

Hopen dat ze morgen gaan doorbreken en ook hopen dat ik niet ziek wordt niet nu!!! Iedereen is ziek in mijn buurt, mijn mama, papa, bomma en bij mijn zus haar thuis hangt het ook in de lucht. Ook het zou zo balen zijn dat ik wegens ziekte niet kan starten. Dus de extra vitamines staan klaar om elke morgen te nemen. Tot nu toe helpen ze goed, buiten wat keelpijn en ‘s middags wat buikkrampen is er niks aan de hand. 

Ik ga nu nog een beetje zitten wachten se en hopen dat ze snel mogen doorkomen.

Medicatie ophalen en de uitleg

Vandaag mocht ik de medicatie al gaan halen zodat ik van start kan gaan zodra mijn menstruaties doorkomen. Ik moest om 13u30 in het Heilig Hart ziekenhuis zijn dus rond 12u50 heb ik me aangemeld in het ziekenhuis. Ik werd snel verder geholpen want er zat niemand te wachten voor me.

Om 13u00 was ik op de afdeling van LIFE er was niemand te bespeuren dus ik belde even en nog geen  5 minuten erna stond er al iemand van de balie. Hier is het ook meestal altijd dezelfde persoon die de mensen onthaalt. Ze vroeg me of ik de medicatie al was gaan halen, eums nee daar kom ik juist voor om de medicatie en de uitleg hier rond. Blijkbaar mag je eerst zelf de medicatie gaan halen in de apotheek van het ziekenhuis dus ze legde me uit waar ik de apotheek kon vinden. Ik zat denk ik in de kelder van het ziekenhuis, ik dacht ooh nee ik ben hier ergens waar ik totaal niet mag zijn maar dat was niet het geval. Op de deur aan mijn linkerkant stond op binnen zonder bellen daar moest ik zijn. Ik ging de deur binnen en zag allemaal hokjes met de verschillende afdelingen op van het ziekenhuis. Iets verder was de balie van de apotheek. Ook hier was niemand te bespeuren, ik heb dan maar even gewacht om dan toch maar te bellen. Er kwam al dadelijk iemand aan die me vriendelijk begroete en om mijn papiertjes met stickertjes vroeg zodat ze kon kijken wat ik nodig had. Tijdens het wachten kwam er nog een andere dame naar de balie die zetten een paar dupes in een soort van buis die dan ineens wegzogen. Niet veel later kwamen er wat buizen terug uitgefloept, ik vond het wel een tof systeem maar voor wat het juist diende weet ik niet. De apothekeres kwam terug met een zakje vol met dozen die ik nodig had. Zo zij ze dit moet normaal alles zijn, je moet alles in de koelkast bewaren behalve als het open is. Ik heb ze nog bedankt en daarna mijn weg terug gezocht naar de afdeling van LIFE.

De mevrouw van daarjuist zat aan de balie en vroeg me of ik het gevonden had en vroeg dan mijn naam zodat ze kon nagaan bij wie ik een afspraak had. Toen mocht ik even plaats nemen in de wachtzaal. Het was nog geen 13u30 of ik werd al geroepen door een verpleegster ze nam me mee naar haar bureau. Toen we naar daar wandelen vroeg ze of i het de eerste keer was dat ik hier kwam waarop ik nee zei dat ik hier voor de KID ook al een paar keer ben geweest. Oké zei ze dan ken je het hier toch ook al een beetje. Dan heb je misschien ook al spuiten gezet, je zei ik bij elke KID pregnyl gezet. Daarna nam ik plaats bij haar aan de bureau.

Het was een hele aangename mevrouw die me de uitleg ging geven over wat ik nu juist moet doen. Ik had een mapje bij met hierin de papieren van toestemming die ik ze al dadelijk overhandigde. Ooh super zei ze die moet ik ook hebben en dat stickertje zou ik ook moeten hebben. Ik vroeg haar ook wanneer ik juist de papieren van de verzekering moet meebrengen . Deze moet ik pas later terug bijbrengen als ze van start gaan. Oké even terug in mijn mapje zodat we ze niet kwijt doen. Hierna begon ze aan haar uitleg over de medicatie die ik moet nemen en dat ik wel nog een bloedafname zou moeten laten doen om ik weet nimmer wat te controleren.

Ze gaf me een papier zodat ik kon volgen dit papier had ik al van dokter S. gekregen maar dan kon ik nu ook even meevlogen. Dus zei ze de eerste dag van je menstruaties mag je starten met de neusspray. Als maar een beetje bloedverlies hebt kan je beter wachten tot de volgende dag als ze echt doorkomen zei ze. De neusspray moet je om de 8uur ongeveer nemen dit 3x per dag 3 pufjes. Dit doe je telkens afwisselend als je de eerste keer links begint begin je de tweede keer rechts. Dus link rechts links en de keer erop rechts links rechts. Oké dit ga ik even opschrijven, ze zag dat ik iets ging nemen uit mijn handtas en vroeg of ik een pen nodig had het eerste moment zei ik nee hoor die zit er normaal ook in maar het zoeken duurde mij toch net iets te lang dus nam ik haar pen aan. Ze wachten geduldig af om verder te gaan tot ik alles had opgeschreven. De neusspray moet je wel even gebruiken er zitten dan ook 4 neussprays in het doosje.

Op de derde dag van je menstruaties begin je dan met de Gonal-F spuiten. Ik dacht dat het net zoals bij pregnyl was met vloeistof dat je zelf in de spuit moet trekken om dan vervolgens in je buik te zetten. Dit is dus niet het geval, ze haalde een voorbeeld spuit boven het is een soort pen waarin al vloeistof zit. Enkel de naald moet je hierop nog bevestigen. Er zitten veel naaldjes bij in de doos omdat ik deze pen meermaals moet gebruiken en telkens een nieuw naaldje moet aanbrengen. Aan de achterkant van de pen kan je draaien, dan komen er cijfertjes te voorschijn op de pen. Ik moet 175 eenheden spuiten dus dan moet ik draaien tot er 175 komt op te staan, dan moet ik een plooi maken in mijn buik langst mijn navel om de spuit in te prikken. Als de spuit erin zit moet ik hier vanachter op duwen en zie je de getalletjes terug afzakken naar 0. Je voelt het ook zei ze als je nimmer verder kan duwen dat je klaar bent. Als je ene spuit bijna leeg is en je denkt dat je nimmer toekomt is dat geen probleem. De spuit stopt als deze leeg is dan staat er bevoordeeld nog 25 op dan moet je gewoon op de andere spuit 25 ingeven en dan heb je ook de juiste hoeveelheid gespoten zonder dat je zelf moet zitten tellen. Dat is wel gemakkelijk. De spuiten moet je elke dag zetten dit een 10 a 12 dagen lang samen met je neusspray dan.

Dan heb je nog de pregnyl die je wel kent. Ze nam het doosje erbij en zei nog eens wat er juist inzat. Ik vroeg haar of ze een manier wist om dit makkelijker te maken omdat dit altijd zoveel tegendruk geeft als ik het vloeistof uit het potje moet trekken. Ze gaf me de tip om het flesje schuin te houden en dan zo de vloeistof op te trekken. Ze deed het ook even voor zodat ik kon zien hoe ze haar vinger ook hielp om de spuit op te trekken. Je kan dit niet met twee handen doen omdat je die andere hand nodig hebt om het flesje vast te houden maar het zal de volgende keer wel wat beter lukken. Ze zei nog dat ik niet de enige was die daar wat moeite mee had dus dat vond ik al een geruststelling. De pregnyl ga je wel op een juist uur moeten zetten dit kan zelfs soms 's nachts om 2uur zijn zei ze maar dat is dus niet abnormaal. Dit gaat een dag en half voor de punctie zijn maar dat gaat ze u dan wel zeggen wanneer je deze moet plaatsen.

Ze liet vaak wat stiltes tussen het gesprek door zodat ik de mogelijkheid had om telkens vragen te stellen als er me iets niet duidelijk was. Na al de uitleg viel er een lagere stilte en ik wist niet goed wat ik nog moest zeggen of vragen. Ze vroeg me dan of de mensen in mijn omgeving om te hoogte waren. Ik zei dat ik een blog bij hield en dit met iedereen deelde zodat ze zo op de hoogte blijven van waar ik nu juist zit en moet doen. Dat is wel handig zei ze dan moet je inderdaad niet altijd vragen beantwoorden die je op dat moment niet wil beantwoorden.

We hebben nog even gebabbeld over de inseminaties en hoe dit was meegevallen. Ik zei dat ik hier echt goed terecht ben gekomen en zeker met dokter S. , enkel die ene keer met dokter V. daar heb ik het wel wat moeilijk mee gehad. Ze vroeg me wat er juist gebeurd was en ik legde haar uit dat ik het gevoel had dat het tussen de soep en de patatten werd gedaan toen. Ze begreep me dat ik dit niet zo tof vond en ik wel kon opgeven niet meer door haar te worden behandeld maar ik zei dit was één keer dus ik geef haar graag nog een kans.

Hierna moest ik even terug in de wachtzaal gaan zitten zodat ze alles kon gaan halen om bloed te trekken. Dit gebeurde in een ander kamertje waar ik zelf nog niet was geweest en dacht dat het de bureaus waren van de verpleging. Ik mocht plaats nemen op de stoel en we hebben nog een hele tijd gepraat over van alles en niks, ik vond haar echt een aangename verpleegster zou als iedereen eigenlijk wel in het ziekenhuis. Na het bloedprikken waren we nog niet uit gebabbeld ze nam echt de tijd voor een babbel en vulde ondertussen ook alle papieren in. Ik ben echt met een goed gevoel vertrokken en ik zie het al een beetje meer zitten om aan min IVF traject te beginnen. Ik heb gewoon geen andere optie en ik moet hier door als ik mijn wens wil vervullen moet het gewoon en ik ga er alles aan doen om deze te vervullen.