Psycholoog

Vandaag is het zover 18 mei 2018 om 12u30 had ik een afspraak in Leuven, maar moest hier een uur op voorhand zijn om een vragenlijst in te vullen alvorens het gesprek van start kon gaan. Ik heb die nacht eigenlijk heel goed geslapen wat me wel verbaasde, dus ik werd fris wakker. Rond 9uur ben ik opgestaan zodat ik me nog kon douche zodat ik fris was om aan het gesprek te beginnen. Om 10u10 ben ik vertrokken richting Leuven onderweg heb ik wat file gehad dus ik was blij dat ik ruim op tijd was vertrokken. Natuurlijk kwam ik veel te vroeg aan in Leuven om 10u50 was ik al aangekomen in het centrum van LIFE. Ik mocht dan ook dadelijk de vragenlijst invullen. Ik heb eerst even al de vragen doorgelopen alvorens ik eraan begon. Er waren 5 topics over mezelf, relaties, zwangerschap en partner.  Bij een aantal vragen moest ik wat meer nadenken dan bij de andere, bevoordeeld ‘hoe zal jij zijn als moeder?’ Ja hoe ben ik als moeder, eums geen idee want ik ben nog geen moeder. zorgzaam, fier, verantwoordelijk,… Sommige vragen waren niet zo vanzelfsprekend en ik heb toch een dik uur de tijd nodig gehad om alles deftig in te vullen. Na de vragenlijst moest ik nog 20min wachten alvorens mijn afspraak, natuurlijk was zijn vorige afspraak uitgelopen en kon ik pas rond 12u45 bij hem binnen. Hij ging eerst even kijken wat dokter S. had geschreven over mijn consultatie bij haar, veel zei hij daar niet over en ging over na de vragenlijst. Ik vond hem nogal nors en ongeïnteresseerd overkomen, als hij mails binnen kreeg beantwoorde hij deze ook terwijl we volop in gesprek waren. Oke los daarvan kwam hij wel spontaan over. Hij stelde niet de gemakkelijkste vragen, de vraag die ik kreeg is hoe ga je om met vragen die in je leven onbeantwoord blijven? Eums welke vragen? Ik wist niet direct een voorbeeld voor de geest te brengen dus hij gaf me een voorbeeld, als je nu dinsdag gaat werken en je krijgt te horen dat een collega is overleden in een auto ongeluk of je wordt ontslagen hoe ga je daarop reageren. Ja goh hoe reageer ik hierop, door er met mensen over te praten en het van mij af te schrijven. Oké zei hij ik weet genoeg, het is omdat je kind op een bepaald moment misschien gaat vragen naar zijn herkomst en je hier moet kunnen over praten en niet zeggen dat het gewoon zo is en punt. Ja daar ben ik van overtuigd dat het kind recht heeft hoe het allemaal in elkaar zit en waarom ik deze stap heb gezet. 

Hij vroeg ook hoe ik de donor bezag, ik durfde het niet echt uitspreken uit schrik dat ik iets verkeerd zou zeggen, hij merkte het snel op en zei me dat ik het gerust mag zeggen, daarop heb ik geantwoord dat ik de donor niet als persoon zie maar gewoon als donor. Natuurlijk is dit een persoon maar niet in het leven van mijn toekomstig kind. Dokter Norré bezag dit ook zo en beaamde dan ook mijn antwoordt en vond het goed dat ik het zo bezag, oef!

Ik zei ook dat ik wil dat mijn kind de kansen moet krijgen zoals elk ander kind en ook zijn vleugels mag openslagen en op ontdekking gaan, waarop hij zei oke dus je gaat dat ook toelaten dat u kind later een andere weg op kan gaan? Ja natuurlijk waarom niet? ik zag het begeleiden naar zijn eigen leven. Hij vroeg me dat ik er geen moeite mee ga hebben met al die stappen. Ik zei nee, ik weet dat het niet soms moeilijk is om je kind los te laten en de stappen zoals eerste schooldag enz. emotioneel kunnen zijn maar dat is oké, hij vroeg me ook als u kind op zondag na de Chiro gaat, gaat mama Jana dan voor de zoveelste keer haar kasten uitkuisen? Ik wilde zeggen als dat echt moet dan doe ik dat wel maar dacht er is hier geen ruimte voor grapjes, dus nee natuurlijk niet ik heb ook nog een sociaal leven en nog andere zaken naast het mama zijn, dingen die ik nu doe wil ik dan ook nog altijd wel kunnen doen. Hij zei me dat het goed was dat ik er zo overdacht maar hij zei me dat ik de band niet mag onderschatten omdat het kind erg gehecht is aan mij omdat ik enkel en alleen mama ben en er geen sprake is van een ander waar het kind zo een hechte band mee heeft dan met mij. Ik snap hem ergens wel maar er zijn ook nog andere mensen waarop mijn kind mag rekenen en waaraan het gehecht zal worden en dat is ook oké.

Hij vroeg me ook nog hoe ik mezelf over 15 jaar zou zien, zijn vraag was alé hoe zou ik de Jana tegen komen binnen 15 jaar, hierop kon ik niet eerlijk antwoorden omdat ik mezelf niet zie met een partner maar dat wil hij wel horen omdat dit al enkele keren in het gesprek is terug gekomen, dus mijn antwoord hierop was met een liefde volle man en twee prachtige kinderen. Ach ja wat niet weet niet deert zeker?

Het gesprek ging eigenlijk zo snel dat ik niet weet hoe of wat er allemaal is gezegd en of ik wel goed heb geantwoord op al zijn vragen. Maar ik ben eerlijk en mezelf geweest meer kan ik niet doen. Hij zei dat het vrij snel kan gaan omdat ze volgende week vrijdag samen zaten om alles te bespreken. Hij ging me zelf op bellen om hun beslissing door te geven. Vrijdag dat is nog een week ver pff het gaat het hele lange week worden en vrijdag ga ik op de toppen van mijn tenen lopen. Ik ben zo benieuwd hoe en wat ze over mij denken, hoe bekijkt hij mij? Ik kon dit echt tijdens het gesprek niet afleiden, wat ik nu enkel maar kan doen is hopen en duimen op goed nieuws, als ik slecht nieuws krijg betekend dit niet dat ik alles ga opgeven integendeel, er zijn nog andere centrums waar ik kan gaan aankloppen, maar toch zou ik graag dit traject starten bij LIFE dus fingers crossed!!!