Tijd om mijn blog af te sluiten

Ik denk dat het tijd wordt dat ik deze blog ga afronden, niet omdat ik niets meer te vertellen heb in tegendeel. Ik kan uren vertellen over Baz maar dat zou de tijd die ik samen met hem wil spenderen inkrimpen, ik speel en knuffel veel liever met hem dan over hem te schrijven.

In mijn laatste blog was ik voor het eerst terug gaan werken en de vraag, vraag het me vrijdag nog eens. Eums die eerst weken werken waren enorm zwaar! Echt wel even dat evenwicht zoeken tussen het zorgen en tijd maken voor Baz en alles klaar maken voor de volgende dag werken was even zoeken. Die vrijdag ben ik dan ook thuis gekomen en heb ik gehuild omdat ik zo moe was.

Nu zijn we al enkele weken verder en er is zoveel gebeurd. We zijn verhuisd naar ons appartementje, Baz en ik lekker alleen samen. Het is echt gezellig en ik geniet om alleen te zijn samen met Baz. Ik mis natuurlijk mijn ouders ook wel maar we gaan vaak op bezoek, ja enkel nu mogen we helaas nimmer door het corona virus en dat is wel even hard maar gelukkig is er facetime.

Baz doet het echt super en is en blijft een zalige baby, hij eet goed, slaapt goed, speelt goed en leert nieuwe dingen. Ik ben echt zo blij met mijn klein groot wonder, elke dag sta ik met plezier vroeg op om voor dat klein ventje te zorgen. Wie had dat ooit gedacht dat ik vroeg opstaan niet erg zou vinden. Baz heeft mijn leven enorm veranderd maar op een leuke en mooie manier. Hij is bijna een half jaartje en het lijkt alsof ik hem al jaren ken. Ik kan me echt geen leven meer voorstellen zonder hem. Zo groot, zo klein kan een wonder zijn....

Als ik nu terug denk aan het traject KID en ICSI was het zeker al het verdriet waard want het geluk dat ik nu voel laat me dit verdriet snel vergeten. Niet dat ik er nooit meer aan terug denk, maar ik kijk er met een trots gevoel naar terug. Trots dat ik heb doorgezet om mijn mooiste droom waar te maken en dat is me zeker meer dan gelukt en nu ben ik ook trots op mezelf dat ik het eigenlijk best goed doe als bewust alleenstaande mama. Ja ik twijfel soms ook aan wat ik doe en of ik dingen wel goed/juist doe maar ik volg mijn moederhart en wat ik denk dat het beste is en meestal zit dat gevoel wel goed. Ik heb ook zoveel hulp van familie en vrienden om me heen dus Baz en ik zullen nooit alleen staan in ons leven en dat maakt mij nog meer zeker en gelukkiger.

Dank je wel aan iedereen die deze blog gevolgd heeft, die mij gesteund heeft tijdens mijn traject en om er gewoon te zijn! Dank je wel allemaal!!!