Weer naar Leuven voor een echo

Donderdag werd ik weer in Leuven verwacht voor een tweede echo. Het was heel druk in de wachtzaal, zoveel mensen had ik nog nooit hier gezien, er zit meestal wel iemand te wachten maar vandaag was het echt heel druk. De wachtzaal in het Life centrum is niet echt groot ik denk dat er een 10 tal zeteltjes staan waar telkens twee personen kunnen zitten en een tafel met 6 stoelen aan. Elk zeteltje was bezet en enkel aan de tafel waren nog stoelen vrij, ik dacht bij mezelf dit zijn allemaal koppels met vruchtbaarheidsproblemen of niet? Er waren een tweetal vrouwen die net als mij zonder partner daar waren wil dat zeggen dat ze ook het traject als alleenstaande mama aan het doorlopen zijn of kon hun partner er gewoon niet bijzijn? Toen ik zat te wachten kwam er ook een lesbische koppel binnen, ik vraag me dan af wie van de twee het kind zal dragen meestal is er wel een 'mannelijkere' vrouw bij maar deze keer zag ik geen enkel verschil van wie nu de broek droeg. Als je daar zit te wachten kan je niks anders dan denken aan de onnozelste dingen. Mijn mama was opnieuw meegegaan vandaag maar echt praten doe je ook niet terwijl je zit te wachten, het is daar meestal ook heel stil en soms hoor je partners tegen elkaar fluisteren of hoor je de dame van het onthaal zo goed mogelijk uitleggen aan iedereen wat de volgende stappen zijn die ze moeten doorlopen. één ding kan ik alvast zeggen ze zijn in het Life centrum één voor één enorm vriendelijk en leven heel erg met iedereen mee die daar komt.

Ik had een afspraak om 17u45 rond 18u00 werd ik geroepen door de verpleegster dezelfde als die van maandag, ik denk niet dat ze nog wist wie ik juist was 'die van de parfum', ze zal wel genoeg mensen op een dag moeten prikken dus opnieuw kreeg ik de vraag van haar; Alles oké met u? Waarop mijn antwoord zoals altijd; Ja hoor en met u? Dan werd er nog eens een staaltje bloed genomen, bij het buiten gaan van het kamertje wenste ze mij nog heel veel succes en gaf me een schouderklopje.

Om 18u20 werd ik geroepen door yes mijn gynaecoloog dokter S. , ze verwelkomde mij en zei het laat wel erg lang op zich wachten nu maar we gaan eens kijken. Ik hoopte echt dat het goed zat en dat ik deze week nog voor de inseminatie naar het ziekenhuis kon maar helaas...
Ze keek en zei ik moet je teleurstellen nog steeds niks te zien echt niks. Terwijl ik me aan het aankleden was ging ze verder met het gesprek; Het is niet de bedoeling dat je zo vaak moet terug komen voor een echo dat is ook niet leuk het komt wel in orde verzekerde ze mij, maar voor de volgende keer schrijf ik je nog een extra hormoon voor zodat je bij de volgende cyclus niet zoveel keer opnieuw moet terug komen. Met het voorschrift moet je nu nog niks doen want deze is enkel en alleen als de volgende poging niet gelukt is en ik zal dan maandag opnieuw een afspraak maken voor je zei dokter S. nog. Ik kon niet goed volgen wat moet ik hier maandag dan komen doen vroeg ik haar. Ze keek me verbaast aan en zei; nog eens kijken naar de follikel want die moet nog komen hoor, anders krijg je ook geen menstruatie. Aah oké ja maar hoe komt dan dat er nu nog geen is en kan dan de derde poging gewoon doorgaan? Ja natuurlijk zei ze die gaat en moet sowieso komen. Oef een kleine opluchting maar toch hoe komt dat deze er nog steeds niet is? Dokter S. vertelde me dat onderliggende stress er wel eens iets mee te maken kon hebben. Ik vertelde haar dat ik eigenlijk helemaal niet zo gestresseerd ben dan de eerste keer omdat ik nu ook al een beetje weet wat me te wachten staat. Klopt zei ze maar je bent er onbewust toch meer mee bezig dan je zelf weet. Ik kan daar ergens wel inkomen want als ik eraan denk gaat er geen enkele dag voorbij dat ik er sinds ik gestart ben niet aan denk dus ja te begrijpen. Maandag opnieuw een ritje naar Leuven en dan hopen dat er wel iets te zien is op de echo zodat ik snel van start kan gaan voor een derde poging.