Eerste inseminatie

Vrijdag de 13^de ongeluksdag of juist geluksdag? Wie zal het zeggen, echt bijgelovig ben ik niet dus het komt wel goed. Om 10u00 moest ik in het Heilig Hart ziekenhuis in Leuven zijn voor de inseminatie, zenuwen had ik niet. Om 8u10 zijn we thuis op het gemakse vertrokken zodat ik daar alles op rustig kon zoeken. Ik was nog niet in het ziekenhuis geweest en moest me eerst aan het onthaal inschrijven en wie weet hoeveel volk is er nog voor mij. Rond 9u00 waren we aangekomen in het ziekenhuis en we werden al snel verder geholpen aan het onthaal, deze keer was mijn nicht meegegaan en de mevrouw aan het onthaal vroeg of ze mijn partner was, we schoten beide in de lach en de mevrouw excuseerde zich maar ja het kan inderdaad hé, maar toch was het wel even grappig.

Ze legde ons de weg uit waar we moesten zijn, in gebouw S bevond zich de LIFE afdeling van het ziekenhuis. We zijn eerst gaan kijken waar dit lag en juist ernaast bevond zich een cafetaria waar we eerst nog iets hebben gedronken, we waren toch ruim op tijd. 

Binnen in het LIFE centrum moest ik me opnieuw even aanmelden en daarna was het even wachten dat dokter S. mij riep, ik was blij dat dokter S. zelf vandaag aanwezig was, een vertrouwd gezicht is altijd leuk als je niet goed weet wat je moet verwachten. Ik moest eerst een papier ondertekenen hierop stond ook wat informatie over de donor en zijn kwaliteit van zaad was top. Oké dat zit al goed mee dan. Dokter S. nam eerst nog een echo om te kijken hoe mijn eicel er op dit moment uitzag. Het was aan het leeglopen, ik dacht bij mezelf oei dat is niet goed, tis al kapot. Maar dokter S. zei me dat dit heel goed is en vertelde me dat de meeste mensen denken dat een eicel ineens kapot springt maar dat is niet zo deze loopt stilaan leeg. Oké oef geen ramp en de juiste moment voor de inseminatie. Na de echo was het dan eindelijk zo ver, ze moest eerst het instrumentje plaatsen om alles goed zichtbaar te maken en hierna kon de inseminatie gebeuren, ik heb niks maar dan ook niks van gevoeld. Hierna hebben we nog even gepraat over de volgende stappen, na 12 dagen mag ik een test doen en haar iets laten weten of als mijn volgende menstruatie door komt, proberen we gewoon nog een keertje.

Na de inseminatie voelde ik me gewoon raar, raar omdat ik niks voelde en raar omdat ik bang had om iets verkeerd te doen. Maar wat kan ik verkeerd doen? Ik had ook last van een hoest en ik dacht ooh nee wat als, maar ik weet wel dat mijn lichaam tegen dat hoestje kan en dat het niet ineens allemaal eruit gaat komen, maar toch denk je hier wel aan hoe belachelijk ook. Toen ik thuis kwam ben ik dan ook even terug mijn bed ingekropen ik was doodmoe van de voorbije dagen, het is zwaar omdat je niet goed weet wat er om je afkomt en wat je juist moet verwachten ook al heb ik heel wat informatie gekregen het is toch anders als je alles moet ondergaan. Ik ben blij dat de eerste keer erop zit en dat ik nu eventjes niet meer naar Leuven moet en kan genieten van mijn komende weken verlof. Ik weet dat ik er elke dag zal aan denken en dat ik elke dag ga hopen dat het gelukt is maar nu is het enige wat ik kan doen wachten, wachten en nog eens wachten.