Het gynaecologisch onderzoek

Ik moest van Tessenderlo naar Keerbergen rijden toch een eindje rijden. Mijn ouders had ik verteld dat ik weg moest voor Make A Wish, ze wisten nog niks van mijn plannen en dat wilde ik graag nog even zo houden. Ik wist zelfs niet hoe ik het hen moest vertellen, ook misschien omdat ik zelf nog met heel veel vragen zat.

Onderweg ging er zo veel door me heen, wat moet ik verwachten? Natuurlijk werd ik al opgejaagd door het verkeer en belde ik dat ik waarschijnlijk enkele minuten later zou arriveren, doeme al een heel goed begin!!! Diegene die me kennen weten dat ik altijd en overal ruim op tijd ben. Natuurlijk was ik op tijd maar dan had ik mezelf al wat ingedekt en moest ik me nimmer zo druk maken. Ik was dus een dikke 5 minuten te vroeg, in de wachtkamer had ik enorm veel zenuwen, er stond een hele grote boekenkast dus ben ik maar al de titels afgegaan. Een kwartier na de afgesproken tijd ging de deur open en 5 minuten daarna kon ik binnen. 

Dokter S. was heel vriendelijk en gaf me heel veel informatie over de weg die ik moet doorgaan om alleenstaande mama te worden en hoe de inseminatie te werk gaat. Daarna heeft ze een gynaecologisch onderzoek gedaan en vertelde me dat alles er in orde uitzag op het eerste zicht, oef alles is normaal dacht ik en eerlijk, zo een gynaecologisch onderzoek valt best mee hoor.

Hierna hebben we nog wat gepraat en over de volgende stappen die ik moet nemen eerste is een afspraak maken met de psycholoog van LIFE,  Oké psycholoog hoe en wat en waarom? Ik vind het zo raar dat een ander persoon me moet screenen of ik een geschikte alleenstaande moeder ben. Het is een kwestie van de donor vertelde de Dokter S. me wat me een beetje geruststelde. Het was die dag warm en had een kleedje met korte mouwen aan dus mijn littekens van vroeger waren zichtbaar, door over de psycholoog te praten vroeg ze ook naar mijn verleden waar ik heel open over kan praten en dat vond ze heel sterk van me.  Daarna vroeg ze of er al iemand op de hoogte was van mijn plannen om dat moment wist enkel mijn zus hiervan, ze adviseerde me om mijn ouders er toch nu ook al bij te betrekken, zo heb ik een vangnet na al gesprekken en onderzoeken die ik moet doorgaan. Oké vertellen dus.

Ik had na het gesprek een gemengd gevoel, ze heeft wel mijn vragen kunnen beantwoorden maar eigenlijk stond ik nog geen stap verder in mijn ogen. Wat doe ik nu?