Ondertussen ben ik 11 weken ver, nog maar 11 weken of al 11 weken het is maar hoe je het bekijkt. Ikzelf vind het snel gaan, vooral op de echo’s is er zoveel veranderd van kleine garnaal naar al echt een mini-mensje. Ik kan het nog altijd niet vatten dat er een wondertje in mij groeit.
De misselijkheid komt en gaat, de ene dag wat meer dan de andere dag. Sommige nachten slaap ik bijna niks door de misselijkheid en constant naar het toilet te moeten gaan en andere nachten slaap ik als een roosje. Ik neem deze kwaaltjes er graag bij.
Waar ik het wat lastig mee heb is mijn opgeblazen buik, ik ben precies al 7 maanden ver als ik me in de spiegel bekijk. Vele zeggen ook je ziet het al een beetje en dan denk ik ja mijn opgeblazen buik zie je maar er zit nog niet veel in. Ik doe dan ook kleding aan die niet spant en als het kan nog goed los hangt zodat je mijn buik zeker niet kan zien. Helaas is het niet altijd mogelijk om hem te verstoppen. Op een fb pagina had iemand op gezet ik ben 9 weken ver en zo opgezet krijg mijn broeken nimmer toe. Waarop heel veel hebben gereageerd en sommige met een foto van hun bolle buikjes van sommig 8 weken. Oef het is normaal ik ben niet de enigste die dit heeft. Het stelt me al wat meer op mijn gemak maar toch.
Het is ook zo dat ik het voorbije jaar wel een dikke 10kg ben bijgekomen door de extra hormonen en dat geeft me ook geen geweldig gevoel. Ja ik voel me even gewoon dik en met die opgezwollen buik helemaal. Intrekken lukt ook niet meer zoals voorheen dus ik ga het moeten loslaten, letterlijk en figuurlijk.

Ik voel me heel goed en vervelen doe ik eigenlijk niet, ben ook moe van de stomste dingen die ik soms doe maar ik ben altijd wel al wat van de luie kant geweest ach ja nu het kan waarom dan ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten