Tweede echo voor de punctie

Weer in de wachtzaal van het Heilig Hart ziekenhuis, het begint een beetje te voelen als 'thuis komen'. Je kent alle kamertjes en de mensen die er rond lopen alé toch bijna. De dame die woensdag de bloedafname had gedaan was er vandaag weer. Ze was even vriendelijk als toen, mijn arm zag nog blauw van de vorige prik dus ik vroeg haar of ik best de andere arm nam, maar ze zei zolang ik je ader nog vind is het prima voor mij. Dus hop dat was dan ook weer gebeurd.

Ze zei me welke dokter de echo's nam vandaag, ik had eigenlijk niet goed geluisterd en ging er vanuit dat het dokter G. was. Toen echter de dokter te voorscheen kwam bleek het dokter S. te zijn. Wat was ik blij haar te zien, het voelt zo vertrouwd om bij haar te komen. Toch nog anders als bij de andere doktoren. Na nog twee patiënten voor me riep ze me zoals gewoonlijk wat ik haat met 'Mevrouw Theys' ach ja ik begrijp ook dat ze me niet bij mijn voornaam kan roepen maar door die mevrouw Theys voel ik me oud. Toen ik opstond en tot bij haar ging knipoogde ze naar mij precies of ze wist dat ik blij was om haar te zien.

Ze vroeg me direct of ik bijwerkingen had en ik zei dat ik de laatste dagen wel wat last had van vermoeidheid, hoofdpijn en dat mijn buik wat opgezwollen was, waarop ze zei dat dit heel normaal is en het nog erger ging worden omdat die follikels nog groeien. Ze verzocht me plaats te nemen op de onderzoekstafel, al snel had ze gekeken en zei me dat ik mocht uitgaan van 10 follikels maar dat ze traag groeien dus zei ze ik denk dat de punctie eerder voor vrijdag gaat zijn. Ik moest even denken welke dag het vandaag was oké dus nog een weekje. Het kan ook woensdag zijn zei ze maar dat hangt af van hoe snel ze juist gaan groeien. Ze vroeg me om zeker na te kijken of ik toe kom met de medicatie die ik mee heb gekregen omdat ik anders nog bij moest gaan halen. Oké dacht ik eerste werk als ik straks thuis kom.

We zijn nog even gaan zitten aan haar bureau waar ze nogmaals zei dat het woensdag of vrijdag zou zijn, dan kan je al een beetje plannen zei ze. Als ze klaar was met het ingeven van de gegevens in mijn dossier stelde ik haar de vraag of het nu eigenlijk kwaad kan dat er in de gonal-F spuit nog luchtbelletjes zitten, ze keek me met een geruststellende blik aan en zei dat dit echt geen kwaad kan. Dat was het dan nu weer even wachten op de volgende afspraak maandag. Dan ga ik ook zeker weten welke dag de punctie zal doorgaan, wat is dit spannend!!!

Ik weet totaal niet wat er op me af gaat komen, hoe die punctie gaat verlopen en dan de enige vraag die me nu ook bezighoud hoeveel eicellen ga ik hebben? En hoeveel goeie gaan hier nog van over blijven? Wat als er geen enkel goed genoeg is? Wat als dit allemaal voor niks is geweest? Wat als ik terug opnieuw moet beginnen met die spuiten om nog maar eens te proberen? Wat als er geen sprake is om het nog eens te proberen? Hoe ga ik omgaan met weer een teleurstelling? Maar wat als het wel goed zit? Wat als er wel dat ene mooie eitje tussen zit? Wat als ik binnen een maand toch zwanger ben?

Ik ben bang, bang omdat ik niet weet of het me wel is gegeven om mama te worden. En ja ik weet dat ik die 'wat als' vragen niet te veel mag stellen maar toch wat als ik geen kinderen kan krijgen? Hoe ga ik dan door het leven gaan? Op dit moment weet ik soms niet hoe ik mij moet voelen, als ik de uitslag krijg van de 10 follikels die aan het groeien zijn ben ik super blij maar de realiteit is dat die misschien niet goed genoeg zijn of dat er zelfs geen eitjes inzitten. De vragen van andere zijn dan ook zwaar om te beantwoorden want in hun ogen is dit allemaal goed en mooi maar het kan nog alle kanten op en die onzekerheid is zwaar om te dragen. Ik probeer zelf ook wel het nieuws zo goed en positief te brengen maar toch is het met een krop in mijn keel van angst, bang om te enthousiast te zijn? Ik weet het eigenlijk niet of alé jawel toch wel wat dat ben ik. Ik zal blij zijn als het de dag is dat ze me bellen om te zeggen Mevrouw Theys we hebben zoveel goeie embryo's. Tot dan kan ik alleen maar wachten en hopen...