De kijkoperatie

Vandaag was het zover de kijkoperatie, eindelijk ging ik te weten komen of er een probleem is of niet. 

Om 8u00 moest ik in Leuven in het Heilig Hart ziekenhuis zijn. ‘S morgens na Leuven rijden is niet zonder file dus we waren goed op tijd vertrokken. Rond 6u30 waren we thuis vertrokken want we moesten ook nog tanken, mijn ouders gingen mee want ik mocht niet alleen gaan en na de kijkoperatie mag je niet met de auto rijden. Mijn papa en ik in de ochtend samen is geen pretje. Beide hebben we een ochtendhumeur en dat mond dan uit in een woordenwisseling. Dus de rit naar Leuven was heel stil. Eenmaal aangekomen waren we allemaal al wat wakkerder en beter gezind. Rond 7u35 waren we er en kon ik me aanmelden. Ik moest deze keer naar het vijfde verdiep voor een dagopname het bordje verpleging volgen zei de dame van de balie. Eenmaal op het vijfde aangekomen vonden we geen bordje en wisten we niet waar we henen moesten. Al snel kwam een verpleegster en die vertelde ons waar we moesten zijn. Ga maar verder naar het rode stuk daar kan je u aanmelden. Zo gezegd zo gedaan, de verpleegsters waren heel vriendelijk en na het aanmelden werden we verzocht om even te wachten op de rode stoeltjes. We hebben er nog geen 10min moeten wachten en toen mocht ik naar mijn kamer voor vandaag. Ik had een tweepersoonskamer maar ik was de eerste. Ze legde me alles uit, bed nummer 1 is vandaag voor u en dus ook kastje nummer 1. Dan mag je even aan tafel bij me komen zitten zodat ik je wat verder kan informeren zei ze. Ze overliep alles wat er vandaag ging gebeuren en de papieren die ik moest ondertekenen. Ze zei ook dat ik er als tweede opstond vandaag en dus niet lang moet wachten. Ik was rond 8u00 op mijn kamer en normaal stond ik er om 8u30 op maar zei ze dat is de planning maar je weet dat die heel anders kan lopen. Je mag om 8u30 je klaar maken en het schortje aantrekken dat hier klaar ligt. Jep typische ziekenhuis schortje vanachter helemaal open en ik moest alles uitdoen. Om 8u30 heb ik me dan ook klaar gemaakt maar mijn onderbroek wilde ik toch nog even aanhouden, het is raar als je nooit gewend bent om zonder rond te lopen. Ik had ook mijn kamerjas bij zodat mijn achterkant niet helemaal open was als ik uit mijn bed ging en dat was lekker warm. Nu maar wachten tot ze me komen halen. 

Rond 10u00 was het eindelijk zo ver en kwamen twee verpleegsters me halen, papa was snel een sigaretje gaan roken dus mama was er alleen toen ik vertrok. Op weg naar de operatiezaal kwam ik papa nog tegen en zwaaide hij nog eens. Ik werd in een ruimte gezet met mijn bed, er lag ook nog een man te wachten die vriendelijk knikte naar me. De verpleegsters zette me op een plaatsje om te wachten en zeiden dat nu de andere verpleegster er voor me was. Ze stelde haarzelf voor, bij haar liep een stagiaire verpleegkundige mee ze stelde haar ook voor aan mij. Hierna stelde ze enkele vragen terwijl de stagiaire me klaar maakte voor het infuus aan te brengen. Het waren vragen die ik ook in de vragenlijst heb moeten invullen. Telkens als ik een andere verpleegster zag kwam die vragen achter mijn naam en geboorte datum dus ik ken hem vanbuiten hahaha. Zo na de vragen en het steken van de infuus moest ik even wachten. Ik kreeg ook het rode knopje om te bellen als er iets moest zijn. Wat is dat vervelend zo een infuus het trekt langst alle kanten en bewegen kan je er ook niet goed mee. 

Toen ik lag te wachten kwam dokter G. langst bij me om wat uitleg te geven, wat was ik blij een bekend gezicht te zien. Ze stelde me gerust en vroeg ook of ik nog vragen had maar ik zou niet weten wat ik nog moest weten. Ze liet heel veel stiltes vallen tussen haar gesprek maar zo is ze nu eenmaal. Na haar uitleg zei ze dat ze alles aan het klaar maken zijn en dat ze zo dadelijk gaan starten.

Rond 10u15 kwam er een verpleger me halen, hij rolde mij tot aan de operatie kamer. Hier mocht ik uit mijn bed stappen en op de onderzoekstafel gaan liggen. Ik moest zoals ze zeggen in gynecaelogishe houding liggen, er lag een extra dekentje op mijn bed ik dacht dat dit was voor als ik het koud moest hebben maar het diende voor me te bedekken. Alé de achterkant en toen ik op de tafel lag hadden ze het zo gelegd dat alles vanonder bedekt was. Dat gaf me wel een goed gevoel dat ik daar niet helemaal blood lag. Maar wat was het daar koud!!! Brrr ik zat er echt te bibberen van de kou. De verpleger vroeg me of alles oké was en toen zei ik ja hoor het is hier alleen heel koud. Toen kwam hij met een groot oranje dik pak af dat warmte af gaf en legde dit op me. De koude was toch al wat beter maar warm had ik het zeker niet. Ik had alle tijd om de kamer te inspecteren en gezellig is het zeker niet. Een grote lamp boven me, hier en daar een scherm en dan alles zo clean echt om nog meer kou van te krijgen. Ik vind het gek hoe het allemaal werkt zoveel apparatuur voor één enkele kijkoperatie en zoveel mensen.

Er kwamen verschillende verpleegsters in en uit de kamer om alles klaar te leggen. Ze waren allemaal heel vriendelijk en vroegen of alles oké was. Ze maakte me klaar voor de kijkoperatie, ze brachten een topje aan op mijn vinger voor mijn hartslag te controleren, ook op mijn borstkast werden er draadjes gemaakt om alles te controleren. Ik kreeg ook een bloeddrukmeter om die om de zoveel minuten mijn bloeddruk meet. Mijn armen moest ik naast me leggen. Hierna kwam de anesthesist, ze legde me uit wat zei juist ging doen en vroeg natuurlijk ook weer naar mijn naam en geboorte datum. Toen de anesthesist alles klaar had gemaakt ging ze achter mijn hoofd staan en zei ze we gaan van start. Het slaapmiddel gaat via je infuus en kan wat branden en je kan dit ook voelen in je keel. Je krijgt ook nog een zuurstofmasker voor wat extra zuurstof. Ze spoot het slaapmiddel in en ze zei nog slaapwel en ik was al vertrokken. Het was denk ik 10u30 toen het ligt uitging want rond 10u20 heb ik nog naar de klok kunnen kijken. Ik weet niet zeker of ik dokter Gordts nog gezien heb voor de kijkoperatie in de operatiezaal maar ik denk het wel, ik zie haar nog vaag naast me staan. Raar dat die dingen zo vaag worden.

En dan word ik wakker, ik zag heel vaag waar ik was omdat ik nog wat stuf was van de verdoving. Mijn lichaam zei ga nog maar wat slapen terwijl mijn hoofd zei wakker blijven wakker blijven. Dus ben ik me beginnen te concentreren op wat ik voor me zag, er hing iets tegen de muur en probeerde dit te lezen het was een merk van een product en na een tijdje lukte het mij om te lezen. De verpleegster kwam langst en vroeg of alles in orde was. Ik vroeg haar hoeveel uur het eigenlijk was 11u00 antwoordde ze. Als er iets is mag je altijd op het belletje duwen zei ze nog. Ik dacht 11u00 dat is dan heel snel geweest. Verder heb ik er niet veel over nagedacht want ik was nog te groggy. Ik lag hier niet alleen te bekomen van mijn kijkoperatie, rechts van me lag iemand nog zalig te snurken en links hoorde ik een mannenstem vragen aan de verpleegster wat ze in godsnaam met zijn hand hadden gedaan. Voor me was nog een kamertje apart waar een oudere vrouw lag die stilaan wakker aan het worden was, maar ze was een beetje in paniek. De verpleegster zei een paar keer tegen haar mevrouw zei eens rustig, alles is in orde de operatie is goed verlopen. Ik was na enkele minuten al heel goed wakker en mocht dan ook sneller dan verwacht terug naar mijn kamer. Ze moesten ook plaats maken voor de volgende en zette me al wat tegen de deur. Net verplaatst ging de deur open en kwam de verpleegster die me de uitlag had gegeven op de kamer binnen. Ze lachte en zei dat is gemakkelijk dan nemen we je maar direct mee.

Eenmaal op de kamer kreeg ik een ijsje en wat water. De verpleegster deed het ijsje voor me open een waterijsje een racket. Ik zei ooh die eet ik graag waarop zij antwoordde ooh geef mij maar een Magnum hoor maar dat mag natuurlijk niet want dat is een beetje e zwaar voor je. Ik was heel blij met mijn ijsje hoor ook al was het koud. 

Toen ik mijn ijsje aan het opeten was moest ik naar het toilet maar de verpleegster had gezegd dat ik het eerste uur niet uit bed mocht. Dat begrijp ik wel maar toch dacht ik ik vraag het gewoon. De verpleegster zei me dat ze dit eerst moest vragen, want ze mocht daar niet over beslissen en ze zei ook van sommige mag het absoluut niet en van andere wel. Als het niet mag kan ik ook altijd een bedpan geven zei ze daarop zei ik nee hoor dan wacht ik wel het is niet zo dringend. 

Ik veronderstel dat de verpleegster die me bij aankomst de uitleg had gegeven de hoofdverpleegster is want zei kwam ook terug om te zeggen dat ik naar het toilet mocht. Oef ik mag naar het toilet, maar niet alleen. Alé zei ze je mag wel alleen gaan plassen maar ik moet hier blijven zodat er niks kan fout gaan. Ze hielp me recht en zei me dat ik even moest blijven recht zitten op mijn bed. Ze hielp me hierna recht en haalde alles vanonder me weg. Ik had een papier onder mij liggen voor het bloed op te vangen en een extra groot maandverband. Ze zei dat het misschien aangenamer was als ik mijn ondergoed aandeed en haalde deze voor mij uit de kast. Ik voelde me niet draaierig dus ik mocht naar het toilet wandelen. Ze vroeg me een paar keer of alles oké was en ik hoorde ze tegen mijn ouders zeggen zolang ik iets hoor in de badkamer ben ik gerust. Toen ik naar het toilet ging was het net of ik mijn menstruaties had maar pijn had ik niet. 

Ik had mijn ijsje nog niet op of dokter G. kwam al langst met de informatie van de kijkoperatie. Ze begon dat ze eigenlijk niet zo een goed nieuws had. We konden niet verder kijken omdat er in je schede een cyste zat die de weg blokkeerde om verder te kijken, er is dus endometriose vastgesteld. Ze vroeg me of ik wist wat dit juist was en ja dokter S. heeft het me de vorige keer heel vaag uitgelegd wat het is maar ik wist nog altijd niet duidelijk wat het inhield en of het daarom was dat het niet lukte om zwanger te geraken. Dokter G. legde me het nog eens uit, ze had een cyste gezien van 1,5cm deze kan de doorstroming belemmeren en hierdoor heb ik dus ook veel meer last van mijn menstruaties dan andere vrouwen. Aah dat is handig om te weten nu weet ik dat het toch niet normaal is dat ik vaak zo hard af zie van die maandelijkse dingen. Dokter G. zei me dat dokter S. het wel verder met me ging bespreken of er eventueel nog een operatie nodig is om deze weg te halen. Ze legde me uit dat dit een heel andere operatie was, deze operatie doen ze via drie insneden via de navel. Ik was hier al een beetje van op de hoogte omdat een andere BAM mama die deze operatie heeft gehad me dit had uitgelegd. Ik zei toen nog tegen haar ik ben blij dat ik dat niet moet doen. Maar ach ja als het daarmee is opgelost dan doe ik dat toch. Ik vroeg aan dokter G. wat zei me zou aanraden maar daar gaf ze niet echt een antwoordt op ze zei enkel het ligt eraan hoe hard je ervan af ziet. Dus gewoon wachten tot volgende week donderdag dan weet ik duidelijk wat de volgende stappen gaan zijn. 

Nadat dokter G. was geweest was mijn ijsje bijna op en moest ik opnieuw naar het toilet gaan, ik wist niet zeker of ik dit mocht maar ik voelde me wel goed en was niet duizelig of zo dus ben ik naar het toilet gegaan. Op dat moment komt de verpleegster terug binnen om mijn bloeddruk te meten, als deze goed is mag ik naar huis maar ze hoorde me lachen in de badkamer en wist dan ook dat het goed zat. Ze ging dan maar terug om de papieren te halen zodat ik naar huis kon gaan. Toen ik van het toilet afkwam heb ik dan ook mijn kleren gepakt en deze in de badkamer aangedaan weer toen ik in de badkamer zat kwam de verpleegster met de papieren binnen. Ik had het infuus nog in mijn hand dus deze moest er nog uit voor ik naar huis kon. Enkele minuten na dat ik klaar was om na huis te gaan kwam ze terug binnen en ik zat deze keer niet in de badkamer. Ze zei me dat het niet nodig was dat ik langer bleef, ze zag dat het goed zat. Ook omdat ik niet zolang onder narcose ben geweest dus mocht ik naar huis. Ze verloste me van het infuus en ik was klaar om te gaan, nu thuis rusten zei ze tegen mij. Ik antwoordde erop eten want ik heb veel honger, zolang het geen biefstuk friet is is het goed zei de verpleegster tegen me. Ik was mijn tas aan het inpakken toen ze terug binnenkwam met een andere patiënt, die heeft dan ook de luxe om toch alleen te liggen op een tweepersoonskamer. Alles ingepakt en de verpleegster nogmaals bedankt en weg was ik.

Nu is het wachten tot donderdag en donderdag lijkt nog zo ver weg op dit moment, van mij mag het morgen al donderdag zijn zodat ik weet wat mij te wachten staat. Want nu is het nog steeds niet duidelijk. Het is alleen duidelijk dat ik dit jaar niet zwanger zal zijn en dat is wel een kleine domper maar de pogingen die ik normaal dan wel zou doen zijn verloren kansen dus geduld is een mooie deugd. En zoals ze zeggen miracles take time.